Ποιον αλήθεια ωφελούν εκτιμήσεις σαν αυτές;: «Η κοινωνία κατάφερε μια συντριπτική νίκη. Εριξε μια κοινοβουλευτικά παντοδύναμη - και όχι μόνο κοινοβουλευτικά - κυβέρνηση, έκαψε ένα αυτιστικό πολιτικό σκηνικό, τσάκισε το δικομματισμό, χλεύασε τα δεκανίκια του, τράβηξε το φερετζέ του μαφιόζικου επιχειρηματικο-πολιτικού σκηνικού, φωτίζοντας με προβολείς τη σαπίλα, τον εκβιασμό και τον αυτισμό του. Χλεύασε το ταμείο που στις 15 Ιουλίου θα τιναζόταν στον αέρα, γιατί μαθές δε θα υπήρχαν χρήματα για μισθούς, συντάξεις και ό,τι απέμεινε από το κοινωνικό κράτος, υποχρεώνοντας σήμερα την ...όποια τρόικα να μας κυνηγάει να μας τα ...γεμίσει τα ...ταμεία. Η κοινωνία αφόπλισε τον ληστή που της έβαζε τη φαλτσέτα στο νεφρό και το πιστόλι στον κρόταφο και τώρα πια αυτή κρατάει τα όπλα».

Και: «Κάτω από το βάρος της λαϊκής πίεσης οι τροχοί της ιστορίας άρχισαν σήμερα να κινούνται ταχύτατα, σημαίνοντας το τέλος της μεταπολίτευσης όπως την γνωρίζουμε από το '74 (...) Το αστικό σύστημα παίζει εδώ και λίγες ώρες τα ρέστα του»...

Πρόκειται για εκτιμήσεις που αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα του «μετώπου» του Αλ. Αλαβάνου η πρώτη και αυτής των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ η δεύτερη. Ο χώρος αυτός έχει πολλές φορές εκπέμψει διθυράμβους και νικητήριες ιαχές. Για ανύπαρκτες νίκες. Καθησυχάζοντας το ακροατήριό του, ωθώντας το στον εφησυχασμό και την επανάπαυση. Την ώρα που θα έπρεπε, αν πράγματι νοιαζόταν για το κίνημα, για το λαό, για τις ανάγκες του, να χτυπάει συναγερμό για συγκέντρωση δυνάμεων, για οργάνωση, ανάπτυξη της πάλης με συνέχεια, διάρκεια.

Αλήθεια, νίκησε ο λαός χτες; Και ηττήθηκε ποιος; Πράγματι, το αστικό πολιτικό σύστημα ζορίζεται κάτω απ' το βάρος μιας κρίσης που δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη, κάτω απ' το βάρος της λαϊκής δυσαρέσκειας και οργής, της πάλης του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Αλλά αυτό απέχει πολύ απ' το να χαρακτηριστεί νίκη. Ο λαός έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει και μπορεί στο τέλος του δρόμου αυτού να στεφθεί νικητής. Μία απ' τις προϋποθέσεις για να συμβεί αυτό είναι να κλείσει τα αυτιά στις Σειρήνες και του οπορτουνισμού που τον καλούν σε μορφές δράσης και με περιεχόμενο που κάθε άλλο παρά τη νίκη του εγγυώνται.