Μια και δε... γνωρίζει, όμως, ο αρθρογράφος του «Βήματος» τι συμβαίνει στα υπόγεια του λουστραρισμένου «γκέτο», που λέγεται Μετρό, ας τον πληροφορήσουμε εμείς.

Οι προσλήψεις στο Μετρό έγιναν την άνοιξη του 1999. Εκατοντάδες εργαζόμενοι τότε, προκειμένου να πιάσουν μια δουλιά και να ξεφύγουν από τον βραχνά της ανεργίας, υποχρεώθηκαν να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις εργασίας - τρόπος του λέγειν. Υποχρεώθηκαν, στην πραγματικότητα, να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις δουλείας, οι οποίες «τσακίζουν» δικαιώματα και κατακτήσεις. Το τι περιλαμβάνουν ή τι δεν περιλαμβάνουν οι συμβάσεις αυτές και ποια είναι η τακτική της εργοδότριας εταιρίας γίνεται φανερό από τη σημερινή πραγματικότητα. Δεν υπάρχει συλλογική σύμβαση εργασίας. Το σταθερό ωράριο, οι ειδικότητες και η αναγνώρισή τους είναι άγνωστα πράγματα στο υπόγειο του Μετρό. Δεν υπάρχει μισθολόγιο, ούτε δίνονται αναλυτικές καταστάσεις μισθοδοσίας. Οι όποιες αυξήσεις είναι επιλεκτικές. Δεν καταβάλλονται βασικά επιδόματα (π.χ. οικογενειακό και παιδιών). Δεν τηρούνται, δηλαδή, ούτε καν όσα προβλέπει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας για τους ανειδίκευτους εργάτες. Και δε μιλάμε για το ύψος των μισθών ή άλλα προβλήματα, όπως οι συνθήκες ασφάλειας και υγιεινής ή το ασφαλιστικό.

Τώρα που τα έμαθε, λοιπόν, ο κ. Πρετεντέρης, μπορεί να μας απαντήσει με ποιο δικαίωμα μια - δημόσια, μάλιστα - εταιρία εφαρμόζει τέτοιες παράνομες, απαράδεκτες και αντεργατικές τακτικές; Αν δε γνωρίζει, ας ρωτήσει στου Μαξίμου...