Tα ρεπορτάζ που αναφέρονται στην εκλογική μάχη σαν να πρόκειται για ανταγωνισμό μεταξύ σούπερ μάρκετ, για το ποιο μαγαζί θα παρουσιάσει τις καλύτερες προσφορές για να πάρει τους πελάτες, αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα των δύο κομμάτων της αστικής τάξης: Χωρίς διαφορές στην πολιτική, πρέπει να βρουν ελκυστικό τρόπο να παρουσιάσουν το ίδιο μπαγιάτικο προϊόν με διαφορετικό περιτύλιγμα. Κι όπως στα σούπερ μάρκετ η προσφορά στο γιαούρτι παίρνεται πίσω από την αύξηση της τιμής στις ντομάτες. Στο χέρι του πελάτη είναι να διαλέξει αν θα ψωνίσει για να φάει ή για άλλη χρήση. Μετά το ταμείο όμως κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται.

Σωστή και η επισήμανση για την πασαρέλα χειραγώγησης στα τηλεοπτικά. Αλλά πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν όλο το σκηνικό στήνεται για να υφαρπαγεί η λαϊκή ψήφος και αύριο να παρουσιαστεί σαν έγκριση αυτής ή της άλλης πολιτικής; Πώς να πεις στον άλλο ότι θα του αλλάξεις τα φώτα και μετά να σε ψηφίσει; Ετσι μένεις σε ολίγον από Καϊλή, μπόλικο Πρετεντέρη και οπωσδήποτε κάποιον έγκυρο Παππά, Τσίμα να εξηγεί γιατί είναι ως και αντιεξουσιαστικό να ψηφίσουν όλοι ΠΑΣΟΚ. Για τη ΝΔ δε γίνεται συζήτηση. Εχει αμολήσει τον Γιακουμάτο και δεν ξέρεις πότε γαβγίζει ο Γεωργιάδης και πότε σκούζει αυτός.

Εκτός τηλεοπτικού πλατό η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας ανακοίνωσε την πρόβλεψή της για τον αριθμό των ανέργων που θα έχει διαμορφωθεί με τη συμπλήρωση της διετίας 2007- 2009: 612 εκατομμύρια εργάτες, έναντι 51 εκατομμυρίων που ήταν η εκτίμηση το Γενάρη του 2009. Πάνω που αρχίζεις να το μελετάς μαθαίνεις ότι αυτός που κλαίει πιο πολύ και από τους ανέργους είναι ο διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος: «Φανταστείτε τον εργάτη στη Γερμανία και τη Γαλλία που θα χάσει τη δουλειά του μέσα στους επόμενους μήνες. Για αυτόν τον εργάτη η οικονομική κρίση δεν έχει περάσει. Είναι μπροστά του», είπε. Δε χρειάζεται άλλο για να καταλάβεις πως όταν οι ιμπεριαλιστές επικαλούνται τις συνέπειες της ύπαρξής τους, είναι για να χρησιμοποιήσουν ακόμα περισσότερο αυτόν τον εφεδρικό στρατό των ανέργων για να πιέσουν ακόμα περισσότερο την υπόλοιπη εργατική τάξη ώστε να μη διανοείται καν να σηκώσει κεφάλι μπροστά σε μια κρίση, που την διδάσκει πως με τον καπιταλισμό δεν έχει προκοπή, μόνο δυστυχία. Πως είτε φιλελεύθερη, είτε σοσιαλδημοκρατική είναι η διαχείριση, ένας είναι ο βούρδουλας.

Καθώς κάτι τέτοια κομμουνιστικά κυκλοφορούν εκτός πλατό, εκτός δηλαδή των κυκλωμάτων χειραγώγησης. Γι' αυτό χρειάζονται οι εφεδρείες. Αρχισε λοιπόν το κλάμα, όχι για τους άνεργους, αλλά για το ΚΚΕ, ως κι ο Στάθης Σ. στην «Ελευθεροτυπία». Κι έπιασε το νήμα από κει που το είχαν αφήσει ο Παππάς, ο Παπούλιας, ο Ρουμπάνης, ο Βότσης, όλη η «αντιεξουσιαστική» δημοσιογραφία. Κι άφησε στην άκρη τα ευγενικά «η κυρία Παπαρήγα» και το έριξε στο «Παπαρήγα» σκέτο. Θεωρεί, γράφει, κατήφορο την παρομοίωση του παιχνιδιού «καλός»-«κακός» από τους Παπανδρέου-Καραμανλή με τους Μάλλιο και Μπάμπαλη, τους δυο βασανιστές που ο ένας κέρναγε καφέ κι ο άλλος βάραγε σκαμπίλια. Δε βλέπει ο Στάθης Σ. κανένα συσχετισμό με όλους αυτούς που ξεσκίζουν καθημερινά εκατομμύρια εργατών. Εδώ που τα λέμε πώς να δει το συσχετισμό όταν ο Τσίπρας βγαίνει στη ΔΕΘ για να παρουσιάσει ένα σκονάκι αντιγραφής από πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ; Κάποιος για αντιπερισπασμό πρέπει να τα μαγαρίσει όλα ώστε να μην έχει ο εργάτης πού να ακουμπήσει. Παλιά τους τέχνη.

Επιστροφή λοιπόν στον ανταγωνισμό των σούπερ μάρκετ: Οταν ένα κόμμα πάει να κυβερνήσει υποτίθεται ότι έχει ένα πρόγραμμα και με αυτό πάει στο λαό. Διαβάζουμε ότι στο ΠΑΣΟΚ ψάχνουν να βρουν τι θα ανακοινώσουν ώστε να προσπεράσουν το άλλο κόμμα της αστικής τάξης, τη ΝΔ. Αυτό δε σημαίνει απουσία προγράμματος, αλλά κάτι χειρότερο. Το ΠΑΣΟΚ έχει πρόγραμμα. Ιδιο - φτυστό με το πρόγραμμα της ΝΔ. Και για να το κρύψει είναι υποχρεωμένο να καταφεύγει σε επικοινωνιακά κόλπα.

Στο τέλος καταλήγει στο «στρίβειν διά του αρραβώνος», τουλάχιστον αυτό περιγράφουν οι εφημερίδες που πλασάρουν την πολιτική του: «Θα φορολογηθούν λέει τα ρετιρέ, αλλά δεν είναι εύκολο και να γίνει». Ετσι η όλη πρόταση καταλήγει στο γνωστό περί σπατάλης του δημοσίου και το «πλέγμα της αντιαναπτυξιακής γραφειοκρατίας». Ψάχνοντας να βρεις τι είναι αυτό το «πλέγμα» βρίσκεις πως τους φταίει ό,τι βάζει εμπόδιο στις απολύσεις, φταίει το 8ωρο, φταίνε οι συλλογικές συμβάσεις, φταίνε οι περιορισμοί για το περιβάλλον και πάει λέγοντας.

Ασχετο: Μέρα που είναι, 11 Σεπτέμβρη, ορισμένοι θυμήθηκαν τον Μπιν Λάντεν. Κι εξηγούν πόσο διαφορετικός είναι από τον Μπους ο Ομπάμα που θέλει να φύγει από το Ιράκ για να στείλει περισσότερο στρατό στο Αφγανιστάν. Πάντα χρήσιμος ο Μπιν. Οπως και ο τραπεζίτης που εξηγεί πως για την καπιταλιστική κρίση φταίει η φύση του ανθρώπου. Αν και του ξεφεύγει η διαπίστωση πως καμιά ρύθμιση δεν μπορεί να αποτρέψει τις κρίσεις, όσο θεός είναι το ελεύθερο εμπόριο...