«Η καπιταλιστική οικονομική κρίση βαθαίνει διεθνώς, με την Ευρωζώνη στη χειρότερη θέση. Αυτό διαπιστώνει στην εξαμηνιαία έκθεσή του το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η έκθεση σημειώνει ότι "βραχυπρόθεσμα, οι κίνδυνοι προέρχονται κατά κύριο λόγο από τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη, κυρίως από τις εξελίξεις στην Κύπρο και την πολιτική κατάσταση στην Ιταλία" (...) προβλέπει ότι η χώρα που είναι στην πλέον επικίνδυνη ζώνη είναι η Γαλλία (...) εκτιμά ότι η επιδείνωση αυτή θα μπορούσε να επηρεάσει τις ΗΠΑ (...) η ανησυχία του ΔΝΤ για το βάθεμα της οικονομικής κρίσης στην Ευρωζώνη εστιάζεται στις μεγάλες καπιταλιστικές οικονομίες (...) Το βάθεμα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ και οι τεράστιες δυσκολίες στη διαχείρισή της σε όφελος του κεφαλαίου, εκδηλώνονται όχι μόνο με την αδυναμία ανάκαμψης των καπιταλιστικών οικονομιών, αλλά και με νέα συρρίκνωση (...) η εκτίμηση για "κούραση λόγω λιτότητας" (...) ουσιαστικά κρούει τον κώδωνα κινδύνου από την όξυνση, αντικειμενικά, των ενδοευρωενωσιακών ανταγωνισμών μεταξύ των οικονομιών, άρα και των κρατών - μελών, δηλαδή τους κινδύνους ενίσχυσης φυγόκεντρων τάσεων, άρα, ακόμη και διάσπασης της Ευρωζώνης.

(...) επίσης αποκαλύπτει οξύτατους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε ΗΠΑ - Ευρωζώνη. Οι ανταγωνισμοί αυτοί συνδέονται και με εσωτερικούς, ανάμεσα σε διαφορετικά τμήματα του κεφαλαίου, ανταγωνισμούς σε κάθε κράτος - μέλος της Ευρωζώνης. Που συνδέονται και με τους ανταγωνισμούς ΕΕ -κυρίως Γερμανίας- με ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα κλπ (...) Ολ' αυτά σημαίνουν ατέρμονο ανελέητο πόλεμο κατά της εργατικής τάξης και των λαών όλων των καπιταλιστικών κρατών σε συνδυασμό με όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αύξηση της ανισομετρίας. Καμιά μορφή διαχείρισης, όπως δείχνει και η κατάσταση στην οικονομία των ΗΠΑ, οι οποίες εφαρμόζουν διαφορετικό μείγμα διαχείρισης, δεν μπορεί να ανακουφίσει τους εργαζόμενους. Ενα και μόνο στοιχείο αρκεί: Τα πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα ύψους 83 δισ. δολαρίων που αποφάσισε η κυβέρνησή τους.

Η έκθεση του ΔΝΤ επιβεβαιώνει ότι οι λαοί δεν μπορούν να προσδοκούν καλύτερες μέρες αν δεν αντιπαλέψουν σε κάθε χώρα την πολιτική που τους καταργεί κατακτήσεις και τους εξαθλιώνει σε ρότα αποδέσμευσης από την ΕΕ, ανατροπής αυτής της πολιτικής της εξουσίας που την εφαρμόζει με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).