Ο Ελιά Ερεμπουργκ στην πολύτιμη και "πολύτομη" αυτοβιογραφία του «Ανθρωποι, χρόνια ζωή» έγραφε: ένας καλός συγγραφέας μπορεί άνετα να γίνει και καλός δημοσιογράφος, όμως δεν είναι και αυτονόητο -όπως πολλοί νομίζουν- ότι ένας καλός δημοσιογράφος μπορεί να γίνει και συγγραφέας.

Ομως, φυσικά υπάρχουν και μερικοί δημοσιογράφοι που είναι γεννημένοι συγγραφείς και που κάποια μέρα, αργά η γρήγορα θα αποκαλύψουν και δημόσια τη δεύτερη φύση τους.

Ανάμεσα στους τελευταίους ανήκει και η Κατερίνα Δασκαλάκη, η οποία με το πρώτο της μυθιστόρημα «Ο Αλλος Πλους» (Εκδόσεις «Εστία») απέδειξε ότι ανήκει σε εκείνη τη μικρή κατηγορία των ανθρώπων, που, ταυτόχρονα, είναι και καλοί δημοσιογράφοι και καλοί συγγραφείς. Απλώς η δημοσιογραφία προηγήθηκε. Ηταν θέμα χρόνου...

Φυσικά και δεν ξεχνάμε ποτέ και την εξαιρετική συνάδελφο που όταν έγραφε το χρονογράφημά της, μετέτρεπε με τα δάχτυλά της την απλή γραφομηχανή της σε "μαγικό" αυτόματο πολυβόλο. Φυσικά και δεν ξεχνάμε την ευγένεια, την ταχύτητα, την αντικειμενικότητα, την ετοιμότητα αλλά και τη δημοσιογραφική εντιμότητα που πάντα τη διέκρινε.

Ομως, σήμερα θα μιλήσουμε για τη συγγραφέα Κατερίνα Δασκαλάκη, η οποία μας σύστησε στον ήρωα της, τον νεραϊδοπαρμένο Αλόισιο Μπομπαρδούρη γόνο "τέως καλής οικογένειας" και άτομο "ήσσονος προσπαθείας", με αποτέλεσμα να τον ακολουθήσουμε στην εξορία του σε ένα νησί στο μέσο του πουθενά. Στην Αγία Χαρά. Με λίγα λόγια κάναμε ένα συναρπαστικό ταξίδι, που με αρκετή δόση μελαγχολίας είδαμε κάποτε να τελειώνει. Διακόσιες ενενήντα σελίδες κράτησε μόνο η παραμονή μας στην Αγία Χαρά. Στο φανταστικό, το μαγικό και μαγεμένο νησάκι που το βρέχει το Λιβυκό πέλαγος και που δημιουργήθηκε στο χάρτη του μυαλού της συγγραφέως. Εκεί πιάσαμε φιλίες με όλους τους ντόπιους, μάθαμε τα μεγάλα και μικρά μυστικά τους. Μοιραστήκαμε τα όνειρά τους και συμμεριστήκαμε τις αγωνίες τους σε σημείο τέτοιο ώστε να πιστέψουμε πως είχαμε γίνει και εμείς μόνιμοι κάτοικοί της.

Η Κατερίνα Δασκαλάκη κατάφερε αυτό που επιθυμεί ένας συγγραφέας: να αιχμαλωτίσει τον αναγνώστη. Με γλώσσα ρέουσα και καθαρή, με χιούμορ, πότε καυστικό και άλλοτε ανάλαφρο, με τρομερή ευαισθησία, αλλά και με τρομερή συναίσθηση του καθήκοντος της γοητευτικής αφήγησης, η συγγραφέας, μας παρέσυρε μέσα στη μικρή αγνή κοινωνία της Αγίας Χαράς. Μας παρέσυρε και μας μάγεψε τόσο που να φύγουμε δε θέλαμε. Και «Ο άλλος πλους» τελειώνει έτσι: «Εγινε «ντίσκο» το σχολείο και μάλιστα κακόφημη. Κι έτσι εκπληρώθηκε και η κάποτε οργισμένη εξαγγελία του κοινοτάρχη. Εγινε εν μέρει και μπουρδέλο».

Ισως πίσω από αυτές, τις δήθεν απλές και ανατρεπτικές λέξεις, να κρύβεται και η αγωνία και η απαισιοδοξία της συγγραφέως για το μέλλον της Παιδείας μας. Ας το διαβάσει ο Υπουργός, θα του αρέσει.