Τα ...λοίσθια πνέει ο - άλλοτε δυναμικός - κλάδος Κλωστοϋφαντουργίας, Ιματισμού και Δέρματος. Τις τελευταίες μέρες δε λειτουργεί σχεδόν τίποτα στον κλάδο, ο οποίος βρίσκεται σε μια απ' τις χειρότερες φάσεις του.

Στη «ΦΕΙΔΑΣ - ΜΠΟΞΕΡ», ένα απ' τα ελάχιστα εναπομείναντα μεγάλα υποδηματοποιεία της χώρας, οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε αναγκαστική άδεια μέχρι και τα τέλη Ιούνη, εξαιτίας της αναδουλειάς, ενώ η άλλοτε κραταιά «ELITE» στην πραγματικότητα έχει σταματήσει την παραγωγή. Στον ιματισμό δουλεύουν μόνο τα υπόγεια φασονατζίδικα, όπου οι μετανάστες εργάτες βρίσκονται κυριολεκτικά κάτω από συνθήκες γαλέρας, απλήρωτοι, με άθλιες συνθήκες εργασίας, χωρίς ασφάλιση και δικαιώματα.

Αυτή η κατάσταση, ασφαλώς, δεν είναι σημερινή, αλλά αποτελεί ένα απ' τα πρώτα απτά αποτελέσματα της περιώνυμης «ανάπτυξης», που κυοφορήθηκε και αναπτύχθηκε απ' την ΕΕ και τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Ο «κατήφορος» του κλάδου ξεκίνησε ήδη απ' τη δεκαετία του 1990, με την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ και τις τέσσερις «ελευθερίες» της. Μέσα σε λίγα χρόνια, και ιδιαίτερα μετά το 2000, το ένα μετά το άλλο τα εργοστάσια του κλάδου είτε έκλειναν, είτε μεταφέρονταν στις υπόλοιπες χώρες των Βαλκανίων προς αναζήτηση φτηνής εργατικής δύναμης.

Αυτή η «ανάπτυξη», που οδήγησε έναν ολόκληρο κλάδο σε μαρασμό και διάλυση, είναι η ίδια «ανάπτυξη» που εφαρμόζεται σήμερα. Αυτή η «ανάπτυξη», που απ' τη μια εξοβέλισε χιλιάδες εργαζόμενους απ' την εργασία και ταυτόχρονα γέμισε με κρατικές επιχορηγήσεις τους μεγαλοεπιχειρηματίες του κλάδου (βλέπε Λαναράς), αποτελεί και το σημερινό δόγμα της κυβέρνησης, της τρόικας, της εργοδοσίας. Αυτή η «ανάπτυξη», που απ' τα διάφορα μέσα ενημέρωσης πλασάρεται σήμερα ως «αναγκαία και αναπόφευκτη», που όμως «θα μας βγάλει απ' το τούνελ», δεν είναι καινούρια. Εχει ήδη εφαρμοστεί και τα αποτελέσματά της είναι τραγικά για τους εργαζόμενους.

Αυτή η «ανάπτυξη», λοιπόν, που θέλει τους εργάτες ανασφαλείς, δίχως δικαιώματα, με αβέβαιο παρόν και ακόμη πιο αβέβαιο μέλλον. Αυτή η ανάπτυξη που ο καπιταλιστής επενδύει εκεί που βγάζει εύκολο και γρήγορο κέρδος, που ταυτόχρονα διαλύει κάθε εργατική κατάκτηση, που τσαλαπατά κάθε δικαίωμα, που ακρωτηριάζει τη ζωή του εργάτη (αυτή είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη), όχι μόνο δεν πρέπει να νομιμοποιηθεί, αλλά πρέπει να υποστεί συντριβή. Και η απεργία στις 15 Ιούνη είναι μια πρώτη μεγάλη ευκαιρία.