Επί μισό και πλέον αιώνα, από την εξαγγελία του δόγματος Τρούμαν το 1947 μέχρι τις μέρες μας, την εποχή του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα, η εθνική ανεξαρτησία της χώρας, είναι δέσμια των εξοπλισμών που υποτίθεται πως προορίζονται για την εξυπηρέτησή της. Η Ελλάδα τελεί υπό ένα καθεστώς διαρκούς ομηρίας που της επιβάλουν τα ίδια της τα όπλα, γιατί έτσι τη θέλει η άρχουσα τάξη. Ενας φαύλος κύκλος εξάρτησης -στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής - διαρκώς αυτοαναπαράγεται και διευρύνεται.

Τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες και μέχρι το 1974 μιλούσαν ανοιχτά για την απόκρουση του «κομμουνιστικού κινδύνου» και οι εξοπλισμοί έρχονταν να εξυπηρετήσουν αυτό το στόχο, στα πλαίσια ευρύτερων ΝΑΤΟικών σχεδιασμών. Στη συνέχεια μιλούσαν για απόκρουση της τουρκικής απειλής, καθώς η τουρκική επιθετικότητα στην Κύπρο και το Αιγαίο έδιναν τα προσχήματα, την ίδια ώρα που Ελλάδα και Τουρκία είναι ΝΑΤΟικοί εταίροι! Ομως, και την περίοδο αυτή τα βασικά οπλικά συστήματα που προμηθεύονταν οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις είχαν τα χαρακτηριστικά ενός νομίσματος με δύο όψεις.

Από τη μια, η όψη που προβαλόταν στο εσωτερικό της χώρας, τα περί απόκρουσης της τουρκικής απειλής, επιδίωκε να εξασφαλίζεται η κοινωνική αποδοχή των δυσβάστακτων εξοπλιστικών δαπανών. Και από την άλλη, στο ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς προβαλόταν η όψη η οποία έλεγε ότι οι εξοπλισμοί αυτοί προορίζονται και εντάσσονται στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς. Η όψη αυτή ήταν και η καθοριστική, καθώς, πέρα από τις όποιες προθέσεις των ελληνικών επιτελείων, το ΝΑΤΟ ήταν αυτό που καθόριζε το είδος των εξοπλισμών, για την ακρίβεια τους υπαγόρευε.

Εξάλλου οι εξοπλισμοί, είτε ως αποτρεπτικά μέσα είτε ως κατασταλτικά, αντλούν την ισχύ τους από την πολιτική βούληση που βρίσκεται πίσω από αυτούς. Και η πολιτική βούληση των κυβερνήσεων στην Ελλάδα ήταν αμερικανοΝΑΤΟπνευστη. Αυτό φάνηκε και στις διάφορες ελληνοτουρκικές κρίσεις, από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 μέχρι την κρίση των Ιμίων το 1996.

Περάσαμε στη συνέχεια στην εποχή της νέας τάξης πραγμάτων, όπου οι εξοπλισμοί των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων μπήκαν πιο ξεκάθαρα και άμεσα στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστικών σχεδίων. Με την εξαγγελία, στις αρχές της δεκαετίας του '90, του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ και τη λειτουργία της νέας δομής του, από το 1999, οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις μπήκαν σε μια διαδικασία προσαρμογής στα νέα δεδομένα.

Τώρα πλέον μιλάνε για «διεθνή ασφάλεια» και «σταθερότητα» όπου η Ελλάδα - η κυβέρνηση και όσοι βρίσκονται πίσω από αυτήν - διεκδικεί να παίξει ρόλο, να συμμετέχει ενεργά στα ιμπεριαλιστικά σχέδια προσδοκώντας οφέλη στα πλαίσια βέβαια της λογικής της νέας τάξης της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Οι εξοπλισμοί που υπαγορεύει το ΝΑΤΟ καλούνται να υπηρετήσουν ένα βασικό σκοπό που εμπεριέχεται στην αποστολή αυτής της λυκοσυμμαχίας. Σύμφωνα με αυτόν, οι λαοί θα είναι ο κύριος αντίπαλος του ΝΑΤΟ. Αποκαλυπτικά είναι τα συμπεράσματα του 3ου Διεθνούς Συνεδρίου περί δόγματος των χερσαίων δυνάμεων, που έγινε στη Λισαβόνα το Μάη του 1997. Το αντικείμενο της συνάντησης ήταν η αναθεώρηση του δόγματος επιχειρήσεων του Στρατού Ξηράς στις χώρες του ΝΑΤΟ «με βάση τις παγκόσμια δημιουργηθείσες συνθήκες και ισορροπίες δυνάμεων, το μελλοντικό επιχειρησιακό περιβάλλον».

Η σχετική ανακοίνωση που είχε εκδώσει τότε το ελληνικό ΓΕΣ είναι αποκαλυπτική. «Στις μελλοντικές επιχειρήσεις, αναφέρεται, δε θα υπάρχουν σταθερά μέτωπα, οι αντίπαλοι δε θα είναι κράτη, στις περισσότερες των περιπτώσεων οι αντίπαλοι θα είναι ομάδες ανθρώπων, με κοινά χαρακτηριστικά και επιδιώξεις, ενώ θα υπάρξουν περιπτώσεις εμπλοκής του στρατού». Στα πλαίσια αυτά, όπως αναφέρεται, «βασικό ρόλο θα παίξουν τα νέα οπλικά συστήματα υψηλής τεχνολογίας και μεγάλης αποτελεσματικότητας (άρματα, πολλαπλοί εκτοξευτές, επιθετικά ελικόπτερα κλπ.)».

Σε εφαρμογή αυτών των κατευθύνσεων έρχεται η επιτελική μελέτη του ΓΕΣ με τον τίτλο «Ο Στρατός Ξηράς το 2010» που δόθηκε στη δημοσιότητα το 2000. Πρόκειται για τα μέτρα προσαρμογής του Ελληνικού Στρατού στις νέες απαιτήσεις του ΝΑΤΟ, για τη δημιουργία από τις χώρες - μέλη στρατών ευέλικτων, ταχυκίνητων, επαγγελματικών που θα φέρνουν σε πέρας αποστολές επιβολής της νέας τάξης. Αποστολές που απαιτούν και ανάλογους εξοπλισμούς.

Επισημαίνεται σ' αυτήν ανοιχτά ότι η βάση πάνω στην οποία οικοδομείται ο Στρατός του 2010 είναι το «διαμορφούμενο Ευρωπαϊκό Περιβάλλον», δηλαδή το πλαίσιο της νέας τάξης και η αναζήτηση ρόλου στα πλαίσια αυτά από την Ελλάδα: «Διαφαίνεται η δυνατότητα ενεργού ρόλου του Στρατού Ξηράς στην προώθηση και εξασφάλιση της ειρήνης και της σταθερότητας και προβολής της Ελλάδας ως χώρας "επίκεντρο" της νέας αρχιτεκτονικής ασφάλειας των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου».

Αυτές τις λογικές έρχονται να υπηρετήσουν οι χιονοστιβάδες των πενταετών εξοπλιστικών προγραμμάτων. Το πρώτο της περιόδου 1996-2000 και το επόμενο της πενταετίας 2001-2005. Μόνο για αυτά τα εξοπλιστικά προγράμματα, το χρέος μαζί με τους τόκους θα ξεπεράσει κατά πολύ τα 10 τρισ. δραχμές, ποσόν που θα πρέπει να εξοφληθεί μέσα στη δεκαετία.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι στα 10 εκατομμύρια των Ελλήνων πολιτών, θα πρέπει ο καθένας ξεχωριστά μέχρι το 2010 να έχει πληρώσει για εξοπλισμούς από 1 εκατομμύριο δραχμές! Πάνω σε αυτά τα ποσά συσσωρεύονται και τα χρέη για παλαιότερα εξοπλιστικά προγράμματα (μόνο προς τους Αμερικανούς το χρέος από τη λεγόμενη «βοήθεια» πλησιάζει τα 2 τρισ. δραχμές).

Ολες αυτές οι δαπάνες για οπλικά συστήματα υπαγορεύονται από τις ανάγκες του νέου επιθετικού δόγματος του ΝΑΤΟ και αποσυνδέονται όλο και περισσότερο, από την κάλυψη των εθνικών αμυντικών αναγκών. Η μεγάλη πλειοψηφία των οπλικών συστημάτων, που ήδη έχουν επιλεγεί και για τους τρεις κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων και μάλιστα τα πιο ακριβοπληρωμένα, αποτελούν τμήμα προγραμμάτων του ΝΑΤΟ που κατανέμονται στις χώρες - μέλη, ώστε αυτές να μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του «νέου επιχειρησιακού περιβάλλοντος».