Η αντεργατική λαίλαπα της τελευταίας 15ετίας δε φέρει μόνο τη σφραγίδα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, φέρει και την υπογραφή του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Στις δύσκολες ώρες, σε περιόδους που κρίνονταν πολλά για τα συμφέροντα των εργατών, οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ αποδείχτηκαν πειθήνιοι υπηρέτες του συστήματος. Ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ, διαθέτοντας μεγάλα ερείσματα στις τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις και γενικότερα στο συνδικαλιστικό κίνημα, αξιοποίησε τις δυνάμεις του για να ενσωματωθούν αντιστάσεις, να καταπνιγούν αγώνες, να αποπροσανατολιστούν συνειδήσεις και ριζοσπαστικές διαθέσεις μέσα στα συνδικάτα. Οι ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ αποδείχτηκαν η χρυσή εφεδρεία της πλουτοκρατίας για να περάσουν αντεργατικοί νόμοι, να ψηφιστούν αντιασφαλιστικές διατάξεις, να καθηλωθούν μισθοί και συντάξεις.

Από τις αρχές της δεκαετίας του '90 η ηγεσία της ΓΣΕΕ άρχισε να συγχρονίζεται στις απαιτήσεις του Μάαστριχτ και της «Λευκής Βίβλου». Από τότε ακόμα μπήκε η ιδεολογική πλατφόρμα για την αποδοχή από τη ΓΣΕΕ και την προσαρμογή της στην «παγκοσμιοποίηση» και στην «ανταγωνιστικότητα». Σε ολομέλεια της διοίκησης της ΓΣΕΕ, τον Ιούλη του 1994, οι νέοι «προβληματισμοί» έμπαιναν απροκάλυπτα. «...Θα μιλήσουμε κι εμείς για ανταγωνιστικότητα; Και θα προσδιορίσουμε πώς την εννοούμε; Η γνώμη μας είναι ότι ναι. Γιατί σε τελική ανάλυση ο υγιής ανταγωνισμός δεν μπορεί πια να θεωρείται απειλή. Πρέπει να θεωρηθεί αναπτυξιακό εργαλείο». Στο πλαίσιο αυτό έβλεπαν και το νέο ρόλο της ΓΣΕΕ: «...Να γίνουμε πεδίο συλλογικής παραγωγής προτάσεων πολιτικής. Να γίνουμε μια αξιόπιστη δύναμη ενός ευρύτατου και τεκμηριωμένου κοινωνικού διαλόγου»!

Λίγο αργότερα η «αξιοπιστία» της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ εκδηλώθηκε σε όλο της το μεγαλείο. Ηταν η εποχή που το ΠΑΣΟΚ ετοίμαζε τη νέα επέλαση κατά των εργασιακών σχέσεων. Κυοφορούνταν η ψήφιση ενός νέου νόμου, του 2639. Είναι ο νόμος που τους δηλητηριώδεις καρπούς του «γεύονται» σήμερα χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι. Είναι ο νόμος με τον οποίο θεσπίζονται τα stage και η ανασφάλιστη εργασία, με πρόσχημα την επαγγελματική κατάρτιση. Είναι ο νόμος της «εκ περιτροπής εργασίας», τα τριήμερα και τετραήμερα, με τα οποία σήμερα, εν μέσω κρίσης, οι βιομήχανοι επιδιώκουν να μείνουν στον αφρό της κερδοφορίας. Είναι ο νόμος που χτυπά τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης. Είναι ο νόμος που «εκσυγχρονίζει» αντίστοιχο νόμο της ΝΔ και καθορίζει τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας ακόμα και σε ετήσια βάση.

Σε αυτό το νόμο, που τόση κουβέντα γίνεται σήμερα, με αφορμή τα stage και τα τριήμερα εργασίας - τον οποίο το ΠΑΣΟΚ θέλει να ξεχάσει - η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ δίνει το πράσινο φως. Υπογράφει το περίφημο «Σύμφωνο Εμπιστοσύνης προς το 2000». Για να περάσει μάλιστα το «Σύμφωνο» θα χρειαστεί σε ολομέλεια της ΓΣΕΕ η διπλή ψήφος του τότε προέδρου της ΓΣΕΕ και στελέχους της ΠΑΣΚΕ Χρ. Πολυζωγόπουλου. Το «Σύμφωνο» μνημονεύεται στην Εισηγητική Εκθεση του 2639/98 όπου χαρακτηριστικά αναφέρεται: «Τα μέτρα του νομοσχεδίου αποτελούν προϊόν του κοινωνικού διαλόγου που κατέληξε στο "Σύμφωνο Εμπιστοσύνης προς το 2000"». Πράγματι, η ηγεσία της ΓΣΕΕ αποδείχτηκε αξιόπιστο εργαλείο στα χέρια του ΠΑΣΟΚ, αξιόπιστος σύμμαχος του κεφαλαίου για να εμπεδωθεί η ευελιξία. Αυτή την ευελιξία πληρώνει σήμερα η νέα γενιά και ας υποκρίνεται ασύστολα το ΠΑΣΟΚ και ας κραυγάζει ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και στέλεχος της ΠΑΣΚΕ. Γιατί την κρίσιμη ώρα, όταν ψηφίζονταν τα stage, η ΠΑΣΚΕ έβαλε την υπογραφή της φαρδιά πλατιά. Και αυτή η υπογραφή δεν ξεπλένεται.

Τον ίδιο ρόλο ανέλαβε να παίξει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και ειδικά η ΠΑΣΚΕ όταν το ΠΑΣΟΚ εξαπέλυσε την επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση. Τρομαγμένο το ΠΑΣΟΚ, από την εργατική αντίσταση που βρήκε απέναντί του στο πακέτο Γιαννίτση, καταφεύγει σε ελιγμό. Ανοίγει τον «κοινωνικό διάλογο», στον οποίο σέρνεται η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, «Αυτόνομη Παρέμβαση») για να προετοιμάσει το νόμο Ρέππα. Στην τελευταία φάση του «κοινωνικού διαλόγου» η ΠΑΣΚΕ μετατρέπεται σε διαπρύσιο προπαγανδιστή του νόμου με τον οποίο αυξάνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης σε δημόσιο και ΔΕΚΟ, μειώνονται οι συντάξεις, μπαίνουν οι βάσεις «ενοποίησης» Ταμείων, συγκροτείται επιτροπή για την κατάργηση των ΒΑΕ, νομοθετείται η ίδρυση των Επαγγελματικών Ταμείων (μορφή ιδιωτικής ασφάλισης) και θεσμοθετείται η υποχρηματοδότηση του ΙΚΑ, με τον καθορισμό του 1% του ΑΕΠ. Ετσι, με εργαλείο τις πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, το ΠΑΣΟΚ καταφέρνει ακόμα ένα βαρύ χτύπημα στην Κοινωνική Ασφάλιση.

Με αυτούς τους μοχλούς, το ΠΑΣΟΚ θα βαθύνει στην αγορά εργασίας το καθεστώς της «απασχολησιμότητας» κατά την τελευταία κυβερνητική του θητεία. Τα στελέχη του σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ θα μετατραπούν σε ιεροκήρυκες της Στρατηγικής της Λισαβόνας, της στρατηγικής δηλαδή του μεγάλου κεφαλαίου, που σαν οδοστρωτήρας θα τσαλαπατήσει τα εργατικά δικαιώματα στην Ελλάδα όπως και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Τον ίδιο ρόλο θα αναλάβουν να παίξουν και όσον αφορά στους μισθούς. Από το 2004 μέχρι και σήμερα, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ θα υπογράψει κατά σειρά 3 κατάπτυστες Εθνικές Συλλογικές Συμβάσεις και μάλιστα διετούς διάρκειας η καθεμία. Με αυξήσεις κάτω από το ένα (1) ευρώ στο μεροκάματο, με μεσοσταθμικές «αυξήσεις» γύρω από τον επίσημο πληθωρισμό, αλλά πάντα κάτω από τις πραγματικές αυξήσεις στο κόστος ζωής, οι εργάτες θα διαπιστώνουν κάθε χρόνο ότι ο μισθός τους μειώνεται. Ετσι, οι βιομήχανοι βρίσκουν στο πρόσωπο της ηγεσίας της ΓΣΕΕ τον καλύτερο σύμμαχο στην εξασφάλιση συνεχούς ανόδου της κερδοφορίας τους.

Εν μέσω κρίσης η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ επιστρατεύτηκε και πάλι στην υπηρεσία της πλουτοκρατίας. Καθώς οι απολύσεις μέσα στα εργοστάσια πέφτουν σαν το χαλάζι και η μείωση της απασχόλησης περνάει θηλιά στο λαιμό της εργατικής οικογένειας, η ΓΣΕΕ σπεύδει και ζητά συνεργασία με τις εργοδοτικές οργανώσεις για να εξεταστούν οι «αλυσιδωτές επιπτώσεις σε όλες τις παραγωγικές τάξεις»! Βλέπετε, κατά την άποψη της πλειοψηφίας, ο απολυμένος εργάτης έχει τις ίδιες επιπτώσεις με το αφεντικό που τον απολύει. Αντί για οργάνωση της πάλης κατά των απολύσεων, συναίνεση και «υπευθυνότητα». Αντί για αγώνες που θα υπερασπίζουν τους εργάτες, μνημόνια συνεργασίας με την εργοδοσία. Αποκύημα αυτής της στάσης θα είναι και τα «11 σημεία σύγκλισης ΣΕΒ - ΓΣΕΕ». Ακόμα ένα πισώπλατο χτύπημα στους εργάτες, αφού με αυτό το πλαίσιο συμφωνίας ζητούνται νέες χρηματοδοτήσεις για το μεγάλο κεφάλαιο, νέες επιδοτήσεις των επιχειρήσεων με πρόσχημα την «προστασία» της απασχόλησης.

Η αντίληψη αυτή θα εκφραστεί και με την επιστολή της ΓΣΕΕ προς τον πρωθυπουργό ενόψει της ΔΕΘ, με την οποία επί της ουσίας «διεκδικεί» την ανάπτυξη του καπιταλισμού: «Σταθεροποίηση του τραπεζικο-πιστωτικού συστήματος», «συμμετοχή του δημοσίου για την ενίσχυση της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών» αλλά και «στοχευμένες κρατικές ενισχύσεις» για τη στήριξη τομέων και κλάδων της ελληνικής οικονομίας. Και επειδή στη συγκεκριμένη φάση η πλουτοκρατία έχει κάνει τις επιλογές της, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος, δεν έχει πρόβλημα να δείξει ενόψει των εκλογών και τη δική του προτίμηση. Ετσι, μετά την τηλεμαχία των Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου, δηλώνει απερίφραστα ότι το ΠΑΣΟΚ «θα ενισχύσει τους μη έχοντες και τους μη κατέχοντες». Μόνο που ο βίος και η πολιτεία της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ ήταν και είναι με τους «έχοντες και κατέχοντες». Αυτούς υπηρετεί με συνέπεια, σε αυτούς δίνει και τώρα διαπιστευτήρια. Αυτούς θα υπηρετήσει και μετά τις 4 του Οκτώβρη, όποιο κόμμα και αν βρίσκεται στην κυβερνητική εξουσία. Το κεφάλαιο, με δεδομένη τη μεγάλη δυσσαρέσκεια που εκδηλώθηκε προς τη ΝΔ, φαίνεται να επιλέγει το ΠΑΣΟΚ για νέα κυβέρνηση. Το κάνει όμως και για έναν ακόμη λόγο πέρα από τη στρατηγική τους ταύτιση. Οτι έχει την πείρα, παραπλανώντας, αλλά και το εργαλείο της χειραγώγησης των εργατικών των λαϊκών δυνάμεων. Η ΠΑΣΚΕ στη ΓΣΕΕ, τραβά την πλειοψηφία της, και πλήθος σωματείων, στο δρόμο του κεφαλαίου.Αποτελεί η ΓΣΕΕ, όπως και η ΑΔΕΔΥ, τα πιο ισχυρά υπουργεία της νέας κυβέρνησης και της πλουτοκρατίας.