Σύντροφοι,

Θέλω να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου και κάποιους προβληματισμούς μου που απορρέουν από τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, συμμετέχοντας έτσι στον προσυνεδριακό διάλογο και βοηθώντας αν μπορώ, όπου μπορώ.

Καταρχήν πρέπει να πω ότι συμφωνώ με τις εκτιμήσεις του Κόμματος για την πολιτική κατάσταση στη χώρα μας, αλλά και τη διεθνή, όπως και με τις θέσεις που παίρνει στα ζητήματα της ταξικής πάλης. Συμφωνώ με τον απολογισμό δράσης όπως και με τον εντοπισμό των αδυναμιών. Το σχέδιο προγράμματος νομίζω ότι απαντάει ολοκληρωμένα και επιστημονικά (αυτό ισχύει και για ολόκληρο το κείμενο των Θέσεων) σε πολλά ζητήματα της σοσιαλιστικής επανάστασης και καθορίζει καθαρά τα καθήκοντα του Κόμματος. Πιστεύω ότι καλώς μπαίνει για συζήτηση από τώρα ο τρόπος οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας λεπτομερειακά και πρέπει να συνεχιστεί για να γίνει κτήμα και να αφομοιωθεί από όσο γίνεται περισσότερα μέλη και φίλους του Κόμματος. Συζήτηση περισσότερη για την καλύτερη αφομοίωση, νομίζω ότι πρέπει να γίνει και για το ζήτημα της επαναστατικής κατάστασης.

Ο στόχος που βάζει το Κόμμα για τη Λαϊκή Συμμαχία πιστεύω ότι είναι πολύ ρεαλιστικός και μπορεί να γίνει πράξη. Το βλέπω και μέσα από τη δουλειά της Λαϊκής Επιτροπής που συμμετέχω, πως ο κόσμος ακούει σχεδόν με ανακούφιση και συμμετέχει στην πραγματοποίησή του, όταν του δείχνεις τη διέξοδο από τη δύσκολη μοναχική πάλη για την επιβίωση.

Τέλος, θα ήθελα να εκφράσω τις σκέψεις μου γύρω από την ιδεολογικοπολιτική διαπαιδαγώγηση και αναφέρομαι στη θέση 54: «Το πρόβλημα συμπυκνώνεται (...) ικανότητας, γνώσης».

Πιστεύω απόλυτα ότι το κύριο καθήκον στο οποίο πρέπει ν' ανταποκριθεί το Κόμμα είναι ο καθοδηγητικός - διαπαιδαγωγητικός του ρόλος μέσα στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της, αρχίζοντας βέβαια από τα μέλη του. Σωστά λοιπόν οι Θέσεις αναφέρουν ότι κάθε στέλεχος και μέλος του Κόμματος πρέπει να αναγνωρίζεται και να αναδεικνύεται στην πράξη ως πρωτοπορία μαχητικότητας, ανιδιοτέλειας, αυτοθυσίας, ικανότητας, γνώσης. Μόνο που όλα αυτά τα χαρακτηριστικά δεν τα ζητάς, ούτε τα ορίζεις ως καθήκοντα. Είναι χαρακτηριστικά μιας συγκροτημένης προσωπικότητας με ώριμη συνείδηση και μπορείς μόνο να τα εμπνεύσεις. Εχω λοιπόν τη γνώμη ότι η διαπαιδαγωγητική δουλειά του Κόμματος εκεί πρέπει να στοχεύσει, μαζί βέβαια με τον ιδεολογικοπολιτικό εξοπλισμό, να βοηθήσει τα μέλη να ωριμάσουν συνειδησιακά και συναισθηματικά, να γίνουν οι ώριμοι, συνειδητοί πολίτες της αυριανής σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Να αρχίσουν σιγά σιγά ν' αποβάλλουν από την προσωπικότητά τους νοοτροπίες και κατάλοιπα της σημερινής καπιταλιστικής κοινωνίας, αυτά που όλοι μας κουβαλάμε γεννημένοι και γαλουχημένοι στον καπιταλισμό. Ο κομμουνιστής πρέπει κατά τη γνώμη μου να είναι πρότυπο στην κοινωνία, πολύ περισσότερο σ' αυτήν την σημερινή. Πρέπει να είναι επαναστάτης και ανατρεπτικός σε όλα τα επίπεδα της ζωής του. Στη δουλειά του και στη σχέση του με τους συναδέλφους του, στο σπίτι του και στη σχέση του με τα μέλη της οικογένειάς του, εκεί που ζει, δουλεύει και διασκεδάζει. Να φροντίζει ο ίδιος να εξελίσσεται και ν' ανεβάζει το πνευματικό του επίπεδο, να καταχτάει όλο και περισσότερη γνώση, να μαθαίνει τον εαυτό του και να ολοκληρώνεται. Να είναι ανοιχτός σε αλλαγές που κάνουν πιο αποτελεσματική τη δράση του και εξυπηρετούν τους στόχους της πάλης του Κόμματος. Να είναι αισιόδοξος, ν' αγαπάει τη ζωή και να την υπερασπίζεται και, το σημαντικότερο, να είναι από τώρα, στον καπιταλισμό, αυτό που πρεσβεύει: Ενας άνθρωπος που να μπορεί να ζήσει στην καινούρια κοινωνία που θα φτιάξει. Η καθημερινή του δράση να μην είναι μόνο η εξυπηρέτηση ενός κομματικού καθήκοντος, αλλά κύρια μιας εσωτερικής προσωπικής του ανάγκης να συμμετέχει στο χτίσιμο μιας καινούριας κοινωνίας και μιας καλύτερης ζωής για τον ίδιο και την οικογένειά του. Να γίνει καθαρό ότι η προσωπική εξέλιξη, η κατάκτηση κριτικής σκέψης, η αντιμετώπιση προσωπικών αδιεξόδων και αδυναμιών, η πνευματική εξέλιξη και η ολοκλήρωση της προσωπικότητας είναι πρώτα από όλα ατομική ευθύνη του καθενός μας. Και ότι όλα αυτά σε συνδυασμό με την ιδεολογική και πολιτική κατάρτιση μπορούν να μας δώσουν τα εφόδια για να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και να είμαστε οι πρωτοπόροι της κοινωνίας.

Πολύ συχνά ακούω το «παράπονο» ότι ο κόσμος δεν μας ακούει, ότι δύσκολα πείθεται. Πέρα από τους αντικειμενικούς παράγοντες που σίγουρα συνεργούν σε αυτό (φόβος, αδράνεια, ανωριμότητα) υπάρχει και κάτι άλλο. Ο κόσμος δεν ακούει μόνο, αλλά βλέπει κιόλας. Και όταν αυτό που ακούει δεν συμφωνεί με αυτό που βλέπει το θεωρώ λογικό να μην πείθεται. Αρα καταλήγω στο συμπέρασμα ότι πρέπει να γίνουμε αυτό που διεκδικούμε.

Ο πολιτισμός και η τέχνη γενικότερα μπορούν να βοηθήσουν αποφασιστικά στο χτίσιμο μιας τέτοιας προσωπικότητας γιατί βοηθάει στην αυτοπαρατήρηση και την αυτογνωσία. Ανοίγει δρόμους στην ψυχή και το μυαλό. Επίσης επιστήμες όπως η ψυχολογία και η κοινωνιολογία, που το καπιταλιστικό σύστημα χρησιμοποιεί στο μέγιστο, μπορούν να βοηθήσουν σε αυτή την κατεύθυνση. Νομίζω ότι το Κόμμα μπορεί και πρέπει να βρει τους κατάλληλους τρόπους γι' αυτό.

Πιστεύω ότι στις δύσκολες συνθήκες που ζούμε πρέπει να αναβαθμίσουμε τα όπλα μας στην καθημερινή πολιτική, ιδεολογική και ταξική πάλη μας, για το σοσιαλισμό. Να τα αναβαθμίσουμε, ωριμάζοντας συνειδήσεις και προσωπικότητες. Και από πού αλλού θα αρχίσουμε εκτός από τις δικές μας;