Οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ αποτελούν ισχυρό όπλο για τους κομμουνιστές, είναι αποτέλεσμα και συμπύκνωση της πείρας όλων των προηγούμενων χρόνων, είναι η φυσική εξέλιξη των αποφάσεων, εκτιμήσεων, συλλογικών επεξεργασιών του Κόμματος όλο το προηγούμενο διάστημα. Με αυτή την έννοια δεν αποτελούν παρθενογένεση μιας «ηγεσίας» όπως τις παρουσιάζουν οι πολέμιοί τους για να διαμορφώσουν τεχνητά τον ψεύτικο διαχωρισμό μεταξύ ηγεσίας και βάσης του Κόμματος.

Η Λαϊκή Συμμαχία έτσι όπως μπαίνει από το κείμενο έρχεται να εμπλουτίσει και να βαθύνει ακόμα πιο πολύ την αντίληψη του Κόμματος, να εξασφαλίσει εργαλεία για την καθημερινή μας δράση. Αποτελεί ουσιαστική συμβολή, γιατί φανερώνει πιο καθαρά από ποτέ τις κοινωνικές δυνάμεις που θα αποτελέσουν αυτήν τη συμμαχία, δείχνει πιο καθαρά το ρόλο της εργατικής τάξης στη διαδικασία συσπείρωσης δυνάμεων, στην επαναστατική κατάσταση, στην οικοδόμηση του Σοσιαλισμού. Τα μικρομεσαία στρώματα, οι αγρότες κτλ για να συσπειρωθούν γύρω από το ζήτημα της εξουσίας, δε θα συσπειρωθούν γενικά γύρω από συνθήματα, γύρω από καλέσματα και πάλη για το ένα ή το άλλο ζήτημα. αλλά θα συσπειρωθούν γύρω από την οργανωμένη, ταξικά συνειδητοποιημένη εργατική τάξη που θα τους τραβήξει στην πάλη. Ολοι αυτοί που επικαλούνται τον Λένιν με τους Εσέρους, συνειδητά αποκρύπτουν το εξής: Αλήθεια αν η εργατική τάξη της Ρωσίας δεν επαναστατούσε, θα έφτανε η υιοθέτηση του προγράμματος των Εσέρων από τους μπολσεβίκους για να μπουν στη μάχη οι αγρότες; Με λίγα λόγια, η συσπείρωση δυνάμεων περνάει, καθορίζεται πρώτα και κύρια, από την οργάνωση και συνειδητοποίηση της ίδιας της εργατικής τάξης. Αυτή η οργάνωση και η συνειδητοποίηση όχι μόνο δεν εξασφαλίζεται με τη δημιουργία της μιας ή της άλλης κυβέρνησης στα πλαίσια του καπιταλισμού, αλλά ίσα ίσα αυτός ο στόχος θα αποτελέσει εμπόδιο, θα γεμίσει αυταπάτες την εργατική τάξη, θα βουλιάξει ακόμα πιο βαθιά στο μικροαστισμό τα μικρομεσαία στρώματα. Η συμμετοχή λοιπόν σε κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλισμού στο όνομα της συσπείρωσης δυνάμεων είναι στην ουσία αποσυσπείρωση δυνάμεων για το ζήτημα της εξουσίας, είναι διείσδυση της αστικής ιδεολογίας μέσα στην εργατική τάξη.

Στην παραπάνω κατεύθυνση ήταν καθοριστική και ιστορικής σημασίας η στάση του Κόμματος να διαχωρίσει ανοιχτά τη θέση μας, να συγκρουστεί με την αντίληψη περί αριστεράς και δεξιάς, με το ζήτημα της κυβέρνησης, να βάλει καθαρά το χαρακτήρα μας σαν κομμουνιστές.

Με αυτή έννοια, ο στόχος του Κόμματος για οικοδόμηση πρώτα και κύρια στα μεγάλα εργοστάσια, στους χώρους δουλειάς επιβεβαιώνεται. Η ευθύνη μας για οικοδόμηση στους χώρους μαθητείας και κατάρτισης, εκεί που μεγαλώνει και εκπαιδεύεται σε αντιδραστική κατεύθυνση, η επόμενη βάρδια της εργατικής τάξης είναι μονόδρομος. Η πείρα από την προσπάθειά μας αυτή φανερώνει ότι η κουβέντα, η ξεκάθαρη παρέμβασή μας με την στρατηγική μας σε αυτούς τους χώρους μπορεί να φέρει πρωτόγνωρα αποτελέσματα. Οταν αυτά τα παιδιά μαθαίνουν για το ρόλο που θα παίξουν οι ίδιοι στη σοσιαλιστική παραγωγή, όταν βλέπουν τον εαυτό τους μέσα σε αυτή είναι που σταθεροποιούνται στο πλευρό μας, μετριούνται βήματα στην αλλαγή συσχετισμών, με άλλους όρους οργανώνεται η πάλη για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα στους χώρους αυτούς. Από την πείρα των οργανώσεων έρχεται ότι οι δεσμοί που μένουν, οι δεσμοί που αναπτύσσονται και βαθαίνουν, είναι αυτοί οι δεσμοί που πατάνε πάνω στη συμφωνία με τη διέξοδο που προτείνουμε, που η κουβέντα, η παρέμβαση βαθαίνει, πατάει πάνω στο Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό. Η κουβέντα αυτή δεν είναι μια και έξω. Πρέπει να δένεται με τη συμμετοχή στο κίνημα, θα πρέπει να παίρνουμε σοβαρά υπόψη μας με ποιον μιλάμε, ηλικιακά χαρακτηριστικά, ταξική καταγωγή κ.τ.λ., θα πρέπει να τη βλέπουμε σα μια διαδικασία πάλης με τον αντίπαλο από την οποία μπορούμε να βγούμε νικητές.

Η κρίση φανέρωσε ότι οι ρηχοί εκλογικοί δεσμοί, όχι μόνο δεν είναι εξασφαλισμένοι, αλλά όσο μένουν τέτοιοι, όσο δε βαθαίνουν, δημιουργούν αυταπάτες, οδηγούν σε βήματα πίσω. Οσο μπαίνει πιο έντονα το ζήτημα της επιβίωσης, όσο οξύνεται η παρέμβαση του αντιπάλου, η τρομοκρατία στο χώρο δουλειάς και η ανεργία, ο συναισθηματικός δεσμός, μια γενική συμφωνία σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να κινητοποιήσουν, να διαμορφώσουν περίγυρο έτοιμο να συγκρουστεί, να υπερασπιστεί το κόμμα, να μπει μπροστά και να αναλάβει ευθύνες.

Στις περιπτώσεις που αυτή η παρέμβαση δε γίνεται δε σπάει το βασικό. Δηλαδή δεν απαντάμε ολοκληρωμένα στο ζήτημα μεταρρύθμιση ή επανάσταση, οι αυταπάτες για έναν ανθρώπινο καπιταλισμό, για ατομική λύση παραμένουν.

Οι περιπτώσεις που η αυτοτελής μας παρέμβαση μένει πίσω, τη βλέπουμε σαν κάτι ξεχωριστό από τη δράση μας στο κίνημα, μόνο προβλήματα δημιουργούν.

Στην παραπάνω κατεύθυνση είναι πλούσια η πείρα από τον αγώνα των χαλυβουργών. Διάφοροι εργάτες μας λένε «Στο χώρο μου δεν καταλαβαίνει κανένας, είναι όλοι δεξιοί κ.τ.λ.». Οι εργάτες στη Χαλυβουργία μπήκαν στη μάχη σαν ψηφοφόροι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, σαν ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα όμως από τη συμμετοχή τους στην πάλη με την καθοδήγηση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, μέσα από τη συμμετοχή τους στην πάλη με τη συγκεκριμένη κατεύθυνση είναι που έγραψαν ιστορία, που μέτρησαν βήματα στη συνείδησή τους σα κομμάτι της εργατικής τάξης. Το πρωτόγνωρο κίνημα αλληλεγγύης που ξέσπασε δεν ξέσπασε για λόγους συναισθηματικούς ή ρομαντικούς. Ξέσπασε ακριβώς γιατί οι βιομηχανικοί εργάτες σήκωσαν κεφάλι στο χώρο δουλειάς, έδειξαν δρόμο. Αυτό είναι που συσπείρωσε γύρω τους όλους αυτούς τους ΕΒΕ, αγρότες αλλά και εργάτες που τους υποστήριξαν με κάθε μέσο.

Το να γίνουμε πιο ικανοί στην εκλαΐκευση της θέσης μας ότι η αποτελεσματικότητα του αγώνα καθορίζεται από την κατεύθυνσή του νομίζω ότι είναι κρίσιμης σημασίας.

Εύχομαι καλή επιτυχία στις διεργασίες του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ.