Την πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης ανέπτυξε, χτες βράδυ, μιλώντας σε συγκέντρωση στα Οινόφυτα, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα. Τη συγκέντρωση άνοιξε με σύντομο χαιρετισμό ο γραμματέας της ΚΟ Οινοφύτων - Σχηματαρίου, Λ. Παυλόπουλος. Η Αλ. Παπαρήγα ξεκίνησε την ομιλία της απ' το ιδιαίτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η περιοχή και αφορά στην πολύ κακή ποιότητα του πόσιμου νερού. Τόνισε συγκεκριμένα:

«Βεβαίως σήμερα πρέπει να συζητήσουμε την κρίση, τη διέξοδο, την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, που είναι περισσότερο επίκαιρη από ποτέ. Δηλώνουμε όμως ότι δεν ξεχνάμε αυτό το μεγάλο πρόβλημα της περιοχής των Οινοφύτων, το πρόβλημα του πόσιμου νερού, γενικά του νερού. Κι αν θέλετε, σήμερα παίρνει μια ακόμα μεγαλύτερη διάσταση. Γιατί εδώ, σ' αυτή την περιοχή, ταιριάζουν απόλυτα οι θέσεις και οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ ότι δεν αρκεί να μιλά κανείς για ανάπτυξη. Γιατί υπάρχουν, αν θέλετε, δύο δρόμοι και δύο τρόποι ανάπτυξης.

Υπάρχει η ανάπτυξη εκείνη που έχει σαν στόχο το κέρδος και τίποτα άλλο και είναι κυριολεκτικά ασυμβίβαστη με τις στοιχειώδεις ανθρώπινες ανάγκες, αλλά σε πολλές περιπτώσεις και με το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή και την υγεία. Και υπάρχει βεβαίως και η ανάπτυξη εκείνη, που έχει σαν σκοπό της τη συνεχή ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών.

Η περιοχή εδώ, από μια πλευρά, έχει το εξής πλεονέκτημα. Είναι μια περιοχή βιομηχανικά αναπτυγμένη. Σε άλλες περιοχές της χώρας, οι απλοί άνθρωποι λένε το εξής: "Είμαστε φτωχοί γιατί εδώ δε γίνονται επενδύσεις, γιατί δεν υπάρχουν βιομηχανικές μονάδες ή έκλεισαν". Σε πολύ μεγάλο μέρος της Ελλάδας, όσο πιο μακριά είναι κάποιος απ' το κέντρο, αισθάνεται ότι η περιφέρεια δεν είναι μαγνήτης για τους βιομηχάνους, για τις μεγάλες τουριστικές επιχειρήσεις.

Εμείς, σ' αυτές τις περιοχές τους λέμε: Κοιτάξτε να δείτε, το πρόβλημα δεν είναι πού είναι συγκεντρωμένη η βιομηχανία, πού είναι συγκεντρωμένα τα εργοστάσια ή γενικά κέντρο - περιφέρεια, χωρίς να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης υπάρχει και το κέντρο και η περιφέρεια, η ανισοβαρής και ανισόμετρη ανάπτυξη. Το κεντρικό θέμα σήμερα είναι ανάπτυξη από ποιον και για ποιον.

Οσα εργοστάσια κι αν γίνουν, όπου κι αν συγκεντρωθεί η βιομηχανική και τουριστική ανάπτυξη, για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, για τα μικρομάγαζα, για τους αγρότες που έχουν μικρή ιδιοκτησία ή μικρό αριθμό ζώων, δεν πρόκειται η ζωή να γίνει καλύτερη. Θα γίνεται χειρότερη. Αρα, αυτό που έχει σημασία είναι να δοθεί βάρος στον πυρήνα της γενικής πολιτικής, στη γενική πολιτική, στο γενικό συσχετισμό δύναμης. Και από εκεί και πέρα, να δει τι συνέπειες έχει η παρουσία ή μη εργοστασίων στην κάθε περιοχή. Κρίνεται λοιπόν ο συνολικός δρόμος ανάπτυξης.

Είμαστε απολύτως βέβαιοι, αυτή τη στιγμή, αυτή την περίοδο πριν είναι πολύ αργά - είναι σχετικά αργά, αλλά δεν είναι εντελώς αργά - ότι έχει πολύ μεγάλη σημασία ο ελληνικός λαός να κάνει γενική κεντρική πολιτική επιλογή, όχι ανάποδα. Μέχρι τώρα πήγαινε απ' το πρόβλημα του κλάδου, του εργοστασίου, απ' το πρόβλημα της περιοχής και προσπαθούσε να δει τι θα κάνει κεντρικά πολιτικά.

Σήμερα πρέπει να αναποδογυρίσει στη συνείδησή του τα πράγματα και να ξεκαθαρίσει τι θα γίνει με το γενικό πανελλαδικό πολιτικό πρόβλημα και από εκεί θα εξαρτήσει αν στον κλάδο, στην περιοχή, στη γειτονιά, στην οικογένεια μπορεί να περιμένει κάτι καλύτερο ή κάτι χειρότερο.

Αν θέλουμε να μιλάμε για ελπίδες στο άμεσο μέλλον, για ελπίδες και για μεγαλύτερη σιγουριά στο πιο κοντινό μέλλον, πρέπει κάθε εργαζόμενος, όπου κι αν ζει, να δώσει απάντηση στο εξής: Πού οφείλεται η κρίση; Υπάρχει κρίση. Αν όμως δεν απαντηθεί η αιτία, τότε δεν κάνει τίποτα ο λαός. Ανάλογη με την απάντηση που θα δώσεις, θα είναι και η επιλογή που θα κάνεις. `Η θα σκύψεις το κεφάλι, θα προσκυνήσεις και θα υποταχτείς στο μνημόνιο, ή θα αποφασίσεις όχι απλώς να αμυνθείς, αλλά θα αποφασίσεις τη γενική και εφ' όλης της ύλης αντεπίθεση.

Οι εργαζόμενοι που έχουν αρχίσει και πονηρεύονται, αυτοί που δοκίμασαν και μπήκαν στο δρόμο της πάλης, να μην επιλέξουν τη στασιμότητα και οπισθοχώρηση. Αν αυτοί οι άνθρωποι που έχουν αρχίσει και υποψιάζονται ορισμένα πράγματα, αν αυτή η κρίσιμη μάζα κάνει ένα βήμα πιο βαθιάς πολιτικής συνείδησης και δύο βήματα στην οργάνωση και στην πάλη, τότε αυτό το κλίμα που υπάρχει σήμερα, της απογοήτευσης και της αγανάκτησης, θα αλλάξει.

Και υπάρχουν σοβαρές ελπίδες και βάσιμες τα επόμενα χρόνια να έχουμε ανάκαμψη και ανασύνταξη του κινήματος και να τους δυσκολέψουμε στην εφαρμογή της κυρίαρχης πολιτικής. Να μιλάμε για μια ουσιαστική ριζοσπαστική προοπτική στον τόπο μας. Για ένα κίνημα που προβάλλει θαρραλέα και βάζει ζήτημα εξουσίας, λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, ένας δρόμος που πρέπει να ξαναπερπατηθεί στην Ευρώπη, σε όσο γίνεται περισσότερες χώρες.

Να ένα στάδιο δόξης λαμπρό. Αν δε διαμορφωθεί μια άλλη πλειοψηφία μέσα στο κίνημα, στο κοινωνικό πεδίο, οι αγώνες δε θα έχουν αποτελέσματα, θα ξεφουσκώσουν. Ερχεται τώρα ο "Καλλικράτης", οι τοπικές εκλογές, είναι μια ευκαιρία να υποστούν πλήγματα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑ.Ο.Σ., ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που από "ενότητα" έγιναν τέσσερις μερίδες. Το στοιχείο αλλαγής του συσχετισμού δύναμης μπορεί να φανεί με την αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ, πριν απ' όλα σε βάρος ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Ο λαός πρέπει να έχει μια λαϊκή διακυβέρνηση; Να εκφραστούν κυβερνητικά, στην εξουσία, τα συμφέροντα του λαού; `Η τα μονοπώλια ή ο λαός, λέμε εμείς. `Η καπιταλισμός ή σοσιαλισμός. Αλλά έχουμε βρει και αυτή την πρόταση, συμμαχική μ' αυτούς που δε συμφωνούν με το σοσιαλισμό, να επεξεργαστούμε μια πρόταση λαϊκής εξουσίας, που περιλαμβάνει όλα εκείνα που απαιτούνται για μια διαφορετική εξέλιξη.

Πίσω απ' αυτή την πρόταση δεν μπορούμε να κάνουμε. Θέλεις ανάπτυξη στον τόπο μας; Και απεξάρτηση από ανισότιμες συμφωνίες και δεσμεύσεις; Θέλεις κατάργηση της ανεργίας; Θέλεις βιοτικό επίπεδο, λαϊκή κοινωνική ευημερία; Τότε πρέπει ο πλούτος που έχει η χώρα να γίνει λαϊκή ιδιοκτησία. Ολες οι μεγάλες μονοπωλιακές μονάδες, οι επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας να γίνουν λαϊκή περιουσία. Ανασύνταξη και αντεπίθεση εδώ και τώρα. Το μπορούμε, μένει να το δοκιμάσουμε.

Εχει δυναμώσει στην Ελλάδα ο αντικομμουνισμός τα τελευταία χρόνια. Και όταν λέμε αντικομμουνισμός, δεν εννοούμε την κριτική και την επίθεση στο ΚΚΕ. Και εμείς τους κάνουμε επίθεση και απ' την πλευρά τους καλά κάνουν και κάνουν κι αυτοί επίθεση στο ΚΚΕ. Ισα ίσα, εμείς θέλουμε την οξυμένη πολεμική, ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση. Εδώ, όμως, μπορούμε να ξεχωρίσουμε στην Ελλάδα, τι σημαίνει αντιΚΚΕ προπαγάνδα και τι σημαίνει αντικομμουνισμός.

Ποιο ζήτημα έχει μπει το τελευταίο διάστημα; Τι είναι στα όρια της νομιμότητας. Και ξέρετε, αυτό δεν μπαίνει για το ΚΚΕ, για να μας τρομάξει. Ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι δε μας τρομάζει τίποτα. Εχουμε ζήσει σε όλες τις περιόδους, δεν πιάνει τίποτα. Θέλουν να βάλουν στο λαό το εξής πράγμα: Οποιος είναι κατά του μνημονίου και λέει ότι εγώ θέλω να το καταργήσω, να το απορρίψω, να το παρεμποδίσω, να εμφανιστεί, μπαίνει ζήτημα νομιμότητας. Αυτός που λέει ότι εγώ θα κάνω απεργία, την περίοδο εκείνη που έχω τη δυνατότητα να ασκήσω πίεση, είναι παράνομος.

Παραδείγματος χάριν, είναι δυνατόν να μην κάνεις απεργία στα λιμάνια και στον τουρισμό την περίοδο της τουριστικής κίνησης; Είναι δυνατόν να μην κάνεις απεργία την περίοδο που μια βιομηχανία έχει μεγάλη παραγωγή; Τότε μπορείς να ασκήσεις πίεση. Πότε θα ασκήσεις πίεση; Το χειμώνα με τα χιόνια; Η απεργία γίνεται την κατάλληλη στιγμή για να ασκήσεις πίεση. Γιατί, δεν υπάρχει ποτέ απεργία που έχει εργατικά αιτήματα τα οποία να στρέφονται εναντίον κάποιων εργαζομένων. Ακόμη και αν προσωρινά δυσκολεύει τη μετακίνηση, αν αποκλείσει ένα δρόμο, κλπ.

Επομένως, το ζήτημα που μπαίνει σήμερα δεν είναι αν το ΚΚΕ κινείται στα όρια της νομιμότητας. Αυτό που μπαίνει είναι το εξής: Εάν η διεκδίκηση σταθερής δουλειάς, μεροκάματου, μισθού που ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες, δουλειά για όλους τους νέους, κατάργηση της ανεργίας, αν είναι νόμιμο ζήτημα. Αυτό πρέπει να δει ο λαός».