Καθημερινό φαινόμενο αποτελούν πλέον τα κρούσματα βίας και αυταρχισμού που εκδηλώνονται από την πλευρά της κυβέρνησης σε βάρος του εργαζομένων και εν γένει ενάντια σε ό,τι αμφισβητεί και θέτει εμπόδια στην πολιτική ισοπέδωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων του λαού. Αυτή η ρεβανσιστική πολιτική του κεφαλαίου και των πολιτικών εκφραστών του κατά των λαϊκών κατακτήσεων ξετυλίγεται μεθοδικά, συστηματικά και, σε πολλές περιπτώσεις, σε συντονισμό ή σε εφαρμογή κατευθύνσεων διεθνών κέντρων, είτε της Ευρωπαϊκής Ενωσης είτε της «νέας τάξης» και της «παγκοσμιοποίησης». Τα κρούσματα των τελευταίων ημερών είναι ενδεικτικά της κατάστασης που πάνε να διαμορφώσουν.

Σε μια προσπάθεια ποινικοποίησης των αγώνων και εκφοβισμού των εργαζομένων καλούν εφτά συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ σε απολογία για την πρόσφατη συμβολική κατάληψη του υπουργείου Εργασίας. Στη Λάρισα αποκαλύπτεται ότι βρίσκεται σε εφαρμογή επιχείρηση παρακολούθησης στελεχών του ΚΚΕ από την Αστυνομία και ποιος ξέρει ποιες άλλες ελληνικές και ξένες δυνάμεις, με στόχο την καταγραφή των κινήσεων του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Και το μεγάλο θέμα των ημερών, που άπτεται άμεσα και καθημερινά με την υπόθεση της υγείας εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, είναι η στάση της κυβέρνησης απέναντι στην απεργία των γιατρών του ΙΚΑ, οι οποίοι, σε τελική ανάλυση, αυτό που ζητάνε είναι να συνεχίσει να υπάρχει το ΙΚΑ και να παρέχει περίθαλψη στους ασφαλισμένους του με τους ίδιους ως εργαζόμενους στο χώρο αυτό. Η κυβέρνηση, απέναντι σ' αυτό το αίτημα, απαντάει με προσφυγή στα δικαστήρια, για να βγάλει παράνομη την απεργία και ταυτόχρονα μετατρέπει σε ομήρους της πολιτικής της στρατιές εκατομμυρίων ασφαλισμένων του ΙΚΑ, ελπίζοντας ότι θα τους στρέψει κατά των απεργών γιατρών με βάση τη θεωρία περί «κοινωνικού αυτοματισμού». Ομως, αυτός ο «αυτοματισμός» μπορεί και να γίνει μπούμερανγκ και να στρέψει την οργή των ασφαλισμένων κατά της κυβέρνησης.

Οι στόχοι αυτής της επίθεσης είναι πολλαπλοί. Θέλουν να γονατίσουν τα λαϊκά στρώματα όχι μόνο οικονομικά αλλά και πολιτικά, επιδιώκοντας τη μακροχρόνια καθυπόταξη της συνείδησής τους. Θέλουν να κάνουν τους εργαζόμενους να πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν περιθώρια αντίστασης και ότι όποιος αγωνίζεται είναι χαμένος διπλά, δηλαδή και ζημιωμένος και χωρίς κανένα κέρδος. Βέβαια, με τον τρόπο αυτό δεν μπορούν παρά να αποκαλύπτουν τι είναι αυτό που τους φοβίζει. Και πράγματι τους φοβίζει η αμφισβήτηση της πολιτικής τους, τους φοβίζει ο οργανωμένος και συντονισμένος αγώνας των εργαζομένων για την εξασφάλιση των κατακτήσεών τους και για τη διεκδίκηση καινούριων.

Ολα αυτά δείχνουν πόσο επισφαλείς και πόσο αδύναμοι είναι οι φερόμενοι ως «παντοδύναμοι» εκφραστές αυτού του συστήματος, οι οποίοι, ωστόσο, δε μένουν εδώ. Κλιμακώνουν την αντιδραστική πολιτική τους και την επίθεσή τους. Αντιλαϊκή - αντικοινωνική πολιτική και αυταρχισμός πάνε μαζί, είναι οι δύο όψεις ενός και του αυτού νομίσματος. Γι' αυτό προχωράει εκ παραλλήλου με την αντιλαϊκή πολιτική η θεσμική εδραίωση του αυταρχικού κράτους. Εφτιαζαν, λοιπόν, κατόπιν παραγγελίας και υπαγόρευσης από τις ΗΠΑ, τον «τρομονόμο». Στα συρτάρια έχουν έτοιμο το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις και με πρώτη ευκαιρία θα το βγάλουν στην επιφάνεια και αυτό.

Δεν πρόκειται για μεμονωμένα γεγονότα εντός των ελληνικών συνόρων. Το ενιαίο νόμισμα, το ευρώ, που έρχεται σηματοδοτεί πιο «σφιχτή» αντικοινωνική πολιτική και μεγαλύτερο αυταρχισμό από τις κυβερνήσεις. Τα γεγονότα πριν λίγες μέρες στο Γκέτεμπορκ της Σουηδίας, στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας προχτές και όσα αναμένεται να ακολουθήσουν στη Γένοβα φωτίζουν μια πορεία μέσα στο σκοτάδι της «νέας τάξης». Οι κοινωνίες που τελούν κάτω από το ζυγό της αντιλαϊκής - αντικοινωνικής πολιτικής, σηκώνουν κεφάλι στην καπιταλιστική «παγκοσμιοποίηση» και τα προβλήματα των εργαζομένων μπαίνουν στην πρώτη γραμμή.