Το Κόμμα μας γνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι ο διεθνισμός σημαίνει πρώτα απ' όλα συγκεκριμένη όξυνση της ταξικής πάλης μέσα στην ίδια μας τη χώρα έδωσε τις δυνάμεις του για την ίδρυση του ΠΑΜΕ, για την ανάπτυξη σημαντικών εργατικών αγώνων, συγκρούστηκε με τον εγχώριο και ευρωπαϊκό ρεφορμισμό μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα παρά τις δυσκολίες, παρά τις σοβαρές ελλείψεις μας και υπαρκτές αδυναμίες μας οι αγώνες που αναπτύχθηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έδωσαν κουράγιο και έγιναν παράδειγμα, συζητήθηκαν και συζητιούνται, ωθούν και προκαλούν σημαντικά τμήματα εργαζομένων σε πολλές χώρες. Καλλιεργούν αισιοδοξία ανάμεσα σε ευρωπαϊκές λαϊκές μάζες. Βοήθησαν και βοηθούν να απαντώνται συγχύσεις για την αυθόρμητη δράση των μαζών.

Με αυτό το πρίσμα πρέπει να εκτιμηθεί και η σημαντική διεθνιστική προσφορά μας μέσα από την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία. Αναλάβαμε μια οργάνωση σχεδόν σε παραλυσία και βήμα - βήμα τα τελευταία επτά χρόνια έχουν γραφτεί πολλά συνδικάτα στη δύναμή της, αυξάνοντας τα φυσικά της μέλη από 54 εκατομμύρια σε 86. Από 70 χώρες, σήμερα πατά σε πάνω από 120. Οργανώσαμε πολλές πολύμορφες παρεμβάσεις και καταφέραμε να γίνει ένα πετυχημένο Παγκόσμιο Συνδικαλιστικό Συνέδριο τον Απρίλη του 2011, που ενίσχυσε σημαντικά το κύρος του Κόμματος και του ΠΑΜΕ στο εξωτερικό μέσα στο Διεθνές Συνδικαλιστικό Κίνημα της εργατικής τάξης.

Στο συνέδριο αυτό μέσα από συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις έγινε κατορθωτό να ψηφιστεί μια πλατφόρμα που διευκολύνει, προωθεί μια ταξική, αγωνιστική προοπτική και βάζει σημαντικά εμπόδια σε ρεφορμιστικές δυνάμεις που είναι υπαρκτές μέσα στην ΠΣΟ.

Αυτή η στάση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, ενώ ενισχύει έξω το κύρος μας, κύρια στη βάση και σε μικρομεσαία στελέχη, ταυτόχρονα εξοργίζει κομματικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, γεννά ανησυχία και εκνευρισμό σε όσους θέλουν ένα συνδικαλιστικό κίνημα αγκαλιασμένο με τη σοσιαλδημοκρατία και οξύνουν τις συκοφαντίες, προσπαθούν να συγκροτούν μπλοκ δυνάμεων που να εναντιώνονται στη δική μας γραμμή. Κάτω απ' αυτή την οπτική πρέπει μέλη και στελέχη μας που είναι χρεωμένα στους διάφορους κρίκους του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, να δουν τι και πώς θα βοηθήσουν στη σκληρή, διαρκή ιδεολογική αντιπαράθεση που διεξάγεται και στο διεθνές συνδικαλιστικό επίπεδο και μπορούμε να κάνουμε, να ξεκινήσουμε από απλά πράγματα. Από το να μελετάμε τη διεθνή ειδησεογραφία του «Ριζοσπάστη» και του «902», το να εκφράζουμε τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη με ένα ψήφισμα, να στείλουμε μια αντιπροσωπεία σε ένα διεθνές συνέδριο του κλάδου, να βάλουμε στο ΔΣ του Σωματείου - Ομοσπονδίας ένα σύντροφο υπεύθυνο για τα διεθνή, και περιοδικά να κάνει μια έκθεση για ενημέρωση του ΔΣ, από μια ομιλία σχετικά σε μια ΓΣ του σωματείου είτε στο συνέδριο της Ομοσπονδίας είτε του Εργατικού Κέντρου, από μια παράσταση διαμαρτυρίας σε μια πρεσβεία στην Αθήνα.

Σύντροφοι, μπορεί να είναι απλά όλα αυτά, όμως θυμηθείτε τέτοιες απλές πράξεις πόσο βοήθησαν στον αγώνα της «Χαλυβουργίας». Πόσο βοήθησαν να διατηρείται για μεγάλο χρονικό διάστημα σε καλό επίπεδο το ηθικό των απεργών εργατών. Ολα αυτά είναι ρεαλιστικά καθήκοντα άμεσα και σε αυτά τα καθήκοντα υστερούμε, είμαστε πίσω ακόμα και από τις δυνατότητές μας. Στα περισσότερα σωματεία, στις περισσότερες δευτεροβάθμιες οργανώσεις τα θεωρούμε περιττά, πολυτέλεια είτε μελλοντικά καθήκοντα.

Για μας η ζωή και η πράξη είναι που τελικά κρίνουν ποια γραμμή επιβεβαιώνεται και ποια διαψεύδεται. Ποια πολιτική συμμαχιών υπηρετεί την εργατική τάξη και ποια τη μετατρέπει σε υπηρέτη του συστήματος. Και η ζωή εδώ και πολλά χρόνια έχει δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις στις θεωρίες και την τακτική του ευρωκομμουνισμού που εφαρμόστηκαν μέσα στο εθνικό και διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα. Η πείρα, τα γεγονότα και τα χειροπιαστά αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους.

Στη Γαλλία για παράδειγμα η CGT, που ήταν μια ταξική συνδικαλιστική οργάνωση και στη συνέχεια από την περίοδο του ευρωκομμουνισμού πρωτοστάτησε στο συνδικαλιστικό ρεφορμισμό, έφτασε με γραμμή ταξική να κατρακυλήσει από 4,5 εκατομμύρια μέλη τη 10ετία του 1950 στα 2,5 εκατ. το 1980 και σήμερα στις 600 χιλιάδες.

Δείτε το παράδειγμα της CGIL Ιταλίας που από μια ταξική, αγωνιστική συνδικαλιστική οργάνωση που πρωταγωνιστούσε μέχρι το 1960 μέσα στην ΠΣΟ, με την κατρακύλα της στο ρεφορμισμό έφτασε το 1993 να ευθυγραμμιστεί με την κυβέρνηση Ντ' Αλέμα και να στηρίζει τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ ενάντια στη Γιουγκοσλαβία. Να συστρατευθεί έτσι με τους ιμπεριαλιστές...