Θέμα χρόνου ήταν για την κυβέρνηση και η επίταξη και η επιστράτευση.

Πριν ακόμα υπογράψει το Μνημόνιο είχε «υπογράψει» τα διατάγματα καταστολής της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Τα δείγματα πολλά. Ενα: Πολύ πριν πάρει τα πρόσφατα μέτρα είχε αυξήσει τον πολύμορφο - πολυπλόκαμο μηχανισμό της κρατικής καταστολής. Και είναι τέτοια η σκληρότητα των αντιλαϊκών - αντεργατικών μέτρων που αποφάσισε να επιβάλει, που δεν της έμενε άλλο από το να κάνει και το επόμενο βήμα προς την καταστολή.

Είναι στο DNA του ΠΑΣΟΚ, όπως είναι στο DNA της ΝΔ και κάθε άλλου αστικού κόμματος, αυτή η πολιτική. Υπάρχουν για να διασφαλίσουν - επιβάλουν την κυριαρχία του κεφαλαίου σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Για να συμβεί αυτό οι αστοί πολιτικοί είναι υποχρεωμένοι κάποια στιγμή να αφήνουν στην άκρη τα παραμύθια περί δημοκρατίας. Για την ακρίβεια: είναι υποχρεωμένοι να λειτουργούν το σύστημα όπως ακριβώς είναι: μια διχτατορία του κεφαλαίου με κοινοβουλευτικό μανδύα.

Ας αρχίσουν να σκέφτονται πάνω σ' αυτό ειδικά εκείνοι από τα λαϊκά στρώματα που, αν και πλήττονται άμεσα, παραμένουν εγκλωβισμένοι στην πολιτική επιρροή του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και των δορυφόρων τους.

Η κυβέρνηση έχει πραγματικούς υποστηριχτές. Και δεν είναι μόνο ο ΛΑ.Ο.Σ. και η ΝΔ. Υποστηριχτές της ένθερμοι δηλώνουν η μία μετά την άλλη οι ενώσεις των καπιταλιστών. Προχτεσινό το δείγμα του συνδέσμου των ξενοδόχων, που αντέγραψε τα επιχειρήματα του Πάγκαλου, για να δείξει ότι η χώρα έχει παραδοθεί στην «αναρχία», κατάσταση που βεβαίως δεν αντιμετωπίζεται παρά με τα δέοντα... Αυτά τα δέοντα ανακοίνωσε χτες η κυβέρνηση, με τα διατάγματα για την επίταξη και την επιστράτευση.

Η κυβέρνηση δεν πολιτεύεται με αναλγησία. Οργανώνει το κάθε της βήμα, ώστε να αντιστοιχεί στις ανάγκες του κεφαλαίου. Επέλεξε μια περίοδο με οξυμένα κοινωνικά προβλήματα για να ανοίξει και το θέμα στις μεταφορές. Ποντάρει σε κοινωνική συμμαχία ενάντια στους φορτηγατζήδες.

Το λογικό θα ήταν να σπάσει τα μούτρα της. Εχει όμως φροντίσει - και όχι μόνη της - να διεξάγεται ήδη ένας ευρείας έκτασης ψυχολογικός πόλεμος σε βάρος των ανθρώπων της δουλειάς, έτσι που οι ίδιοι και ένοχοι να νιώθουν «για τα χάλια της οικονομίας» και έτοιμοι να είναι να στραφούν κατά όποιου κάθε φορά θα δείχνει ο εκάστοτε κυβερνητικός κουκουλοφόρους σαν ένοχο.

Η κυβέρνηση πορεύεται στο δρόμο του κεφαλαίου. Το θέμα είναι να απομακρυνθούν έγκαιρα από κοντά της όσοι από τα λαϊκά στρώματα έτρεφαν ως πρόσφατα αυταπάτες ότι «μπόρα είναι θα περάσει». Ο,τι επιβάλλεται σήμερα, και στο χώρο της οικονομίας και στο χώρο της καταστολής, είναι για να μείνει. Ο «κοινωνικός αυτοματισμός», καλώς, δε λειτούργησε στο βαθμό που θα ήθελαν η κυβέρνηση και το σύνολο της αστικής τάξης. Γι' αυτό και καταφεύγουν στην καταστολή σαν γενικό μάθημα - μήνυμα για το τι περιμένει όποιον σηκώνει κεφάλι.

Ο μηχανισμός της αστικής προπαγάνδας είναι πολυπλόκαμος. Μπορεί να εμφανίζεται και ως «προοδευτικός». Οπως στην περίπτωση του portal «Αλφαβήτα» η συντονίστρια του οποίου παρείχε χτες στο ΒΗΜΑ το ιστοριογράφημα για το πώς αντιμετώπιζαν την πείνα οι άνθρωποι στην Κατοχή. Ωραίο το θέμα, πιασάρικο, αλλά, ποιον εκπαιδεύει; Και ποιος τους είπε ότι οι άνθρωποι θέλουν τέτοια εκπαίδευση σήμερα; Τι σόι αθώα μνήμη είναι αυτή που σε τέτοιους καιρούς μας εξηγεί πως όπως ζήσανε οι άνθρωποι στην κατοχή μαζεύοντας τα ψίχουλα έτσι μπορούν να ζήσουν και σήμερα;

Αλλοι καλοί συνάδελφοι προσπαθούν να διαχωριστούν από το βούρκο του κλάδου (όλους αυτούς που βγαίνουν στα κανάλια και μιλάνε σε πρώτο πληθυντικό για το Μνημόνιο έτσι που να καταντά άχρηστη η παρουσία του παρόντος κυβερνητικού στελέχους). Κι αφού περιγράφουν με αηδία την κατάσταση, προσπερνούν μ' ένα άλμα το πολιτικό διακύβευμα και στρίβουν διά της αυταπάτης ότι τελικά η δημοκρατία θα νικήσει με κάποιο γενικό και αόριστο τρόπο. Ποτέ δε νίκησε καμιά «δημοκρατία».

Μια τάξη νικούσε πάντα. Και σήμερα είναι πια η ώρα να διεκδικήσει ξανά τη δική της νίκη η εργατική τάξη. Κάθε βήμα πίσω από αυτήν την προοπτική δίνει ζωή στο σύστημα της εκμετάλλευσης, δίνει βήμα στους ορκισμένους εχθρούς της εργατικής τάξης δημοκρατικότατα να κυβερνάνε. Για να νικήσει η εργατική τάξη, όμως, χρειάζεται να ενισχύσει και το Κόμμα της ως πολιτική πρωτοπορία και την ταξική της οργάνωση ως καθημερινό σφυρί που θα τσακίζει τον εκμεταλλευτή στο «καθεμέρα».

Είμαστε ήδη στον καιρό που από τις πολλές καλές προθέσεις πας κατευθείαν στη κόλαση.

Η συμβολή του καθενός μετριέται πια στην πράξη σαν ζύγι που γέρνει την πλάστιγγα από 'δώ ή από 'κεί...