Στο «επιχειρησιακό σχέδιο» του Συμβουλίου του ΝΑΤΟ, που εγκρίθηκε την προηγούμενη βδομάδα για την αποστολή δύναμης 3.000 ανδρών στην ΠΓΔΜ η κυβέρνηση Μπλερ δήλωσε συμμετοχή με δύναμη 1.000 ανδρών, η Γαλλία με κάπως μικρότερη δύναμη και για την ελληνική κυβέρνηση η «Φραγκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ» (2 Ιούλη) πληροφορεί: «Ο τρίτος (κατά σειρά) εταίρος με μια μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη (που θα αποστείλει) είναι η Ελλάδα... που από καιρό διατηρεί αναμφίβολα καλές σχέσεις με το βόρειο γείτονά της και εκεί έχει και οικονομικά συμφέροντα».

Ομως από τον κατάλογο των πρόθυμων σταυροφόρων λείπει το όνομα της Γερμανίας και αυτή η απουσία έχει προκαλέσει ερωτηματικά και συγχύσεις, που μάλιστα οξύνθηκαν μετά και από επώνυμες δηλώσεις υπεύθυνων κυβερνητικών και άλλων πολιτικών παραγόντων. Ετσι ο γενικός επιθεωρητής της Μπούντεσβερ, στρατηγός Κούγιατ δήλωσε ότι ο γερμανικός στρατός για «μια μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση όπως στο Κόσσοβο η Μπούντεσβερ δεν είναι σε θέση ούτε από άποψη προσωπική, ούτε υλικά». Ο υπουργός Αμυνας Ρούντολφ Σάρπινγκ έσπευσε να διορθώσει δηλώνοντας ότι μια ενδεχόμενη συμμετοχή της Γερμανίας θα απαιτούσε την αποστολή δύο ή τριών λόχων. Ηγετικοί παράγοντες των αντιπολιτευόμενων αστικών κομμάτων της Χριστιανοδημοκρατίας και Χριστιανοκοινωνικής Ενωσης (CDU-CSU) και των Φιλελεύθερων (FDP) δε διαφωνούν με την αποστολή, αλλά ζητούν πρόσθετη σημαντική χρηματοδότηση του στρατιωτικού προϋπολογισμού. Ο ίδιος ο καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ δήλωσε ότι αυτή την Πέμπτη θα συγκαλέσει σύσκεψη με τους αρχηγούς των κοινοβουλευτικών ομάδων του Μπούντεσταγκ για να τους ενημερώσει, «αλλά πάντως για λόγους συμμαχικής αλληλεγγύης η Γερμανία τελικά δε θα αρνηθεί ένα αγκαζάρισμα (δηλ. την αποστολή) στη Μακεδονία». Αλλωστε, γράφει ο «Spiegel» (2 Ιούλη): «Γύρω στους 300 αλεξιπτωτιστές από το Σάαρ είναι ήδη προετοιμασμένοι για χρησιμοποίηση στη Μακεδονία».

Μερικούς από τους λόγους τής ως τη στιγμή αυτή διστακτικότητας της γερμανικής κυβέρνησης πιστεύει ότι τους γνωρίζει ο Καρλ Φελντμάγερ που σε άρθρο του στη «Φραγκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ» (2 Ιούλη) γράφει: «... Αλλά τι πρόκειται να συμβεί, αν μετά τη λήξη των τριάντα ημερών δεν έχουν παραδοθεί όλα τα όπλα (του Ουτσεκά);... Η Αγγλία, που είχε την πρωτοβουλία του ΝΑΤΟ, είχε αφήσει να νοηθεί ότι θεωρεί απαραίτητο... να αποσταλούν περί τους 30.000 άνδρες, ισχυρά εξοπλισμένοι που να είναι σε θέση να διαχωρίσουν τους Μακεδόνες από τους Αλβανούς. Ετσι θα δημιουργούνταν μια ζώνη κατά μήκος της χώρας, που θα εμπόδιζε την επανάληψη των επιχειρήσεων μεταξύ Μακεδόνων και Αλβανών. Αυτό όμως θα σήμαινε χωρισμό του μακεδονικού από το τμήμα της χώρας το κατοικούμενο από Αλβανούς. Μια και τα αλβανικά κατοικούμενα τμήματα στα δυτικά της χώρας συνορεύουν με το Κόσσοβο... αυτό θα σήμαινε στην πράξη τη συνένωση του Κόσσοβου και του κατοικούμενου (από τους Αλβανούς) χώρου τους στη Μακεδονία...».

Κατά τον αρθρογράφο τα κράτη του ΝΑΤΟ είναι κατά της αλλαγής των κρατικών συνόρων στα Βαλκάνια, αλλά οι ενέργειές του οδηγούν στην πράξη, στο διαμελισμό αυτής της πολύ μικρής χώρας. «Στο Βερολίνο βλέπουν, έστω κι αν δε μιλάνε δημόσια γι' αυτό τον κίνδυνο» από τη σύγκρουση για το Κόσσοβο που διευρύνεται σε αλβανική σύγκρουση, ότι μπορεί να προκύψει μια μακεδονική σύγκρουση. Γιατί οι Μακεδόνες... ζουν εν μέρει στη Μακεδονία, εν μέρει στην Ελλάδα, και το μεγαλύτερο μέρος στη Βουλγαρία...».

Επίσης στον «Spiegel» που προανέφερα διαβάζει κανείς: «Ο Σάρπινγκ γνωρίζει ότι οι Αλβανοί αγωνιστές... δε θα παραδώσουν όλα τα όπλα και κάθε στιγμή μπορούν να παίξουν πάλι με τη φωτιά... Ετσι οι στρατιώτες θα μπορούσαν να περιέλθουν γρήγορα ανάμεσα στα μέτωπα. Ο στρατός του ΝΑΤΟ θα γινόταν πάλι δύναμη τάξης, η Μακεδονία, μετά τη Βοσνία και το Κόσσοβο (θα γίνονταν) το τρίτο προτεκτοράτο της συμμαχίας στα Βαλκάνια».