Ενώπιόν τους ανέλαβε τις «ισχυρές δεσμεύσεις» για:

• «Οικονομική, κοινωνική αλλά και γεωπολιτική ασφάλεια και σταθερότητα». Δηλαδή, για πλήρη ενσωμάτωση του εργατικού λαϊκού κινήματος στις αξιώσεις των εργοδοτών και επιπλέον για παραπέρα ενσωμάτωση της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και σχεδιασμούς, στο όνομα της «ασφάλειας».
• «Αξιοποίηση της γεωστρατηγικής σημασίας της χώρας, να τη μετατρέψουμε σε ισχυρό συγκριτικό πλεονέκτημα για την Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ενωση». Δηλαδή, παζάρεμα της θέσης της χώρας σε μια περιοχή όπου εκδηλώνονται με σφοδρότητα οι ανταγωνισμοί μονοπωλιακών ομίλων, προς όφελος της ντόπιας αστικής τάξης. Τα ίδια πάνω κάτω έλεγε και ο Αντ. Σαμαράς, που μιλούσε την ίδια ώρα σε «φόρουμ» για την ευρωμεσογειακή συνεργασία.

Μετά τον ντόρο που προκλήθηκε από την τοποθέτησή του στο Συνέδριο του «Economist» για «αναστολή του μνημονίου», χτες ο Αλ. Τσίπρας τοποθετήθηκε υπέρ της αντικατάστασής του από ένα «σχέδιο για τη μεταμνημονιακή εποχή», το οποίο δεν διαφοροποιείται από το σημερινό, παρά μόνο στο σκέλος των δράσεων που θα αναληφθούν υπέρ του κεφαλαίου. Βασικοί του άξονες παραμένουν η «δημοσιονομική σταθεροποίηση» και η «διαμόρφωση σταθερού εργασιακού και φορολογικού πλαισίου», εννοείται σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, αφού και τα δυο προϋποθέτουν περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες και παραπέρα αφαίμαξη του λαού.

Μάλιστα, καθησύχασε το ακροατήριό του ότι ακόμα και τα ψίχουλα που δημαγωγικά υπόσχεται ότι θα δώσει στο λαό, εντάσσονται στην προσπάθεια χειραγώγησής του, προκειμένου «ο κόσμος της εργασίας (...) να είναι αρωγός και συμμέτοχος, από κοινού με τους παραγωγικούς επιχειρηματίες στην εθνική προσπάθεια για την ανασυγκρότηση του τόπου»! Αλλωστε τους ξεκαθάρισε ότι θα ισοφαρίσουν την αύξηση στον κατώτατο μισθό που τάχα θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, από τη μείωση του ενεργειακού κόστους που θα τους διασφαλίσει.

Στο ίδιο πλαίσιο, δήλωσε και για το λεγόμενο «κοινωνικό κράτος» ότι «διευκολύνει τους οικονομικούς παράγοντες να αναλάβουν επιχειρηματικούς κινδύνους, τους οποίους διαφορετικά δε θα αναλάμβαναν (...) είναι, συνεπώς, συστατικό στοιχείο της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας». Υποστήριξε ακόμα ότι θα επαναφέρουν «το ευρωπαϊκό κεκτημένο για τις συλλογικές συμβάσεις και την επεκτασιμότητά τους», αν και το μόνο κεκτημένο στην ΕΕ που αφορά στις ΣΣΕ είναι όπου υπάρχουν να καταργηθούν, όπως γίνεται και στις άλλες χώρες της ΕΕ.

Ο Αλ. Τσίπρας ανέπεμψε ύμνους στην «υγιή επιχειρηματικότητα» και στο «πατριωτικό επιχειρείν». Πρόκειται για ατόφια κοροϊδία αφού ο μόνος γνώμονας των επιχειρηματικών ομίλων είναι το κέρδος και μέσο επίτευξής του το τσάκισμα εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Διαχωρίζοντας τους κεφαλαιοκράτες σε «καλούς» και «κακούς», καλλιεργεί και άλλοθι για τη στήριξη που προτίθεται να τους παράσχει. Μεταξύ άλλων, με «δημόσιες επενδύσεις ταχείας απόδοσης» για να «ενθαρρύνουμε τις ιδιωτικές επενδύσεις» και να «διευκολύνουμε την ιδιωτική πρωτοβουλία των παραγωγικών επενδύσεων», ανάληψη από το Δημόσιο του «μεγάλου βάρους ανάταξης» της καπιταλιστικής οικονομίας.

Εχοντας πλήρη επίγνωση ότι μια τέτοια πολιτική θα διογκώσει και δεν θα αμβλύνει τα ήδη μεγάλα λαϊκά προβλήματα, δεσμεύτηκε για «ανάπτυξη του κοινωνικού τομέα της οικονομίας» ως «ανάχωμα στην ανθρωπιστική κρίση», στην εξαθλίωση δηλαδή του λαού που θα βαθύνει. Ακόμα, δεσμεύτηκε στους μεγαλοεπιχειρηματίες για «μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης», ώστε να καταστεί «φιλική προς την ιδιωτική επιχειρηματικότητα», «αντιμετώπιση της διαφθοράς και της διαπλοκής», ώστε να μη «νέμεται τα αναπτυξιακά κονδύλια, νοθεύει τους κανόνες της αγοράς και αποτρέπει τις παραγωγικές πρωτοβουλίες».

Παραδέχτηκε, ωστόσο, ότι «η διεθνής εξειδίκευση της χώρας είναι δύσκολο ν' αλλάξει βραχυπρόθεσμα στο πλαίσιο της ανοικτής οικονομίας που εκπορεύεται από τις διεθνείς δεσμεύσεις της» και συνεπώς «τα σημερινά συγκριτικά πλεονεκτήματά μας εστιάζονται στη ναυτιλία, τον τουρισμό και τις εξαγωγές αγροτικών και μεταποιητικών προϊόντων. Είναι αυτονόητο ότι θα τα υποστηρίξουμε». Στρώνει δηλαδή από τώρα το έδαφος για να δικαιολογήσει τα νέα προνόμια και το ζεστό χρήμα που θα θελήσει να διασφαλίζει σε ισχυρές μερίδες της πλουτοκρατίας, αν αναλάβει τη διακυβέρνηση.

Τέλος, υποσχέθηκε ρευστό από τις τράπεζες υπέρ της ανακεφαλαιοποίησης των οποίων τάχτηκε για πολλοστή φορά, ώστε να αποτελέσουν «χρηματοδοτικό εργαλείο της ανασυγκρότησης της χώρας».