Μια εξέλιξη που στοιχειοθετεί την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που εκδηλώνονται στη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή, είναι και η νέα πρωτοβουλία που ανακοινώθηκε προχτές από τη Σαουδική Αραβία, φυσικά και πάλι με πρόσχημα την «καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους και άλλων τρομοκρατικών οργανώσεων». Αυτή αφορά στη συγκρότηση νέου συνασπισμού της «Ισλαμικής Στρατιωτικής Συμμαχίας» 34 χωρών της Μέσης Ανατολής, της Ασίας και της Αφρικής, που υποτίθεται θα συγκρουστούν με το ΙΚ, γιατί «το Ισλάμ δεν έχει σχέση με την τρομοκρατία». Και μόνο να δει κανείς τα μέλη της «νέας συμμαχίας», μπορεί να εξάγει χρήσιμα συμπεράσματα. Συμμετέχουν οι Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, Ιορδανία, Μαρόκο, Κουβέιτ, Λίβανος, Λιβύη, Τυνησία, Υεμένη, Κατάρ, Παλαιστινιακά Εδάφη, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Τουρκία, Μαλαισία, Μπαγκλαντές, Μπαχρέιν, Πακιστάν, Νησιά Μαλβίδες, Μάλι, Τσαντ, Τζιμπουτί, Μαυριτανία, Νίγηρας, Σουδάν, Σομαλία, Σενεγάλη, Σιέρα Λεόνε, Γκαμπόν, Μπενίν, Τόγκο, Γουινέα, Νησιά Κομόρες, Ακτή Ελεφαντοστού, Νιγηρία.

Καταρχήν, οι βασικές χώρες που αποδεδειγμένα έχουν δημιουργήσει, εξοπλίσει, χρηματοδοτήσει αδρά τους τζιχαντιστές, όπως πρώτες απ' όλες η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία, το Κατάρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, εμφανίζονται τώρα ως δήθεν διώκτες τους. Ο υπουργός Αμυνας της Σαουδικής Αραβίας, Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, εμφανίστηκε να δηλώνει ότι «το ΙΚ είναι μια ασθένεια που επηρεάζει τον ισλαμικό κόσμο και η συμμαχία είναι η εμπροσθοφυλακή που θα την αντιπαλέψει», ενώ η κυβέρνηση της Ιορδανίας δήλωσε ότι «αυτός είναι δικός μας πόλεμος, πόλεμος των Μουσουλμάνων». Η εξέλιξη αυτή δεν είναι ανέκδοτο, αλλά δείχνει το πόσο μπλεγμένο είναι το «κουβάρι» στην περιοχή (Συρία, Ιράκ, ευρύτερη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική), που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι πλούσια σε ενεργειακούς πόρους και τεράστιας γεωστρατηγικής σημασίας. Επίσης, πρέπει να σημειώσουμε ότι η Σαουδική Αραβία αλλά και η Τουρκία συμμετέχουν και στο λεγόμενο διεθνή συνασπισμό στην επέμβαση στη Συρία, στον οποίο ηγούνται οι ΗΠΑ, άλλες χώρες του ΝΑΤΟ και από κοντά η ΕΕ, ακόμα και η Αυστραλία. Γίνεται, έτσι, φανερό ότι μια από τις κύριες επιδιώξεις του νέου εγχειρήματος που δεν αποκλείει και τη χρησιμοποίηση χερσαίων δυνάμεων, αφορά τα ιδιαίτερα συμφέροντα των αστικών τάξεων των ξεχωριστών χωρών, ανεξάρτητα αν συμμετέχουν σε κοινούς ευρύτερους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς. Και βέβαια και μέσα στην ίδια την «Ισλαμική Συμμαχία» δε σημαίνει ότι εκλείπουν οι αντιπαραθέσεις και οι κόντρες. Αλλωστε, αυτή είναι η φύση όλων των λυκοσυμμαχιών των καπιταλιστών (των συγκυριακών και των πιο μόνιμων), που ως μια αγέλη επιτίθενται σε ό,τι ορίζεται ως «κοινό θύμα» και στη συνέχεια τρώγονται μεταξύ τους για το ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι στη μοιρασιά της λείας. Μόνο που η πραγματική λεία σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους είναι πάντα οι εργάτες, οι εκμεταλλευόμενοι και ο τεράστιος πλούτος που αυτοί παράγουν.

Επίσης, ένα κύριο χαρακτηριστικό στοιχείο της νέας λυκοσυμμαχίας είναι η συμμετοχή κρατών ή υπό διαμόρφωση κρατών, που έχει περισσότερο συμβολικό χαρακτήρα, όπως και πολιτική συμβολική σημασία έχει το όλο εγχείρημα, ως καταγραφή και υποδήλωση των συμφερόντων ισχυρών καπιταλιστικών κρατών της περιοχής, που θέλουν να δηλώσουν «ηχηρό παρών». Σε ό,τι αφορά το λεγόμενο «τάιμινγκ», την ώρα δηλαδή εκδήλωσης της πρωτοβουλίας και τη σκοπιμότητά της, εδώ τα αστικά επιτελεία δίνουν διάφορες ερμηνείες. Σύμφωνα με διεθνή αστικά ΜΜΕ, οι ΗΠΑ «θέλουν να αποκτήσουν σαφή εικόνα για τη σκοπιμότητα της κίνησης» και μετά να τοποθετηθούν. Κάποιες πρώτες εξηγήσεις, ωστόσο, είναι χαρακτηριστικές. Λέει ο Ααρον Ντέιβιντ Μίλερ, πρώην διπλωμάτης των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, τώρα αντιπρόεδρος του Woodrow Wilson International Center (ίδρυμα του Κογκρέσου προς τιμήν του Αμερικανού Προέδρου Γουίλσον το 1913-21): «Οι Σαουδάραβες είναι κάτω από μεγάλη πίεση γι' αυτό που κάνουν στην Υεμένη και τις κατηγορίες ότι από εκεί εξαπλώνεται ο Ουαχαμπιτισμός (ακραίος ισλαμισμός) και γιατί δε συμβάλλουν στη συμμαχία των ΗΠΑ κατά του ΙΚ». Ετσι αποφαίνεται ότι δεν πρόκειται να έχει η συμμαχία καμία πρακτική αξία. Ο Φαρέα αλ Μουσλίμι, αναλυτής για ζητήματα του Περσικού Κόλπου από το ίδρυμα Carnegie Endowment στο Λίβανο, επίσης μιλάει για «συμβολική σημασία» και ότι το «ΙΚ και άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις θα ευδοκιμούν όπου υπάρχει κενό εξουσίας όπως στην Υεμένη, τη Συρία, τη Λιβύη».

Οι εξηγήσεις αυτές μπορεί να έχουν κάποια δόση αλήθειας, ωστόσο δεν αγγίζουν, όπως είναι φυσικό, το γεγονός ότι η κίνηση των «34» της Σαουδικής Αραβίας όπως και των «65» των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, όπου εμπλέκεται και η Ελλάδα με ευθύνη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά και η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στη Συρία, είναι κινήσεις στη σκακιέρα των σφοδρών ανταγωνισμών καπιταλιστικών κρατών που υπερασπίζονται τα συμφέροντα των μονοπωλιακών τους ομίλων. Και φυσικά, από αυτούς τους ανταγωνισμούς χαμένοι βγαίνουν οι λαοί, όσο μπαίνουν κάτω από τις σημαίες των αστών και δε σηκώνουν τις δικές τους, για ρήξη με τους ντόπιους και ξένους εκμεταλλευτές τους, την καπιταλιστική εξουσία και οικονομία, που είναι η μήτρα των επεμβάσεων και των πολέμων.