Ο καπιταλισμός ένα δρόμο έχει: Αυτόν της μεγαλύτερης εκμετάλλευσης των εργατών

«Αγαπητοί, -τές, σύνεδροι

Συμβολή που συνεχίζεται με συνέπεια λόγων και έργων και στις μέρες μας και ειδικά σήμερα σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Θα ήθελα, εκ μέρους του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας να θέσω για προβληματισμό στο Συνέδριό σας ένα - δύο βασικά ζητήματα - ερωτήματα, τα οποία για εμάς έχουν καθοριστική σημασία.

Που ήταν:

-- Είτε η άκριτη στήριξη αυτής της στρατηγικής όπως έγινε από τα μεγάλα συνδικάτα της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών και συνολικά από τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων.

-- Είτε η κριτική υποστήριξή της, όπως έγινε από την πλειοψηφία των μεγάλων συνδικάτων της χώρας μας.

Αξίζει, νομίζω, τον κόπο να θυμίσω ότι ορισμένοι έλεγαν ότι η συγκεκριμένη συμφωνία και στρατηγική δεν είναι ούτε κόλαση, ούτε παράδεισος, αλλά ένα πεδίο διαπάλης.

Στο όνομα αυτής της στρατηγικής, της συνύπαρξης των συμφερόντων της εργατικής τάξης με αυτά του κεφαλαίου, καλέστηκαν να συμβάλουν τα συνδικάτα στη διατήρηση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας, ώστε να μη γίνουν απολύσεις, να μην κλείσουν εργοστάσια, στη Γερμανία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, για να γίνει η οικονομία της ΕΕ πιο ανταγωνιστική.

Στο όνομα αυτής της στρατηγικής, ο λεγόμενος κοινωνικός διάλογος έγινε στρατηγική επιδίωξη και τα συνδικάτα έβαλαν πλάτη να προχωρήσει όλο το πακέτο μέτρων. Η διατήρηση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων και των μονοπωλίων έγινε λυδία λίθος, μέσω της οποίας θα διασφαλίζονταν οι κατακτήσεις και τα δικαιώματα.

Μετά από τρεις δεκαετίες και με την καπιταλιστική κρίση να καταστρέφει δικαιώματα και λαούς τι απάντηση δίνουμε στο ερώτημα:

Δικαιώθηκε αυτή η στρατηγική των υποχωρήσεων στο συνδικαλιστικό κίνημα, την οποία υπηρέτησαν σε Ελλάδα και Ευρώπη όλες οι δυνάμεις, υποστηρικτές της ΕΕ και της καπιταλιστικής ανάπτυξης; Εκεί που διατηρήθηκε έστω η ανταγωνιστικότητα ή και βελτιώθηκε όπως π.χ. στη Γερμανία, των γερμανικών μονοπωλίων και της γερμανικής οικονομίας έναντι των υπόλοιπων Ευρωπαίων, τα δικαιώματα των εργαζομένων διατηρήθηκαν; Διατηρούνται;

Και το κύριο και βασικό ερώτημα είναι: Η στρατηγική αυτή απέτρεψε την καπιταλιστική οικονομική κρίση, μείωσε τις συνέπειές της για τους εργαζόμενους;

Η ίδια η ζωή με τρόπο που δε χωρά αμφισβήτηση απάντησε ΟΧΙ.

Το εργατικό κίνημα βρέθηκε ανέτοιμο να αντιμετωπίσει τη νέα κατάσταση που έφερε η κρίση.

Πώς θα βγει η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα από αυτήν την κατάσταση - την καπιταλιστική οικονομική κρίση βέβαια - που δεν αλλάζει γιατί ορισμένοι συνειδητά και αμετανόητα κρύβουν τον πραγματικό της χαρακτήρα.

Η στρατηγική που έχει διαμορφωθεί και πάλι ως συνέχεια και παρακολούθηση της προηγούμενης λαθεμένης στρατηγικής στην πλειοψηφία των συνδικάτων της Ευρώπης και της χώρας μας υιοθετεί τη λογική ότι δεν ευθύνεται ο καπιταλιστικός τρόπος ανάπτυξης για ό,τι συμβαίνει αλλά η διαχείρισή του.

Αρα το ζητούμενο στο επίπεδο της πολιτικής είναι η αναζήτηση κάποιων καλύτερων διαχειριστών και στο επίπεδο της οικονομίας, η αναζήτηση μιας υποτιθέμενης ισορροπίας, μιας συνύπαρξης ανάμεσα στο καπιταλιστικό κέρδος, στην καπιταλιστική ιδιοκτησία και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Πάλι η ανταγωνιστικότητα και οι επενδύσεις είναι το ζητούμενο. Μόνο που τώρα πρέπει να τις κάνουν σοβαροί επενδυτές και πατριώτες κατά κάποιους.

Οδηγεί αυτή η στρατηγική που κυριαρχεί και πάλι στο συνδικαλιστικό κίνημα της Ευρώπης και της χώρας μας σε έξοδο από την κρίση υπέρ των εργαζομένων; ΟΧΙ.

Η στρατηγική της ενσωμάτωσης των συνδικάτων στη στρατηγική του κεφαλαίου, της στήριξης, με ή χωρίς αστερίσκους, της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν υπήρξε αποτελεσματική, δεν οδηγεί στην υπεράσπιση των εργαζομένων, δε συμβάλλει στην ανάπτυξη και ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στην αναζωογόνησή του. Και βέβαια δεν οδηγεί σε φιλολαϊκή έξοδο από την κρίση.

Κομματικά ενταγμένοι ή ακομμάτιστοι, εξαρτημένοι ή ανεξάρτητοι, ή όπως και αν αυτοπροσδιορίζονται, ακόμα και αυτοί που αποποιούνται τις χτεσινές τους κομματικές ομπρέλες, κρατάνε ως ευαγγέλιο ένα ζήτημα: την καπιταλιστική ιδιοκτησία, την ανταγωνιστικότητα και το καπιταλιστικό κέρδος.

Γι' αυτό και δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με απόψεις περί ουδετερότητας των συνδικάτων. Ουδετερότητα δεν υπήρξε ποτέ και το ζήτημα έμπαινε και μπαίνει για να συσκοτίζει τη βασική αντίθεση. Δεν μας εκφράζει αυτή η θέση. Είναι σε βάρος των συμφερόντων της εργατικής τάξης.

Οπως, επίσης, και η θέση για άλλη ευρωπαϊκή στρατηγική, η οποία πρέπει να αποκτήσει κοινωνικό πρόσημο, όπου η Ευρώπη των μονοπωλίων μπορεί να γίνει δήθεν Ευρώπη των λαών, της δημοκρατίας, της κοινωνικής συνοχής.

Κάποιοι λένε ότι το ΚΚΕ κομματικοποιεί τα συνδικάτα. Την ίδια ώρα οι ίδιοι μιλάνε για δημιουργία αριστερών συνδικάτων και κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις των συνδικάτων με τις κομματικές τους σημαίες. Οσοι κατηγορούν το ΚΚΕ για κομματικοποίηση των συνδικάτων θέλουν να παραμείνουν τα συνδικάτα υποστηρικτές της στρατηγικής της ΕΕ και της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Αλήθεια, γιατί αγαπητοί σύνεδροι είναι θεμιτό και σωστό τα συνδικάτα να στηρίζουν το Μάαστριχτ και τη Στρατηγική της Λισαβόνας και να λειτουργούν ως βραχίονας της Κομισιόν, να στηρίζουν τις επενδύσεις από τα μονοπώλια και τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό και δεν είναι θεμιτό να ενδιαφέρονται τα συνδικάτα για το από ποιον και για ποιον γίνεται η ανάπτυξη, ποιος παράγει τον πλούτο και ποιος τον καρπώνεται, σε ποιον πρέπει να ανήκουν τα μέσα παραγωγής, ποιος πρέπει να κάνει κουμάντο σε μια χώρα, ο λαός της ή μια χούφτα πλουτοκράτες.

Το σίγουρο είναι πως από την καπιταλιστική κρίση, τα μεγάλα μονοπώλια, οι πολυεθνικές θα βγουν πιο ισχυρά, με τους εργαζόμενους εξαθλιωμένους και χωρίς δικαιώματα. Η ανάπτυξη, στην οποία καλείται η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να συμβάλουν, θα στηριχτεί στα ερείπια των εργατικών δικαιωμάτων, απαιτεί και προϋποθέτει να μην επανέλθουν οι κατακτήσεις και τα δικαιώματα που χάθηκαν.

Οι πρόσφατες αποφάσεις της ΕΕ, τα σχέδια της κυβέρνησης, οι αξιώσεις του ΣΕΒ, των εφοπλιστών, των μεγαλοξενοδόχων, δεν αφήνουν περιθώρια για αυταπάτες. Οι ανταγωνισμοί για κέρδη και αγορές έχουν ανοίξει τον ασκό του Αιόλου. Πού θα οδηγήσουν αυτοί οι ανταγωνισμοί; Ο πόλεμος δεν είναι μια θεωρητική και μακρινή πιθανότητα.

Ξέρουμε όμως ότι ο καπιταλισμός ένα δρόμο έχει: Αυτόν της μεγαλύτερης εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.

Γι' αυτό το Κόμμα μας σταθερά επιδιώκει μαζί με την πάλη για τα άμεσα ζητήματα, και μέσα από αυτήν την πάλη, οι εργαζόμενοι της χώρας μας, τα άλλα λαϊκά στρώματα να πείθονται και να προετοιμάζονται, να θέσουν στόχο της πάλης τους την αλλαγή τάξης στην εξουσία, την κατάργηση των μονοπωλίων και τη μετατροπή των πλουτοπαραγωγικών πηγών αυτής της χώρας σε λαϊκή περιουσία.

Αυτός είναι ο πραγματικός μονόδρομος για την εργατική τάξη της χώρας μας και τα άλλα λαϊκά στρώματα».