Συμφωνώ με τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου, το Πρόγραμμα και το Καταστατικό που προτείνεται.

Το Κόμμα μας σήμερα διανύει μία από τις πιο κρίσιμες περιόδους της Ιστορίας του. Αντίστοιχα, το 19ο Συνέδριο του Κόμματος ως αποτέλεσμα μιας πολύχρονης και επίπονης διαδικασίας έρχεται να θέσει τις βάσεις, ώστε το Κόμμα μας να μπορέσει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών. Το 19ο Συνέδριο δεν μπορούμε να το δούμε αποκομμένο από τα προηγούμενα Συνέδρια, ούτε η ανάλυση των θέσεών του είναι δυνατή χωρίς τη μελέτη της ιστορικής πορείας του ΚΚΕ μέσα από το β' τόμο του Δοκιμίου και χωρίς τις εκτιμήσεις και τα συμπεράσματα του 18ου Συνεδρίου σε σχέση με το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε στον 20ό αιώνα. Μονάχα ως καρπό ολόκληρης αυτής της διαδικασίας μπορούμε να κατανοήσουμε τις θέσεις του 19ου Συνεδρίου.

Θα ήθελα, λοιπόν, να σταθώ σε κάποια ζητήματα που ύστερα από μία πρώτη μελέτη των Θέσεων είναι, κατά τη γνώμη μου, πολύ σημαντικά και αφορούν ιδεολογήματα της αστικής τάξης τα οποία κυριαρχούν στο χώρο όπου δρω, το Πάντειο πανεπιστήμιο.

Πρώτον, όσον αφορά τη θέση «2», η οποία αναφέρει πως η πολιτική του κεφαλαίου τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες (αποκρατικοποιήσεις, φθηνότερη εργατική δύναμη, αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις) αποτελούσε στρατηγική κίνηση του καπιταλισμού, ώστε να μπορέσει να αναχαιτίσει την τάση πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους. Είναι στρατηγική κίνηση, η οποία δεν έχει γυρισμό για τον καπιταλισμό στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο.

Οσοι ευαγγελίζονται μέτωπα κατά του νεοφιλελευθερισμού, αναζητούν το λεγόμενο «τρίτο δρόμο» και διαχωρίζουν τον καπιταλισμό σε καλό και κακό μέσω των θεωριών περί καζινοκαπιταλισμού, κρατικού καπιταλισμού και καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο. Σπέρνουν αυταπάτες και υποκρύπτουν την αληθινή αιτία των κρίσεών του και της βαρβαρότητάς του, η οποία δεν είναι άλλη από τη μεγάλη αντίφαση του ίδιου του καπιταλισμού στην οικονομία, ο κοινωνικός χαρακτήρας της παραγωγής και η καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της. Με οποιοδήποτε πρόσωπο κι αν εμφανίζεται ο καπιταλισμός είναι καταδικασμένος να πέφτει σε κρίσεις, οι οποίες τσακίζουν την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα και μονάχα με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής μπορεί ο λαός να βγει κερδισμένος από την κρίση. Οποιαδήποτε διαχειριστική λύση μόνο σε περισσότερη φτώχεια και εκμετάλλευση θα οδηγήσει τον λαό είτε μακροπρόθεσμα είτε βραχυπρόθεσμα.

Ακόμα, οι θεωρίες περί εξάρτησης και υποτέλειας της Ελλάδας, οι οποίες τροφοδοτούνται από κόμματα της ακροδεξιάς μέχρι και κόμματα της «αριστεράς», υπονομεύουν το ρόλο της ελληνικής αστικής τάξης και συνήθως συνοδεύονται, όσον αφορά τα «αριστερά» κόμματα, από την ανάγκη ενδιάμεσου μεταβατικού σταδίου μεταξύ του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού. Οι παραπάνω αντιεπιστημονικές προσεγγίσεις σε σχέση με την θέση της Ελλάδας αλλά και της συγκρότησης του ιμπεριαλιστικού συστήματος γενικότερα, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Το ελληνικό κεφάλαιο τη δεκαετία του '90 γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη και έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο. Οπως αναφέρεται στη θέση «5», «μετά την εκδήλωση της κρίσης επιδεινώθηκε η θέση του ελληνικού καπιταλισμού στο πλαίσιο της Ευρωζώνης και της ΕΕ και γενικότερα της διεθνούς ιμπεριαλιστικής πυραμίδας». Μπορεί ο ελληνικός καπιταλισμός να αποδυναμώθηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι η ελληνική αστική τάξη διατηρεί σημαντικό ρόλο, λόγω της γεωγραφικής θέσης της χώρας αλλά και των δεσμών της με την ΕΕ, στην ευρύτερη περιοχή της μεσογείου. Στον ιμπεριαλισμό, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, ισχύουν οι σχέσεις αλληλεξάρτησης μεταξύ των χωρών. Η ελληνική αστική τάξη διατηρεί ισχυρές εξαρτήσεις από ΗΠΑ και ΕΕ , λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης των καπιταλιστικών κρατών, αλλά κάποια τμήματά της (π.χ. εφοπλιστικό κεφάλαιο) έχουν την ικανότητα να διαπραγματεύονται από θέση ισχύος με τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη.

Επίσης, δεν πρέπει να αγνοούμε ότι ήταν επιλογή των κυρίαρχων τμημάτων της ελληνικής αστικής τάξης η ένταξη της χώρας στην ΕΕ, με σκοπό τη θωράκιση της εξουσίας τους αλλά και την ανάπτυξη συγκεκριμένων τομέων της εγχώριας παραγωγής, π.χ. τηλεπικοινωνίες, ακόμα κι αν η ένταξη σήμαινε την εκχώρηση κάποιων κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας στον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό και τη συρρίκνωση κάποιων άλλων παραγωγικών τομέων όπως η κτηνοτροφία και η γεωργία. Η αστική τάξη της κάθε χώρας επιλέγει τις συμμαχίες της ανάλογα με ποιο τρόπο θα προασπίσει καλύτερα τα συμφέροντά της. Με λίγα λόγια, η ανισοτιμία στις σχέσεις αλληλεξάρτησης μεταξύ των χωρών δεν συνεπάγεται την υποταγή του ελληνικού στο γερμανικό ή το αμερικάνικο κεφάλαιο. Η Ελλάδα διατηρεί, παρά την εμφανή αποδυνάμωσή της, ενδιάμεση θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Τέλος, θα ήθελα να σταθώ στη Λαϊκή Συμμαχία και τη σχέση της με το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο. Η Λαϊκή Συμμαχία δεν αναιρεί το ΑΑΔΜ. Αντίθετα, αποτελεί την παραπέρα εξειδίκευση και ποιοτική του εξέλιξη. Η Λαϊκή Συμμαχία έρχεται σε περίοδο όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης να προσαρμόσει τα αιτήματα του ΑΑΔΜ στις ανάγκες του σύγχρονου εργατικού - λαϊκού κινήματος. Η ίδια η ζωή, η πορεία της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ανέδειξε την ανάγκη το Μέτωπο της εργατικής τάξης μαζί με τα φτωχά λαϊκά στρώματα να θωρακιστεί ακόμα περισσότερο απέναντι στην παρέμβαση της αστικής τάξης.

Μια από τις προγραμματικές κατευθύνσεις του ΑΑΔΜ ήταν η αποδέσμευση από την ΕΕ για την αξιοποίηση των εγχώριων αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας (Πρόγραμμα). Οι ίδιες οι συνθήκες όμως ανέδειξαν την ανάγκη αυτό το αίτημα να συνδεθεί άμεσα με την Λαϊκή Εξουσία και οικονομία διότι η ίδια η κρίση έφερε στο προσκήνιο τμήματα της αστικής τάξης τα οποία επιθυμούν την αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ και προσπαθούν να εκφράσουν και πολιτικά αυτές τις επιδιώξεις μέσω οπορτουνιστικών και αστικών κομμάτων.

Οι νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν έφεραν στο προσκήνιο προβληματισμούς για το αν μια κυβέρνηση αντιμονοπωλιακή - αντιιμπεριαλιστική ή της «Αριστεράς» θα μπορούσε να φέρει ουσιαστικές λύσεις στα προβλήματα του λαού ή θα μπορούσε να αναπτύξει παραπέρα την ταξική πάλη. Το ΑΑΔΜ ενώ είχε ξεκάθαρο το κεντρικό πολιτικό ζήτημα, το ζήτημα εξουσίας, δεν είχε ακόμη ξεκαθαρίσει την πολιτική του στάση απέναντι σε μία τέτοια κυβέρνηση.

Η ίδια η ιστορία όμως διδάσκει πως σε κρίσιμες καμπές της ταξικής πάλης, όπως σε μια περίοδο οξυμένης οικονομικής κρίσης, οποιοσδήποτε κλυδωνισμός στο αστικό σύστημα δεν πρέπει να παρασύρει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της σε μεταβατικές - ενδιάμεσες λύσεις άλλα τότε είναι που η οργανωμένη πρωτοπορία της, το Κομμουνιστικό Κόμμα, θα πρέπει να φέρει στο επίκεντρο του πολιτικού αγώνα την ανάγκη για βίαιη ανατροπή της αστικής εξουσίας, η οποία μπορεί να αντικατασταθεί μονάχα από την εργατική - λαϊκή εξουσία.

Γα το ΚΚΕ, ο ιστορικός ρόλος της εργατικής τάξης, ως φορέας των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής, θα αναδειχτεί μέσα από τη Λαϊκή Συμμαχία, όρος ο οποίος αποτυπώνει καλύτερα τον κοινωνικό χαρακτήρα του μετώπου, όπου θα συσπειρώσει γύρω της όλες τις κοινωνικές δυνάμεις που έχουν συμφέρον από το σοσιαλισμό. Το Κόμμα μας θα είναι ο βασικός εμπνευστής και καθοδηγητής αυτής της διαδικασίας.