Στην πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης, παραμένουν ισχυρά ορισμένα ερωτήματα για το Διεθνές Συνδικαλιστικό Κίνημα:

Τι συνδικάτα χρειάζεται σήμερα ο εργαζόμενος; Με ποια στρατηγική; Με ποια τακτική; Τι πρέπει να ενισχυθεί και τι να αλλάξει; Πόσο νέες είναι κάποιες θεωρίες που επαναλαμβάνονται εδώ και 150 χρόνια; Σε ποιους ανήκει το μέλλον; Θα κρίνουμε τα Συνδικάτα από τα λόγια ή από τις πράξεις και τις παραλείψεις τους;

Η απάντηση βρίσκεται στην ενίσχυση της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ). Μια οργάνωση, που, από την ίδρυσή της, το 1945, ήταν σταθερά στο πλευρό των εργαζομένων. Πάντοτε στο πλευρό των λαών που αγωνίζονται ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Είχε και έχει σημαντικό ρόλο στα κινήματα της Ασίας, στη Λατινική Αμερική, στην Αφρική, στην Ευρώπη και στην Αυστραλία.

Χαραγμένη στη μνήμη των εργαζομένων όλου του κόσμου, είναι η διεθνιστική δράση της ΠΣΟ. Ιστορικοί έχουν μείνει οι αγώνες της ενάντια στη δράση των πολυεθνικών και των μονοπωλίων. Εχουν γραφτεί πολλά βιβλία, υπάρχουν αδιάψευστα ντοκουμέντα, είναι ακόμα στη ζωή χιλιάδες πρωταγωνιστές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας και κανείς δεν μπορεί να αναποδογυρίσει τα ιστορικά γεγονότα.

Ο ρόλος της ΠΣΟ είναι αναντικατάστατος. Με πάνω από 200 εκατομμύρια μέλη σε ολόκληρη την υδρόγειο, διαδραμάτισε ρόλο αναντικατάστατο στο διεθνές στερέωμα για την ανάδειξη του ρόλου της εργατικής τάξης, τόσο για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όσο και στην κατοχύρωση και διεύρυνση των εργατικών διεκδικήσεων στις καπιταλιστικές χώρες. Σημαντικός, επίσης, ήταν ο ρόλος της στην υπεράσπιση εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και συνδικαλιστικών οργανώσεων που δρούσαν σε δύσκολες και αντίξοες συνθήκες.

Η ΠΣΟ είχε επιβάλει, στα πλαίσια του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας του ΟΗΕ, την ψήφιση και επικύρωση Διεθνών Συμβάσεων, όπως για την Κοινωνική Ασφάλιση, το δικαίωμα των γυναικών, την παιδική εργασία, το ωράριο απασχόλησης, τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, την εκπαίδευση των εργαζομένων, τις συνδικαλιστικές και δημοκρατικές ελευθερίες και εκατοντάδες ακόμα αποφάσεις που αποτυπώνουν τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης στον 20ό αιώνα. Σε όλο αυτό το διάστημα της κυριαρχίας της ΠΣΟ, η Διεθνής Συνομοσπονδία των Ελεύθερων Συνδικάτων το μόνο που έκανε ήταν να ευθυγραμμίζεται στον αντικομμουνισμό και στις ψυχροπολεμικές πρακτικές των ΗΠΑ και του Διεθνούς Κεφαλαίου. Στα πλαίσια του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας του ΟΗΕ και στην ψήφιση ορισμένων Διεθνών Συμβάσεων και Συστάσεων, συρόταν κάτω από τον όγκο και την πίεση της ΠΣΟ να ακολουθήσει τη στάση και τις προτάσεις της, σε μια προσπάθεια να μη χάνει την επαφή της με τους εργαζόμενους και να διατηρεί, ταυτόχρονα, τα περιθώρια για τον εγκλωβισμό των μισθωτών στις τάξεις της.

Δε θα μπορούσε, βέβαια, να ήταν η πορεία αυτή ευθύγραμμη, χωρίς ζιγκ - ζαγκ και προσωρινά πισωγυρίσματα. Στην πορεία αυτή, των 60 και πλέον χρόνων, δεν έλειψαν οι παραλείψεις και τα λάθη. Αυτά, όμως, καθόλου δεν ακυρώνουν τη θετική και πλούσια διαδρομή της ΠΣΟ. Η ΠΣΟ στην περίοδο 1990 - 2000 αντιμετώπισε σοβαρές δυσκολίες και προβλήματα. Αντεξε στην προσπάθεια διάλυσής της από τα όργανα του ιμπεριαλισμού.

Σήμερα, βρίσκεται σε νέα πορεία. Αντιπαλεύει τις δυνάμεις του οπορτουνισμού. Αναπτύσσεται, δυναμώνει και έχει πλούσια δραστηριότητα. Τα τελευταία χρόνια πολλαπλασιάστηκαν οι αιτήσεις εγγραφής εθνικών συνδικάτων στην ΠΣΟ και ήδη στις γραμμές της συσπειρώνει 180 συνδικάτα με 65 εκατομμύρια μέλη, σε 80 χώρες σ' όλο τον κόσμο.

Ανασυγκροτεί Διεθνείς Κλαδικές Συνδικαλιστικές Οργανώσεις στην Ενέργεια, στις Μεταφορές, στο Μέταλλο, στον Τουρισμό.

Διοργάνωσε το 2006, στις Βρυξέλλες, Διεθνή Συνάντηση για τα προβλήματα των μεταναστών, την ίδια χρονιά οργάνωσε ακόμα Διεθνή Συνάντηση στην Αθήνα για τα προβλήματα της εργαζόμενης νεολαίας.

Διοργάνωσε το 2007 Παγκόσμια Συνδιάσκεψη για τα προβλήματα των γυναικών (η προηγούμενη είχε γίνει στο Παρίσι το 1977).

Η ΠΣΟ, με την πείρα από τη δράση της και με την ανανεωμένη και σύγχρονη ταξική της αντίληψη, αποτελεί ελπίδα για την αναζωογόνηση του Παγκόσμιου Εργατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος.

Πηγές:

Ουίλιαμ Φόστερ: «Ιστορία του Παγκόσμιου Συνδικαλιστικού Κινήματος, τ. 2ος, εκδόσεις «Εταιρεία Ελληνικού Βιβλίου», Γιώργου Εμμ. Μαυρίκου: «Το Εργατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα 1918-1948. Δυο γραμμές σε διαρκή αντιπαράθεση», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», www.makarios.ws. , Le Monde Diplomatique, 22/7/2007, αφιερώματα «Ριζοσπάστη»: 27/7/2008, 30/11/2005, 16/6/2005, 8/8/2004, 28/10/2000.