Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 η προπαγάνδα τού «τα Ναυπηγεία βάζουν μέσα την οικονομία» παίζει ήδη...

Το Μάη του 1992 ξεκινά εκκαθάριση που αργότερα θα «παγώσει». Οι πιέσεις στους εργάτες για να λυγίσουν και να γίνουν τα Ναυπηγεία όσο πιο δελεαστικά γίνεται για τους επίδοξους αγοραστές μεγαλώνουν συνεχώς. Ενώ οι εργάτες δουλεύουν υπερωρίες για να βγει η δουλειά, ο τότε υφυπουργός Οικονομικών της ΝΔ Π. Δούκας λέει ότι από τους 3.500 πρέπει να φύγουν 1.500. Η κυβέρνηση της ΝΔ αναλαμβάνει δράση για την ένταση της αντεργατικής επίθεσης. Μεταξύ άλλων οι εκκαθαριστές θέλουν να επιβάλουν «διπλή ειδικότητα», επικαλούμενοι κανονισμό εργασίας που συντάχθηκε το 1964 στο ... «Βασίλειον της Ελλάδος». «Η διπλή ειδικότητα - στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο ναυπηγείο - δεν είναι απλά ένα μέτρο εντατικοποίησης της εργασίας, αλλά μπορεί να αποβεί και ιδιαίτερα επικίνδυνο για τους εργαζόμενους. Οι εργασίες απαιτούν μεγάλη εξειδίκευση, γιατί είναι από τη φύση τους ιδιαίτερα επικίνδυνες... ζητείται από τους εργαζόμενους με την ειδικότητα του λεβητοποιού να «πάρουν» και την ειδικότητα του μονωτή. Μια εργασία, που είναι εξαιρετικά επικίνδυνη, αφού ο εργαζόμενος έρχεται σε επαφή με υλικά που μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές βλάβες στην υγεία, όπως ο υαλοβάμβακας ή ο αμίαντος...» («Ρ», 24/6/1993). «Η ΠΑΣΚΕ συμφωνεί με επιφυλάξεις».

Την άνοιξη του 1994 η διοίκηση της Ελληνικής Τράπεζας Βιομηχανικής Ανάπτυξης (ΕΤΒΑ - που διαχειριζόταν εκ μέρους του Δημοσίου τα Ναυπηγεία) συντάσσει το «επιχειρηματικό σχέδιο για την τριετία 1994 - 1996», διαφημίζοντας την πραμάτεια της. «"Καθαρίζουν" τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά όχι μόνο από τα χρέη τους αλλά και από εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις για λογαριασμό των επίδοξων "επενδυτών"!»(«Ριζοσπάστης», 27/9/94). Το σχέδιο προβλέπει «χρηματοοικονομική εξυγίανση», αλλαγή των εργασιακών σχέσεων με βάση τη Λευκή Βίβλο, «περιορισμό των στοιχείων του κόστους, κυρίως στις έμμεσες δαπάνες, καλύτερη αξιοποίηση και αναδιάρθρωση των ειδικοτήτων του εργατοτεχνικού και υπαλληλικού προσωπικού, σύνδεση της παραγωγικότητας με την αμοιβή εργασίας, χρησιμοποίηση εργολάβων και εφόσον αυτοί θα δρουν συμπληρωματικά προς τις δραστηριότητες»... Εκτιμά μάλιστα ως «ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση» τη διετή ΣΣΕ '94-'95 που υπέγραψε η πλειοψηφία ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ του σωματείου. Η πλειοψηφία του σωματείου φαίνεται εδώ και καιρό ότι «ξεχνά» όλο και περισσότερο ποιον εκπροσωπεί, αλλά και τι έλεγε πριν από μερικά χρόνια. Στο όνομα της κρίσης των ναυπηγείων ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ είχαν ήδη ξεπουλήσει τη ΣΣΕ του 1993, υπογράφοντας (από 17% που ήταν η αρχική κοινή τους πρόταση στο ΔΣ σωματείου) για αυξήσεις 2% από 1/1/93 και 5% από 30/6/93. «Τα ψίχουλα αυτά που πέταξε η κυβέρνηση και ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ τα ονόμασαν συλλογικές συμβάσεις είχαν κόστος 429 εκατ. δρχ., όμως με τις ευλογίες της ΕΕ και τη σύμφωνη γνώμη, η ΝΔ βρήκε 1 δισ. δρχ. για 200 οικειοθελείς (αποχωρήσεις) το 1993».

Στο συμβούλιο των υπουργών βιομηχανίας στις 8/11/94 η ΕΕ επαναφέρει τις πιέσεις για να πάψουν οι καθυστερήσεις, να προχωρήσει η πρόσκληση επενδυτικού ενδιαφέροντος. Σε σχετική Ερώτηση του βουλευτή του ΚΚΕ Δήμου Κουμπούρη στη Βουλή, στις 25/11/94, ο υπουργός Βιομηχανίας Κ. Σημίτης απαντά: «Η ΕΕ αποφάσισε να καθορίσει εκ νέου την πολιτική της, σε σχέση με τις ναυπηγοεπισκευαστικές μονάδες και τις επιδοτήσεις αυτών των μονάδων. Και αυτό γιατί όλα τα ναυπηγεία στην Ευρώπη είναι σε κρίση. Οταν εξετάστηκε η ελληνική περίπτωση, η ΕΕ αποφάσισε ότι στην Ελλάδα τα ναυπηγεία, τα οποία ήταν υπό δημόσιο έλεγχο, θα έπρεπε να περάσουν μερικά ή ολοκληρωτικά σε ιδιωτικά χέρια. Αυτή η κυβέρνηση τώρα εφαρμόζει ό,τι είχε αποφασιστεί. Γι' αυτό πουλήθηκε το Νεώριο Σύρου, γι' αυτό και έχει αποφασιστεί να πουληθούν και τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά».

Οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού βάζουν κυριολεκτικά το μαχαίρι στο λαιμό των εργατών, παίζοντας με την αγωνία τους και ταυτόχρονα αποκαλύπτοντας τον προδοτικό τους ρόλο σε όλη του τη... φρίκη. Στηρίζουν τον εκβιασμό «ή ιδιωτικοποίηση ή κλείσιμο» και τον επεκτείνουν σε «ή μέτοχοι ή άνεργοι». (Στο μεταξύ μόνο τον Απρίλη του 1995 η διοίκηση του Ναυπηγείου απορρίπτει 130 αιτήσεις από πλοιοκτήτριες εταιρείες για μεγάλες επισκευαστικές εργασίες). Το «σχήμα» 49% μετοχές στους εργάτες και 51% στην ΕΤΒΑ, που τελικά επικράτησε, «αποτέλεσε ιδέα του τότε προέδρου του σωματείου «Τρίαινα», στελέχους της ΠΑΣΚΕ, Γ. Κοντάκη, του Γ. Μίχα, επίσης στελέχους της ΠΑΣΚΕ, μέλους της διοίκησης του σωματείου, προέδρου τότε του Εργατικού Κέντρου Πειραιά και σήμερα νομάρχη Πειραιά, με την οποία συμφώνησαν και οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ» («Ρ», 10/10/2007). Οι υπογραφές που βάζουν ο Κοντάκης και ο τότε πρόεδρος της ΓΣΕΕ Χρ. Πρωτόπαππας υπογράφουν μαζί την καταδίκη των 1.200 εργατών που βρέθηκαν στο δρόμο. Εχουν δηλώσει υπέρ οποιασδήποτε βιώσιμης λύσης με οποιοδήποτε κόστος, έστω κι αν αυτή η λύση είναι επώδυνη για τους εργαζόμενους («Ρ», 30/8/1995).

Το σχήμα 51%-49% προωθείται για να καταπιούν οι εργάτες τις συνέπειες της ιδιωτικοποίησης με το επιχείρημα ότι «θα είναι δικό μας το ναυπηγείο». Δεσμεύει τους εργάτες να ξεπληρώσουν χρέη 8 δισ. δρχ. Να παραιτηθούν για μια 4ετία από κάθε αύξηση πέραν της εισοδηματικής πολιτικής. Απόλυτη εργασιακή ειρήνη για 5 χρόνια. Η Κομισιόν, μάλιστα, (που εγκαλεί την Ελλάδα για καθυστέρηση στη διαδικασία της ιδιωτικοποίησης) ζητά σαφείς εγγυήσεις ότι οι εργάτες θα πληρώσουν ακόμα και για μελλοντικές ζημιές της επιχείρησης αντίστοιχα με τη «μετοχική τους ευθύνη», απάλειψη κάθε περιορισμού στις απολύσεις, εγγύηση ότι οι εργαζόμενοι σ' αυτή την περίπτωση θα φερθούν ως μέτοχοι και όχι ως εργαζόμενοι, σημειώνοντας ότι οι μέτοχοι έχουν υποχρέωση να συμμετάσχουν στη χρηματοδότηση επενδυτικού σχεδίου αναδιάρθρωσης και εκσυγχρονισμού της εταιρείας («Ρ», 15/9/95).

Η πλειοψηφία του σωματείου που δέχεται τα παραπάνω χαρακτηρίζει τη στάση της «Εργοστασιακής Επιτροπής» (της ταξικής παράταξης που συμμετείχε στο σωματείο και καλώντας σε οργάνωση της πάλης ενάντια στα αντεργατικά σχέδια επέμενε για Ναυπηγεία 100% δημόσια) «ανεύθυνη». Ο Κοντάκης γίνεται μέλος του νέου ΔΣ της εταιρείας, μαζί του κι άλλοι εργατοπατέρες...