Γρηγοριάδης Κώστας

Αυτό το κάλεσμα ενόχλησε την ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν έκρυψε την ενόχλησή της. Τη διατύπωσε με άρθρο στην «Αυγή». Την εξέφρασε ο Αλ. Τσίπρας, δηλώνοντας: «Η Αριστερά χρειάζεται την ενότητα. Και η συντρόφισσα Παπαρήγα που εχθές θυμήθηκε να καλέσει τους αγωνιστές της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς να ψηφίσουν το κόμμα της, ξέχασε να πει ότι όλο το προηγούμενο διάστημα, το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ βάδιζε τον μοναχικό αδιέξοδο δρόμο του χωριστά από κάθε κοινωνικό κίνημα που δεν ελέγχει. Και θεωρούσε οποιονδήποτε δεν είναι δικός του ως πράκτορα της αντίδρασης και δούρειο ίππο του νεοφιλελευθερισμού. Οχι σύντροφοι του ΚΚΕ. Η ενότητα είναι εδώ».

Αλλά και ο Γ. Δραγασάκης που, αφού χρέωσε στο ΚΚΕ συμπεριφορά «πονηρού πολιτευτή», δήλωσε: «Θέλει τις ψήφους αριστερών, αλλά δε θέλει την κοινή δράση των αριστερών (...) δεν μπορείς λοιπόν να λες, ελάτε εσείς που διαφωνείτε μαζί μου ψηφίστε με παρά τη διαφωνία σας, αλλά μετά ξέρετε θα γίνονται χωριστές διαδηλώσεις. Το ΚΚΕ (...) είναι υπέρ της κοινής δράσης των εργαζομένων και των αριστερών ανθρώπων ανεξάρτητα από την ιδεολογική τους πεποίθηση; Αυτή τη στιγμή αυτό που κάνει είναι μια αντίφαση οφθαλμοφανής που στερείται πολιτικής συνέπειας και ειλικρίνειας».

Ο πρόεδρος του ΣΥΝ μάλιστα έφτασε να κατηγορήσει το ΚΚΕ ότι τους θυμήθηκε μόλις τώρα, λίγο πριν την κάλπη. Σε αντίθεση με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που τους θυμόταν πάντα, όχι όμως για να ενισχύσει τη ριζοσπαστικοποίησή τους και να τη μετατρέψει σε αγωνιστική στάση ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους, αλλά για να την ανακόψει, να την «πνίξει» στις αυταπάτες πως μπορεί ο καπιταλισμός να «εξανθρωπιστεί».

Χιλιάδες που «τρίβουν τα μάτια τους» απ' τα έργα και τις ημέρες των δυνάμεων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Για το πόσο αρμονικά συνεργάζονται με τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, ακόμα και της ΝΔ. Για το πόσο εννοούν όσα διακηρύττουν π.χ. κατά των stage, όταν εκεί όπου ασκούν διοίκηση τα εφαρμόζουν κατά κόρον. Αλλωστε μαζί, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ, πέρασαν και εφάρμοσαν τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου στην Αυτοδιοίκηση, τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης που καταργούσαν τις συλλογικές συμβάσεις, τα προγράμματα της ΕΕ που εξαγοράζουν συνειδήσεις πουλώντας φρούδες ελπίδες αντιμετώπισης της ανεργίας. Υπάρχουν χιλιάδες που αγανακτούν βλέποντας τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να ρίχνει νερό στο μύλο της σοσιαλδημοκρατίας, αναμασώντας θέσεις και προτάσεις της, δίνοντας συγχωροχάρτι στο ΠΑΣΟΚ με δηλώσεις όπως «δεν ζητάμε πιστοποιητικά προτέρου εντίμου βίου», εξωραΐζοντας την εικόνα του με δηλώσεις όπως «έχει μετατοπιστεί στα αριστερά του πολιτικού συστήματος», «είναι δύναμη της δημοκρατικής αντιπολίτευσης», «λέει σωστά πράγματα, δεν ξέρω όμως αν είναι αρκετά», «μακάρι να μας έκανε ένα σήμα»!

Χιλιάδες που μειδιούν βλέποντας τα στελέχη ενός μορφώματος που λέγεται ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να φαγώνονται στο πλαίσιο της κρίσης στρατηγικής που αντικειμενικά πλήττει αυτό το κόμμα και όλο αυτό να το αποδίδουν, κάνοντας το μαύρο - άσπρο, στο περίσσευμα «δημοκρατίας» απ' την οποία υποτίθεται ξεχειλίζει το κόμμα τους.

Ετσι, αυτοί που στις αρχές της δεκαετίας του '90 ψήφιζαν το Μάαστριχτ, δίνοντας ουσιαστικά θετική ψήφο στην απελευθέρωση των αγορών, αυτοί που έβαζαν πλάτη να προχωρήσουν οι περιβόητες μετοχοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων, φτάνουν σήμερα να καταγγέλλουν την «προσπάθεια ιδιωτικοποιήσεων που ξεκίνησε ουσιαστικά από το 1990 και μετά μέσα από μια προσπάθεια απαξίωσης της έννοιας του δημόσιου», παριστάνοντας τις αθώες περιστερές.

Αυτοί που ορκίζονται στην ΕΕ των μονοπωλίων και των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, φτάνουν σήμερα να ζητούν «ένα νέο μοντέλο δημόσιου τομέα», σαν μια «νησίδα» στο «αρχιπέλαγος» του καπιταλισμού. Να λένε «Στοπ στις ιδιωτικοποιήσεις», αλλά να αφήνουν στο απυρόβλητο το πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο που επιβάλλει στρατηγικά τις ιδιωτικοποιήσεις ως μέτρο ενίσχυσης της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του μεγάλου κεφαλαίου. Να μιλούν για συνύπαρξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και σε τομείς Υγείας, Παιδείας, Κοινωνικής Πολιτικής.

Φτάνουν να μιλούν μέχρι και για λαϊκό και κοινωνικό έλεγχο! Αλλοιώνοντας όμως το πραγματικό περιεχόμενο που αυτός μπορεί να έχει σε μια άλλη λαϊκή εξουσία, αφού τον ταυτίζουν με τη «δημόσια ιδιοκτησία» από ένα αστικό κράτος που υπηρετεί τα μονοπώλια.

Αυτοί που δηλώνουν «θέλω να έχουν κέρδη οι τράπεζες», ταυτόχρονα ζητούν τράπεζες με μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Ζητάνε απαγόρευση απολύσεων, αλλά στις κερδοφόρες επιχειρήσεις και σε όσες επιδοτούνται απ' το κράτος (Αλ. Τσίπρας: «Επιδοτείσαι από το κράτος, παίρνεις ρευστό; (...) να μην μπορείς να απολύσεις (...) αλλιώς ξέχνα το ζεστό κρατικό χρήμα»).

Εκφράζουν τη συμπόνοια τους στους αγρότες και την ίδια στιγμή που υποστηρίζουν πως τα προβλήματα του αγροτικού κόσμου δεν επιτρέπουν την «καλλιέργεια αυταπατών ότι θα λυθούν με μια επιδιόρθωση της λειτουργίας της αγοράς», καλλιεργούν με τις προτάσεις τους αυταπάτες στους φτωχομεσαίους αγροτοκτηνοτρόφους. Οτι είναι δυνατόν με μια διαφορετική διαχείριση να περιοριστεί η «ασυδοσία των καρτέλ», να «σταματήσει η συγκέντρωση της γης και της παραγωγής», να «παταχθεί η αισχροκέρδεια» των μεγάλων επιχειρήσεων στην παραγωγή, επεξεργασία και εμπορία αγροτικών προϊόντων. Εν τέλει, ότι μπορεί να υπάρξει στο πλαίσιο της ευρωένωσης των μονοπωλίων μια «ριζοσπαστική» Κοινή Αγροτική Πολιτική, «που θα στηρίζει το αγροτικό και κτηνοτροφικό προϊόν και το εισόδημα των μικρομεσαίων αγροτών» με καλύτερη διαπραγμάτευση με τα μονοπώλια. Δηλαδή με τους σφαγείς των φτωχών αγροτών.