Τους «πέντε εθνικούς στόχους» του ΠΑΣΟΚ επανέφερε χτες στην ομιλία του στο Εθνικό Συμβούλιο ο Γ. Παπανδρέου, σαν τους πυλώνες της «δίκαιας κοινωνίας» την οποία ευαγγελίζεται. Πέντε στόχοι, που πίσω από τα λόγια αποτυπώνουν πιστά τις απαιτήσεις που προβάλλει το κεφάλαιο για να διατηρήσει και να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του. Το ΠΑΣΟΚ προτείνει:

Αυτό μεταφράζεται σε ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή και ενεργή συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και σχεδιασμούς. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, αλλά και ο ίδιος ο πρόεδρός του έχουν τεράστια πείρα σ' αυτό. Παρέδωσαν γην και ύδωρ στους ΝΑΤΟικούς φονιάδες κατά το βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας, υιοθέτησαν το «αντιτρομοκρατικό» δόγμα, συμμετείχαν στον πόλεμο κατά του Αφγανιστάν, «ευχαρίστησαν» από το βήμα της Βουλής τις ΗΠΑ. Οσο για την υπεράσπιση των «εθνικών μας δικαίων», αυτήν την εκχώρησαν στους «Ευρωατλαντικούς συμμάχους», υπογράφοντας τη Συμφωνία της Μαδρίτης (Ιούλης 1997, «αναγνωρίζοντας ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο»), τη Συμφωνία του Ελσίνκι (Δεκέμβρης 1999) που έθετε «συνοριακές διαφορές» Ελλάδας - Τουρκίας πέραν του καθορισμού της υφαλοκρηπίδας. Εξάλλου ο Γ. Παπανδρέου έχει δηλώσει: «Δεν έχουμε ταμπού στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας στην ΕΕ» (Τάμπερε, Σύνοδος Κορυφής ΕΕ, Δεκέμβρης 1999).

Η «πράσινη οικονομία» δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια πρόταση διαχείρισης και αξιοποίησης των προβλημάτων του περιβάλλοντος, αλλά και της διάνοιξης νέων κερδοφόρων πεδίων προς όφελος των στρατηγικών συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Το ΠΑΣΟΚ, ήδη, έχει προτείνει παχυλές κρατικές επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές στους μονοπωλιακούς ομίλους για την παραγωγή νέων «πράσινων» εμπορευμάτων, με αιμοδότη τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή τα λαϊκά στρώματα. Οι εργασιακές σχέσεις στην «πράσινη ανάπτυξη» υπάγονται στο ίδιο καθεστώς της «μερικής απασχόλησης» για την «απόκτηση εμπειριών», με επιδοτούμενα προγράμματα που θα ενισχύουν τους επιχειρηματίες. Πρόκειται, με άλλο περιτύλιγμα, για τη συνέχιση της καπιταλιστικής παραγωγής και εκμετάλλευσης.

Μια Παιδεία, που θα υπηρετεί τις «ανάγκες» των επιχειρηματιών για ψευτοκαταρτισμένο επιστημονικό προσωπικό. Με προγράμματα «διά βίου μάθησης», «απόκτησης δεξιοτήτων», «καλλιέργειας ταλέντων», δηλαδή ημιμάθειας που θα συνδέονται με το «πράσινο πρότυπο ανάπτυξης της χώρας». Μια εκπαίδευση πλήρως εμπορευματοποιημένη και ιδιωτικοποιημένη, με τα κρατικά πανεπιστήμια να συνυπάρχουν με τα ιδιωτικά σε «ανταγωνιστική» βάση, προσθέτοντας νέους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση.

Αυτό το «αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης» θα στηρίζεται σε ψευτοπαροχές για τα πλέον εξαθλιωμένα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων. Οπως το «επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης» που προτείνει το ΠΑΣΟΚ και αντιστοιχεί σε 68 λεπτά του ευρώ τη μέρα για όσους ζουν κάτω από τα κατώτατα όρια της φτώχειας. Ενα κράτος που θα μεταφράζει το δικαίωμα στην εργασία σε σχέσεις «ευελφάλειας», εκ περιτροπής εργασίας, μερικής απασχόλησης και ενοικίασης εργαζομένων, όπως έχουν νομοθετήσει οι εταίροι του δικομματισμού.

Πίσω από τους τίτλους της «διαφάνειας» και της «δημοκρατίας», κρύβεται ο στόχος του ΠΑΣΟΚ για ένα κράτος που θα υπηρετεί τη «διαβούλευση», δηλαδή την «κοινωνική συνεργασία», ένα σύστημα που, όπως περιγράφει το ΠΑΣΟΚ, «θα αποτελέσει ένα συμβόλαιο εμπιστοσύνης μεταξύ της πολιτείας, του επιχειρηματία και του πολίτη». Γνήσιο αστικό κράτος, δηλαδή, που κάνει τα πάντα για την υπεράσπιση και ενίσχυση των μονοπωλίων.