«(...) Η αλήθεια είναι ότι η ευρωπαϊκή οικονομία χρειάζεται απεγνωσμένα τους νέους ανθρώπους που ξεχύνονται στα σύνορά της από την ευρύτερη Μέση Ανατολή και την Αφρική (...) Οπως το έθεσε ο Μάρσελ Φράντσερ, επικεφαλής του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (DIW): "Μακροπρόθεσμα, οι πρόσφυγες αποτελούν μια απίστευτη ευκαιρία για τη Γερμανία", με τα οφέλη να ξεπερνούν το κόστος "κατά τη διάρκεια των επόμενων 5-10 ετών". Πριν από πέντε χρόνια, μια επιτροπή «σοφών», με επικεφαλής τον πρώην πρωθυπουργό της Ισπανίας Φελίπε Γκονζάλεθ, ανέφερε ότι, για να διατηρηθεί στα σημερινά επίπεδα το εργατικό δυναμικό της Ευρώπης, θα χρειαστούν 100 εκατομμύρια μετανάστες έως τα μέσα του αιώνα». Τα παραπάνω είναι μερικά απ' όσα γράφονται σε άρθρο που δημοσίευσε το ηλεκτρονικό «Βήμα». Αν μη τι άλλο, δίνουν μια καλή εικόνα για το τι καθορίζει τελικά τη στάση της ΕΕ απέναντι στα καραβάνια των προσφύγων, για το ποια είναι η βάση των ανταγωνισμών ανάμεσα στα κράτη - μέλη με αιχμή το Προσφυγικό. Οι ισχυρές καπιταλιστικές χώρες της ΕΕ θέλουν τους πρόσφυγες, αλλά όχι όλους και ούτε όλους μαζί, για να συνεχιστεί απρόσκοπτα η διευρυμένη αναπαραγωγή των κεφαλαίων τους. Πάνω εκεί διεξάγεται η κόντρα για τον έλεγχο του ρυθμού εισόδου, το διαμοιρασμό τους και το κόστος της ενσωμάτωσής τους στα κράτη - μέλη της ΕΕ.