Τετάρτη 27 Μάρτη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 16
19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΚΕ - ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Για τις Θέσεις της ΚΕ και τη γενικότερη πορεία του Κόμματος

Το προηγούμενο διάστημα το Κόμμα έδρασε σε σύνθετες συνθήκες και σε ένα διεθνές περιβάλλον ιδιαίτερα αρνητικών συσχετισμών για το κομμουνιστικό κίνημα. Συνθήκες όχι χειρότερες απ' ό,τι 20 χρόνια πριν, αλλά τότε το να κρατήσει ένα κόμμα τίτλο και σύμβολά του ήταν κατάκτηση, αυτό σήμερα πραγματικά δεν επαρκεί.

Σε συνθήκες κρίσης που το ζήτημα της εξουσίας και της ανατροπής του καπιταλισμού έρχεται πιο πολύ στο προσκήνιο, το Κόμμα άλλαξε τον τρόπο ανοίγματός του φοβούμενο μην ταυτιστεί με μεταρρυθμιστικές και κεϋνσιανές λογικές. Αυτός είναι και ο λόγος που στις θέσεις για το 19ο Συνέδριο γίνεται απολογισμός στη βάση της Λαϊκής Συμμαχίας και όχι του ΑΑΔΜ στο οποίο, με τις όποιες τροποποιήσεις, αναφερόταν και το 18ο.

Παλιότερα το Κόμμα ανοιγόταν κατά κλάδο με πλαίσια πάλης - πολιτικές προτάσεις που αποτελούσαν μπούσουλα για τις διεκδικήσεις και σήμερα, στο έδαφος του καπιταλισμού, στόχευαν σε κατακτήσεις αλλά ξεκαθάριζαν ότι βασική προϋπόθεση για τη συνολική υλοποίησή τους ήταν η ανατροπή του καπιταλισμού. Με αυτό τον τρόπο και με τη πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών μέσα στις μάζες καταφέρναμε, σε ένα βαθμό, να καθοδηγήσουμε το κίνημα στις εξάρσεις του, να του δώσουμε περιεχόμενο και προωθημένο πλαίσιο πάλης και να στρατολογούμε τα ποιο πρωτοπόρα τμήματά που καταλάβαιναν ότι μένοντας στον αγώνα για τον κλάδο τελικά τον υπονομεύουν.

Από την προσωπική μου εμπειρία τέτοιες προτάσεις - πλαίσια ήταν το Ενιαίο Δωδεκάχρονο Σχολείο (εργαλείο στη δράση μας η οποία δεν άφησε το μαθητικό κίνημα να καθοδηγηθεί από τον αστισμό και τον οπορτουνισμό και να εκτονωθεί στις μούντζες που όμως δεν αποτέλεσαν ανασταλτικό παράγοντα στην παρέμβασή μας), η Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση (με ανάλογα αποτελέσματα) κτλ. Σήμερα στο κλάδο μου (κατασκευές) ο Ενιαίος Φορέας Κατασκευών αποτελεί, δυστυχώς, άγνωστη λέξη για τους συντρόφους.

Αυτή η λογική αγώνα δεν είχε σχέση με τον Κεϋνσιανισμό. Στα αγροτικά, π.χ., είναι διαχρονική η εναντίωσή μας στην ΚΑΠ και τον τρόπο που δίνονταν οι επιδοτήσεις, κατεξοχήν κεϋνσιανό εργαλείο για το μη βίαιο ξεκλήρισμα των αγροτών. Εχουμε πλέον πρόταση για το πώς πρέπει να στηρίζεται ο παραγωγός, για τον παραγωγικό συνεταιρισμό κτλ; Γιατί σήμερα στην ερώτηση «Τι μας προτείνετε να κάνουμε σαν νέοι αγρότες;», απαντάμε «Σε αυτό το σύστημα δεν έχουμε να κάνουμε καμία πρόταση για τους νέους αγρότες, σε ένα άλλο σύστημα δίπλα στις κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις...].

Είναι γεγονός ότι σε περίοδο οικονομικής κρίσης τα επιμέρους πλαίσια πάλης υποχωρούν σε σχέση με τη γενική πολιτική πρόταση. Το συνολικό προγραμματικό πλαίσιο κατευθύνσεων και στόχων του μετώπου είχε αδυναμίες και «αδυναμίες» που θα απαιτούσαν υψηλό χειρισμό της τακτικής και προσήλωση στο στρατηγικό στόχο, αφού μέτωπο χωρίς τον αναγκαίο συμβιβασμό δεν οικοδομείται. Η σημερινή συσπείρωση γύρω από την εργατική εξουσία - σοσιαλισμό (που κακώς δε λέγεται με τ' όνομά του) μπορεί να οδηγήσει στην ατελέσφορη κατασκευή του «στρατοπέδου του σοσιαλισμού» μέσα στη κοινωνία.

Η αντικειμενική δυσκολία εύρεσης συμμάχων σε πραγματική ΑΑΔ γραμμή έχει εσφαλμένα οδηγήσει σε απουσία πολιτικής πολιτικών συμμαχιών. Ετσι, κάποιες φορές, δικαιολογείται στον κόσμο ο μη συντονισμός, πόσο μάλλον συμμαχία, με ρεφορμιστικούς και οπορτουνιστικούς χώρους (Συν/ΣΥΡΙΖΑ, ετεροκαθοριζόμενα γκρουπούσκουλα κτλ), απλά γιατί δεν παλεύουν για Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό και όχι γιατί π.χ. ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχει υπηρετήσει όλες τις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου.

Πολύ σωστά γίνεται πάλη για οικονομίστικα προβλήματα με ταξικό προσανατολισμό (απολύσεις, χαράτσια, δεδουλευμένα...) αλλά φαίνεται κάπως ότι μένουμε σε αυτό παράλληλα με ένα γενικό κάλεσμα για ανατροπή του καπιταλισμού. Αυτό σε συνδυασμό με την αντίληψη ότι η οργανωτική αυτοτέλεια προϋποθέτει τον μη συχνωτισμό με αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις στο κίνημα πολλές φορές οδηγεί σε αδυναμία παρέμβασης σε κινητοποιήσεις σε χώρους που δεν είχαμε εξαρχής τους συσχετισμούς. «Δεν έχει κατακτηθεί ... η δυνατότητα να δρα το Κόμμα μέσα σε συνθήκες όπου και αυθόρμητα μπαίνουν λαϊκές μάζες και ο αντίπαλος έχει τη δυνατότητα να τις ενσωματώνει» αναφέρεται στη Θ.49, αλλά μήπως είναι εν μέρει αδυναμία και εν μέρει επιλογή;

Στη Θ.24 αναφέρεται σαν παρακαταθήκη ο συντονισμός των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ, ΠΑΣΕΒΕ, ΜΑΣ, ΟΓΕ. Μα ο συντονισμός των μετώπων πάλης των κομμουνιστών είναι δεδομένος. Εκτιμάμε ότι πριν δεν υλοποιούνταν;

Πρέπει το Κόμμα να έχει στραμμένη τη προσοχή του και στον αριστερό οπορτουνισμό. Είναι οι δύο όψεις του νομίσματος αλλά έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Οταν υπάρχει μονομέρεια ελοχεύει κίνδυνος, όπως στη Κατοχή τη στιγμή που το Κόμμα οικοδομούσε, ορθά, ένα πολύ πλατύ μέτωπο, ιδεολογικά αναλωνόταν στην κριτική στον αριστερισμό που σαν αντίληψη και οργάνωση δεν συσπείρωνε κανέναν.

Στο πρόγραμμα αναλύονται ο στρατηγικός στόχος και οι υλικές προϋποθέσεις για αυτόν. Για τη στρατηγική και τα καθήκοντα του κόμματος σήμερα αφιερώνονται ελάχιστες γραμμές (2,5 γραμμές στη Θ.75, 1η§ Θ.77). Το να αναλύει το πρόγραμμα το στρατηγικό στόχο, το συνέδριο τα καθήκοντα σε προεπαναστατική κατάσταση ενώ η γενική πολιτική γραμμή να δίνεται από την ΚΕ αποτελεί πιο ρεαλιστικό και ευέλικτο σχήμα αλλά θέλουμε ένα πρόγραμμα πασπαρτού;

Στη Θ.74 αναφέρονται σαν ανάπτυξη υλικών προϋποθέσεων για το σοσιαλισμό οι ιδιωτικοποιήσεις και η αύξηση του ρόλου των ιδιωτών σε Παιδεία, Υγεία, Ενέργεια, ΜΜΕ. Αυτά αποτελούν δείκτη «ωρίμανσης» της οικονομίας αλλά ακόμη και τα μονοπώλια δεν κοινωνικοποιούνται ποιο εύκολα από τις κρατικές επιχειρήσεις, υπηρεσίες, ιδρύματα. Δεν πρέπει να αδιαφορούμε για τις ιδιωτικοποιήσεις. Οι εθνικοποιημένες επιχειρήσεις λειτουργούν άμεσα και έμμεσα υπέρ των μονοπωλίων αλλά εκτός του ότι αποσπώνται ποιο εύκολα κατακτήσεις, μας είναι αδιάφορο αν αύριο ο διεθνής ιμπεριαλισμός επέμβει στην επαναστατημένη Ελλάδα μόνο προς αλληλεγγύη στη ντόπια αστική τάξη ή και για ιδιαίτερα συμφέροντά του; Απαιτώντας π.χ. πίσω τα λιμάνια της «Cosco».

Η εκτενής ανάλυση για το σοσιαλισμό, αποτέλεσμα πολυετούς δουλειάς στο κόμμα, είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για την εξαγωγή πείρας από την οικοδόμηση και για την αντιμετώπιση παρεκκλίσεων που καμουφλάρονται στις «εθνικές ιδιαιτερότητες», χωρίς να σημαίνει ότι όλα μπορούν να προβλεφθούν. Η απουσία του χωρίου για την ύπαρξη άλλων πολιτικών δυνάμεων στο σοσιαλισμό δεν είναι σωστή και δε θα μας δέσμευε στη με όλα τα μέσα υπεράσπισή του.

Η ταύτιση πατριωτισμού και ταξικού αγώνα χαρίζει ουσιαστικά τον όρο στον αντίπαλο αφού το «όξυνση της ταξικής πάλης» δεν σημαίνει «όξυνση του πατριωτισμού». Ζητούμενο η διαλεκτική σύνδεσή τους που πατάει στη συνείδηση του εργαζόμενου λαού, χωρίς να σέρνεται από αυτή, και δίνει ταξικό προσανατολισμό στο πατριωτικό αίσθημα.


Δημήτρης Κεφαλληνός
ΚΟΒ Κατασκευών, Ζάκυνθος


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ