«Η εργατική λαϊκή αφύπνιση πρέπει να γίνει τώρα. Να στερεωθεί στη συνείδηση του καθενός ότι ο λαός δεν πρέπει να υποκύψει στο δίλημμα να συνεισφέρει στην κρίση. Γιατί σε ένα βαθμό το έχουν περάσει στον κόσμο.

Δεύτερο, ότι ο λαός πρέπει να βάλει πλώρη για μεγάλες και ουσιαστικές ανατροπές και ρήγματα στο συσχετισμό δύναμης, στο πολιτικό εποικοδόμημα, κοινοβούλιο, κυβέρνηση, στο συνδικαλιστικό κίνημα. Και να έχει στο μυαλό του το εξής: Οτι η Ελλάδα μπορεί να ζήσει δίχως αφεντικά, ότι στην Ελλάδα πρέπει να επέλθει ριζική αλλαγή, αυτό που εμείς λέμε εργατική λαϊκή εξουσία, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, παραγωγικός λαϊκός συνεταιρισμός για τους μικρούς παραγωγούς. Αν δεν βάλει αυτό το στόχο, τη μεγάλη ανατροπή, θα χάσει όλες τις επιμέρους μάχες που πρέπει να δίνει. Να ξεκινήσουμε δηλαδή ένα δρόμο με στόχο να κερδίσουμε όσο γίνεται περισσότερες μάχες ή να μην τις χάνουμε κατά κράτος. Ο,τι μπορούμε να ματαιώσουμε από τον κατήφορο, να το ματαιώσουμε. Δεν λέμε άστα όλα και περίμενε τη μεγάλη αλλαγή να έρθει από το κεφάλι σου.

Οι επάνω συζητάνε ότι αυτό το πολιτικό σύστημα πρέπει να αλλάξει. Το λέει το ΠΑΣΟΚ, το λέει η ΝΔ, το λένε και άλλα κόμματα. Βεβαίως, όταν αυτοί λένε να αλλάξει το πολιτικό σύστημα εννοούν να κάνουν όλες αυτές τις αλλαγές που να ξεγελάσουν το λαό, ότι όλα αλλάζουν, αλλά όλα να μένουν το ίδιο. Τώρα, μάλιστα, τελευταία θα ακούσατε για δημοψηφίσματα. Ξέρετε τι σκέφτονται να φέρουν για δημοψήφισμα, από αυτά που διαρρέουν; Να κάνουμε μια βουλή των 200 βουλευτών, όχι 300, για να εξοικονομηθούν οι μισθοί των 100 βουλευτών. Να αρθεί η ασυλία των βουλευτών, ένας βουλευτής να είναι μόνο οκτώ χρόνια ή τέσσερα, όχι δεκαπέντε κ.λπ.

Πρόκειται για μεγάλη κοροϊδία. Και 1.000 βουλευτές να είναι, και 100 να είναι, οι αποφάσεις θα είναι αντιλαϊκές. Θα αλλάξουν τη λειτουργία, αλλά ο ταξικός χαρακτήρας αυτής της εξουσίας που είναι για τους επιχειρηματίες, για το ελληνικό και ευρωπαϊκό κεφάλαιο, δεν θα αλλάξει. Αλλωστε, σε όλη την Ευρώπη έχουν γίνει σημαντικές αλλαγές. Παλιά κόμματα διαλύθηκαν.

Στην Ιταλία, δεν έχει μείνει κανένα από τα παλιά κόμματα και έγιναν καινούργια. Αλλά ο Μπερλουσκόνι κυβερνά και ένας νέος Μπερλουσκόνι μπορεί να κυβερνήσει. Σε όλη την Ευρώπη έκαναν θητείες, άλλαξαν τον τρόπο λειτουργίας, όμως η κρίση, κρίση και η εργατική τάξη χάνει. Δοκιμάστηκαν και κεντροαριστερές και κεντροδεξιές κυβερνήσεις, συμμαχίες, οικουμενικές συμφωνίες. Η εργατική τάξη και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη πάει χειρότερα.

Και εμείς λέμε: Οταν οι επάνω λένε ότι θέλουν να γίνει αλλαγή, θέλουν να προλάβουν τη δική σου επιλογή, να μη βάλεις στόχο να γίνεις αφεντικό στον τόπο σου. Δεν είναι τόσο δυνατοί, όσο φαίνονται. Η δύναμή τους είναι ο δισταγμός, η άγνοια του εργαζόμενου γι' αυτό που λέμε ανάπτυξη από το λαό, οι προκαταλήψεις, οι φοβίες. Και ακριβώς μέσα από αυτή την κρίση θέλουν να οδηγήσουν κάθε λαϊκή οικογένεια κάτω από την πίεση των υπαρκτών προσωπικών προβλημάτων, να περιχαρακωθεί στο δικό της πρόβλημα, στο κυνήγι του να λύσει το πρόβλημά της - που είναι φυσιολογικό - και να αφήσει το γενικότερο αγώνα.

Και να σας το πω καθαρά: 'Η θα σηκωθεί το κίνημα, ένα σύγχρονο εργατικό λαϊκό κίνημα, συμμαχία της εργατικής τάξης - δημόσιος και ιδιωτικός τομέας - της αγροτιάς, των αυτοαπασχολουμένων, ξαναλέμε σε ριζική αντίθεση με την πολιτική που ακολουθείται σήμερα, όχι μόνο του ΠΑΣΟΚ, τη συνολική πολιτική και της ΕΕ, ή θα τσακιστεί στα βράχια. Δεν έχει κριθεί ακόμα».