Πέρσι σε πρώτο πλάνο ήταν η καταστροφή. Φέτος είναι η καταστολή.

Πέρσι προσπάθησαν να κάνουν σύνθημα το «καίμε» και «σπάμε». Φέτος, λανσάρουν το «δέρνουμε» και «συλλαμβάνουμε».

Πέρσι είχαμε την «έφοδο στα Τμήματα». Φέτος είναι η «έφοδος κατά Τμήματα».

Από την περσινή επιχείρηση να «μηδενιστεί» το μήνυμα της νεολαίας και να στριμωχθεί «προληπτικά» πίσω από κουκούλες, φέτος περάσαμε στην αποθέωση της «μηδενικής ανοχής» και στην «προληπτική» καταστολή.

*

Το παιχνίδι επαναλαμβάνεται στην γκροτέσκα εκδοχή του.

*

Στον φετινό (και) εισαγόμενο τραμπουκισμό η απάντηση είναι η εξαγωγή «κρατικής αποφασιστικότητας».

Φέτος, οι «αντιεξουσιαστές» δίνουν τη σικέ παράσταση με λοστάρια κατά πρυτάνεων, ενώ οι «αντιεξουσιαστές της εξουσίας», εκτός από δακρυγόνα και χημικά, επιστράτευσαν ακόμα και τον δίκυκλο ...γκοτζαμανισμό!

***

Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου αποτέλεσε πέρσι τη θρυαλίδα ενός νεολαιίστικου ξεσπάσματος ενάντια στον κοινωνικό βάλτο, τα πολιτικά αδιέξοδα, τα στραπατσαρισμένα όνειρα, την καταπίεση του παρακμιακού παρόντος, την ανασφάλεια του ναρκοθετημένου μέλλοντος.

*

Η φωνή των δεκάδων χιλιάδων νέων, αυθόρμητη και πηγαία, ήταν τόσο οχληρή που έπρεπε να φιμωθεί.

Γι' αυτό και οι ηλεκτρονικές «πυροβολαρχίες» του συστήματος, από την πρώτη κιόλας στιγμή, απέκρυψαν το σμάρι των καθαρών και λαμπερών προσώπων που βγήκαν στους δρόμους. Γι' αυτό και έσπευσαν να επιβάλουν σαν δήθεν έμβλημα της δίκαιης οργής τη σκηνοθετημένη εικόνα του πυρπολημένου σκουπιδοτενεκέ, να σαμποτάρουν το μήνυμα της ελπίδας πίσω από την αναπαραγωγή των άναρθρων κραυγών με φόντο τη σπασμένη τζαμαρία.

*

Το σκίρτημα των νέων και η κάθοδός τους στο στίβο της διαμαρτυρίας και της διεκδίκησης ήταν τόσο επικίνδυνο που έπρεπε να το συκοφαντήσουν.

Γι' αυτό, ταυτόχρονα με τους μηχανισμούς του θεάματος, το κύριο πολιτικό όργανο της άρχουσας τάξης, το κράτος, αποφάσισε να αποπροσανατολίσει και να προβοκάρει τη νεανική οργή ανακηρύσσοντας σε συνομιλητή - συμπαίχτη του τους κουκουλοφόρους.

***

Πέρσι μέσα στο κίνημα δόθηκε μια μάχη:

*

Από τη μια μεριά, αυτοί που αφιέρωσαν τις δυνάμεις τους η νεανική έκρηξη να περάσει στο επόμενο αναγκαίο βήμα χειραφέτησης: Να οργανωθεί απέναντι στο καθεστώς της βίας και της καταστολής. Να βάλει στόχους απελευθερωτικούς, απομονώνοντας τους «μπαχαλάκηδες» - επίδοξους κηδεμόνες του. Να μετατραπεί σε συνιστώσα της κοινωνικής αφύπνισης. Να περιφρουρήσει τον εαυτό του, αρνούμενο τη χειραγώγηση και τη χρησιμοποίησή του από εχθρούς και «φίλους». Να συνδεθεί πολιτικά με τις δυνάμεις ανατροπής εκείνου του συστήματος που όχι μόνο εξοπλίζει τα όργανα της αυθαιρεσίας, αλλά και «αφοπλίζει» το λαό από δικαιώματα.

*

Από την άλλη μεριά, βρέθηκαν οι κήρυκες της «ιδεολογίας του αυθόρμητου» και του κάλπικου «φιλελευθερισμού» που θεωρούν δημοκρατικό τους δικαίωμα να καπελώνουν (ναι, ναι! να καπελώνουν) κάθε κοινωνική διεργασία πλασάροντας σαν «νέα» την ίδια παμπάλαιη συνταγή:

«Ελευθερία», λένε, δεν είναι ο μετασχηματισμός του αυθόρμητου σε συνειδητό, δεν είναι η επίγνωση της ανάγκης να οργανωθείς - κοινωνικά, συνδικαλιστικά, πολιτικά - απέναντι στον οργανωμένο (σαν αστακό!) αντίπαλο, αλλά να παραταχθείς απέναντί του σε σχήμα «άμορφης μάζας», σε σχήμα «χυλού». Μόνο που αυτό, όσο κι αν «εξεγείρει» το φαντασιακό των κηρύκων του «πλουραλισμού», της «πληθυντικής» και της «πολύχρωμης Αριστεράς», έχει ως μόνιμο αποτέλεσμα την ήττα, το «πολλαπλό» πισωγύρισμα, τον «πολύτροπο» εκφυλισμό και την «πολυποίκιλη» ενσωμάτωση. Γνωρίζουν εξ ίδίων αρκετοί απ' αυτούς...

*

Η μάχη αυτή δεν έληξε. Συνεχίζεται.