Ο όρος πολιτική επιστράτευση σημαίνει την επίταξη προσωπικών υπηρεσιών, δηλαδή την αναγκαστική - υποχρεωτική παροχή των προσωπικών υπηρεσιών (εργασίας) που επιτάσσονται. Η πολιτική επιστράτευση αποτέλεσε και αποτελεί, για τις εκάστοτε κυβερνήσεις που την έχουν χρησιμοποιήσει, έναν τρόπο αντιμετώπισης μιας απεργίας. Με την πολιτική επιστράτευση οι εργαζόμενοι που απεργούν, υποχρεώνονται να σταματήσουν την απεργία τους και να παρέχουν αναγκαστικά τις υπηρεσίες τους, δηλαδή να εργαστούν υποχρεωτικά.

Η χρήση του μέτρου της πολιτικής επιστράτευσης είναι αντισυνταγματική.

Οι κυβερνήσεις που το εφάρμοσαν επικαλούνται το νομοθετικό διάταγμα 17/1974 «Περί πολιτικής σχεδιάσεως εκτάκτου ανάγκης», το οποίο όριζε ότι κατάσταση έκτακτης ανάγκης «είναι κάθε αιφνίδια κατάσταση προκαλούμενη είτε από φυσικά ή από άλλα γεγονότα είτε από ανωμαλίες κάθε φύσης και η οποία έχει ως αποτέλεσμα την παρακώλυση και την διατάραξη της οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας». Το άρθρο 18 του εν λόγω νομοθετικού διατάγματος επέτρεπε την πολιτική επιστράτευση του προσωπικού (την επίταξη των προσωπικών υπηρεσιών) σε περίπτωση πολιτικής κινητοποίησης. Το ΝΔ 17/1974 εκδόθηκε πριν από το Σύνταγμα του 1975 με βάση το Σύνταγμα του 1952.

Σε όλα τα μεταπολιτευτικά συντάγματα (στο αρχικό και στις αναθεωρήσεις του) πουθενά δεν αναφέρεται ότι μπορεί να γίνεται επίταξη προσωπικών υπηρεσιών για την αντιμετώπιση απεργιών. Αντίθετα, ορίζονται με σαφήνεια (Σύνταγμα 2008, άρθρο 22 παρ. 4) οι περιπτώσεις που γίνεται τέτοια επίταξη. Συγκεκριμένα, αναφέρεται ότι «ειδικοί νόμοι ρυθμίζουν τα σχετικά με την επίταξη προσωπικών υπηρεσιών σε περίπτωση πολέμου ή επιστράτευσης ή για την αντιμετώπιση αναγκών της άμυνας της χώρας ή επείγουσας κοινωνικής ανάγκης από θεομηνία ή ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, καθώς και τα σχετικά με την προσφορά προσωπικής εργασίας στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης για την ικανοποίηση τοπικών αναγκών».