Τους βγάζουμε κόκκινη κάρτα όπου πουλάνε τη φωνή του αφεντικού για δικιά τους και μπαίνουμε μπροστά όπου κοιτάνε τη νοικιασμένη καθαρίστρια, το νοικιασμένο εργάτη όταν τον κοιτάνε στραβά κι απειλητικά μην και τυχόν σηκωθεί να πει πως ντρέπεται να επιζεί με τόσον εξευτελισμό της δύναμής του.

Σήμερα 8, ολοένα και περισσότεροι γυρνάνε το κεφάλι κατά εμάς, ακούνε ακόμα και μες στην οχλοβοή και τις ομοβροντίες των γυρολόγων της εξουσίας ακούνε έστω και με το ένα αυτί όσα δεν άκουγαν τόσα χρόνια αναπτυξιακής μεταπολίτευσης. Τόσα χρόνια κόπων, βασάνων, σκληρής δουλειάς που πνίγηκαν στα χρέη στα ανέξοδα «με συγχωρείτε», «έκανα λάθος», «είμαι τώρα καθαρός» κι άλλα που δεν αντέχονται ούτε ως δείγματα αλαζονικής μωρίας. Είναι κι εκείνη η αριστερά που βλέπει τη βουλή κάθε φορά σαν κολυμπήθρα. Να παρθενογεννιέται μόλις μπει και να γερνάει μόλις σωθεί αλλάζοντας χρώματα σ' ένα μπαλκόνι που δε σκοτώνει τις σημαίες ευκαιρίας. Ξεκάθαρος λόγος. ΚΚΕ. Φωτεινός και ρεαλιστικός ο στόχος. Δυνατό ΚΚΕ. Ταξική η μάχη από καλύτερες θέσεις. Δυνατός ο λαός.

Την πατρίδα τη μίκρυναν και τη μικραίνουν οι πωλητές και οι μεταπράτες των μόχθων των εργαζομένων. Αυτοί που έκαναν το νερό πετρέλαιο, τις Ενοπλες Δυνάμεις ιδιωτική φρουρά των πολυεθνικών. Οι δικομματικοί ταγοί που μας θέλουν νομιμοποιητές της ιστορικής τους ανομίας. Της ταξικής ανομίας.