Associated Press

Ουμράνιγιε. Το φονικό ολοκληρώθηκε εδώ, την Παρασκευή

Ο επίσημος απολογισμός των επιχειρήσεων που ξεκίνησαν στις 05:00 το πρωί της Τρίτης σε 20 τουρκικές φυλακές κάνει λόγο για 27 νεκρούς, 25 εκ των οποίων ήταν πολιτικοί κρατούμενοι και 2 στρατοχωροφύλακες. Αυτή είναι η (τελευταία, την Παρασκευή το βράδυ) εκδοχή που έδωσε στη δημοσιότητα ο υπουργός Δικαιοσύνης της τουρκικής κυβέρνησης, Χικμέτ Σάμι Τουρκ. Πλην όμως το Επαναστατικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο/Κόμμα, τα κόμματα μέλη των οποίων συμμετείχαν στην απεργία πείνας (TKP, SIP κ.ά), καθώς και η Ενωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Τουρκίας κάνουν λόγο για πολλούς περισσότερους, έως και 60. Βεβαίως, οι πάνω από χίλιοι κρατούμενοι που είτε μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία είτε στάλθηκαν πακέτο στις δύο νεοαναγερθείσες φυλακές τύπου F, που είχαν αποπερατωθεί - και παρά τη δέσμευση του κ. Τουρκ ότι κάτι τέτοιο δε θα συνέβαινε - είναι αμφίβολο αν θα επιβιώσουν. Επομένως, είναι αμφίβολος ο αριθμός των ανθρώπων που θα χάσουν τη ζωή τους από την «Επιχείρηση Επιστροφή στη Ζωή», όπως τη βάφτισαν (από τραγική ειρωνεία; με σαδισμό; λόγω ασύγγνωστης ευήθειας;) οι Τούρκοι κυβερνώντες.

Η επιχείρηση συνοδεύτηκε όλες αυτές τις μέρες - και τις προηγούμενες, όταν η απεργία πείνας βρισκόταν σε εξέλιξη - από μια εκστρατεία εναντίον των συγγενών των κρατουμένων, αλλά και των συντρόφων τους εκτός φυλακών, με μαζικές συλλήψεις, ξυλοδαρμούς, ακόμη και ανυπεράσπιστων γυναικών, και επίσης συνοδεύτηκε από ένα συρφετό απίστευτων ισχυρισμών. Και τι δε διαβάσαμε και ακούσαμε από τον τουρκικό Τύπο. Οτι οι κρατούμενοι είχαν όπλα, ποτά, γυναίκες, ναρκωτικά, υπολογιστές, βίντεο, δορυφορική τηλεόραση, ότι είχαν μετατρέψει τις φυλακές σε «στρατόπεδα εκπαίδευσης τρομοκρατών», ότι στην πράξη διοικούσαν οι ίδιοι τις φυλακές. Απίστευτα πράγματα...

Γιατί όλα αυτά; Για δύο λόγους: Πρώτο, για να σπάσει ό,τι έχει απομείνει από το κίνημα της Αριστεράς εναντίον του οποίου οι Γκρίζοι Λύκοι τις δεκαετίες του '60 και του '70 κέρδισαν τη φήμη τους και εναντίον του οποίου έγινε, στην πράξη, το πραξικόπημα του στρατηγού Κενάν Εβρέν την αποφράδα εσπέρα της 12ης Σεπτέεμβρη του 1980.

Και δεύτερο, για να δοθεί το μήνυμα στον τουρκικό λαό συνολικά: «Δεν μπορεί κανένας να τα βάλει με το κράτος», είπαν με μια φωνή τόσο ο Τουρκ όσο και ο πρωθυπουργός, Μπουλέντ Ετσεβίτ, χαρακτηριζόμενος «κεντροαριστερός» από τους Δυτικούς αναλυτές.

Και βέβαια όλα αυτά τα απίστευτα γεγονότα της βδομάδας που πέρασε δε θα μπορούσαν να συμβούν (άλλωστε το 1996, όταν σε μιαν άλλη απεργία πείνας είχαν πεθάνει 12 πολιτικοί κρατούμενοι, η τοτινή κυβέρνηση είχε κάνει - στα λόγια - «υποχωρήσεις») αν η διεθνής συγκυρία δεν ήταν τόσο ευνοϊκή για την Αγκυρα: Η Ουάσιγκτον θέλει την Τουρκία να παίξει το ρόλο του εγγυητή του Ευρωστρατού και πίεσε το ΔΝΤ να αυξήσει το ποσό των δανείων προς τη «ζωτική σύμμαχό της» αυτή χώρα, η Ευρώπη δεν μπορεί να πιέσει πολιτικά γιατί αλλιώς κινδυνεύει να χάσει την αγορά των 63 εκατομμυρίων που λιγουρεύεται, κι έτσι θα εγκρίνει δάνεια 135 εκατ. Ευρώ, απλώς αναμασώντας τα ανώδυνα ευχολόγια του παρελθόντος περί «μεταρρύθμισης ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». (Σ' αυτό ο Ετσεβίτ έχει μια αποστομωτική απάντηση: την Παρασκευή άρχισε η σταδιακή απελευθέρωση 35.000 από τους 75.000 έγκλειστους στις τουρκικές φυλακές στο πλαίσιο της «γενικής αμνηστίας». Τώρα ότι κανένας από αυτούς δεν είναι πολιτικός κρατούμενος ή Κούρδος, είναι ψιλά γράμματα...).

Οι δυνάμεις που κρατούν τα ηνία στην Τουρκία και εκείνοι που τους ποδηγετούν στη Δύση δολοφονούν με εξασφαλισμένη την ατιμωρησία τους. Η απάντηση επαφίεται στους ίδιους τους αντιστεκόμενους Τούρκους. Αλλά και στους λαούς της Ευρώπης. Ακούει κανείς;