Αυξάνονται διαρκώς οι περιπτώσεις δημοσίων υπαλλήλων (εκπαιδευτικών κ.ά.) που πρακτικά απομακρύνονται για ένα διάστημα από το Δημόσιο, επειδή υπάρχει μια καταγγελία εις βάρος τους, χωρίς καν να έχει εξεταστεί πειθαρχικά. Με τους νόμους 4057 και 4093 του 2012 άλλαξε το δημοσιοϋπαλληλικό πειθαρχικό δίκαιο και παράλληλα ο δημόσιος υπάλληλος που καταγγέλλεται από κάποιον τίθεται αμέσως σε καθεστώς «αυτοδίκαιης αργίας», πριν καν διαπιστωθεί εάν ευθύνεται γι' αυτό που τον κατηγορούν ή όχι.

Ετσι, με την εφαρμογή των νόμων αυτών έχουμε τα παρακάτω κρούσματα: Κάποιος (σ' αυτή τη μηχανή μπορεί να υπάρξουν πολλοί «κάποιοι» μετά και την αναπαραγωγή από την αστική προπαγάνδα της κυβερνητικής πολιτικής για δήθεν «κάθαρση από τους επίορκους», ιδιαίτερα αν πρόκειται για κινητοποιήσεις), με μια απλή μήνυση εναντίον ενός δημοσίου υπαλλήλου μπορεί να τον «οδηγήσει» στο πειθαρχικό και να τεθεί σε «αυτοδίκαιη αργία»! Επίσης, ένας δημόσιος υπάλληλος, εάν συλληφθεί σε κινητοποιήσεις, ακόμα κι αν η υπόθεσή του εκκρεμεί, αντιμετωπίζει το πειθαρχικό. Τα παραπάνω παραδείγματα δεν είναι τυχαία, αλλά συγκεκριμένα, αφού πρόκειται για περιπτώσεις ενός εκπαιδευτικού από την Ηλεία κι ενός άλλου από τη Λάρισα. Ετσι θα κατηγορούνται ως «επίορκοι», προκειμένου να δρομολογείται η απόλυσή τους.

Μόνο από τις δύο αυτές περιπτώσεις (υπάρχουν κι άλλες) μπορούμε να φανταστούμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα με την εφαρμογή των συγκεκριμένων νόμων. Καλλιεργείται κλίμα τρομοκρατίας στους δημοσίους υπαλλήλους, αφού θα γνωρίζουν πως με τη συμμετοχή τους σε κινητοποιήσεις, εάν συλληφθούν με βάση κάποιον από τους αντιλαϊκούς νόμους μπορεί να βρεθούν χωρίς δουλειά και θα περιμένουν να κριθεί εάν είναι αθώοι ή ένοχοι. Το κλίμα φόβου δεν αφορά μόνο τους δημοσίους υπαλλήλους, διότι με τη λογική του «ήσυχου» και «αμίλητου» εργαζόμενου σκοπός είναι να κατασκευαστεί το πρότυπο της υποταγής. Θέλουν υποταγμένους εργαζόμενους και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα, εργαζόμενους που θα φοβούνται να κουνηθούν γιατί θα τους περιμένει στη γωνία μια δίωξη ή μια απόλυση.

Μέσα από αυτή τη διαδικασία καταργείται το τεκμήριο της αθωότητας, αφού οι δημόσιοι υπάλληλοι μπορούν να υπάγονται σε καθεστώς «αυτοδίκαιης αργίας», μόνο και μόνο με την καταγγελία! Δεύτερον, διαμορφώνεται μια κατάσταση όπου μπορεί να βρει έδαφος ο χαφιεδισμός ή ακόμα και οι στημένες κατηγορίες, αφού με μια απλή μήνυση κάποιος μπορεί να βλάψει το δημόσιο υπάλληλο, χωρίς καν να εξεταστεί ποιος είναι ο κατήγορος και για ποιο σκοπό ενεργεί. Σε αυτό το πεδίο θα μπορούν να δράσουν «άνετα» και κάθε λογής κρατικοί και παρακρατικοί μηχανισμοί.

Το θέμα αφορά όλους τους εργαζόμενους. Πρόκειται για ένα ακόμα βήμα κατάργησης δικαιωμάτων του λαού, που τα τελευταία χρόνια σαρώνονται το ένα μετά το άλλο. Το αστικό κράτος αφαιρεί διαρκώς κατακτήσεις που με αγώνες κατέκτησαν οι εργαζόμενοι. Επιδιώκει να φτιάξει «καλοκουρδισμένα» ανθρωπάκια που θα φοβούνται ακόμα και τον ίσκιο τους. Το λαϊκό κίνημα μπορεί να απαντήσει με την οργανωμένη πάλη του για την κατάργηση αυτών των νόμων, απαιτώντας παράλληλα να σταματήσουν άμεσα οι διώξεις των υπαλλήλων.