Κάθε χρόνο, τέτοιο καιρό, μαζί με τις ζέστες, εμφανίζεται και ο Πάγκαλος.

Πρόπερσι το καλοκαίρι ήταν η συκοφαντία για τις «μετοχές του ΚΚΕ» στην εταιρεία «Γερμανός».

Πέρσι ήταν το «δημοκρατικό» παραλήρημα για τους «τρελούς» που ψηφίζουν ΚΚΕ και για τους οποίους ο Πάγκαλος έχει εξασφαλισμένη γνωμάτευση για να τους στείλει στο ψυχιατρείο.

Φέτος είναι ο εν εξάλλω καταστάσει ΚΥΠίτικος εκτροχιασμός του αντιπροέδρου ότι «το ΚΚΕ θέλει έναν νεκρό» και ότι οι δολοφόνοι των τριών νέων στη «Μαρφίν», όπως και του αξιωματικού στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, έχουν «εγκολπωθεί τα κηρύγματα της Παπαρήγα»!

*

Θα τους λέγαμε, να τον «μαζέψουν» αν είχαμε την ελάχιστη αυταπάτη ότι τους έχει ξεφύγει. Αλλά ο εν λόγω πολιτικός τραμπούκος τελεί εν διατεταγμένη υπηρεσία.

Το λουράκι, που κρέμεται από το λαιμό του αντιπροέδρου, καταλήγει κατευθείαν στα χέρια του Παπανδρέου.

*

«Γιατί ο Πάγκαλος;», ίσως αναρωτηθεί κάποιος.

Μα επειδή ο Πάγκαλος συμπυκνώνει τα πάντα:

Ο Πάγκαλος, αυτός ο αντικατοπτρισμός των «κυρίων τίποτα» και της φαιδρής υπερμεγέθυνσης του ασήμαντου, είναι, ταυτόχρονα,

το ΠΑΣΟΚ των «μαύρων» της «Ζήμενς»,

είναι το ΠΑΣΟΚ του χρηματιστηρίου,

είναι το ΠΑΣΟΚ του ΔΝΤ,

είναι το ΠΑΣΟΚ του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»,

είναι το ΠΑΣΟΚ των κομμένων μισθών,

είναι το ΠΑΣΟΚ του Οτσαλάν και των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας,

είναι το ΠΑΣΟΚ του μνημονίου και του ασφαλιστικού μνημόσυνου,

είναι το ΠΑΣΟΚ των «κότερων»,

είναι το ΠΑΣΟΚ των «συντρόφων που πλουτίσανε»,

είναι το ΠΑΣΟΚ του ψεύδους και των δολοφονημένων ψευδαισθήσεων.

*

Το ΠΑΣΟΚ, λανσάροντας ό,τι πιο χυδαίο κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή στο δημόσιο βίο, τον Πάγκαλο, δίνει σάρκα και οστά στην ογκώδη βαρβαρότητα της πολιτικής του που έχει για φυσικό της χώρο το βούρκο και τη σαπίλα.

*

Ο Πάγκαλος είναι η εικόνα της ηγετικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ, αλλά και καθρέφτης της ελίτ του αστικού αμοραλισμού, στο σύνολό της.

Ο πρόστυχος πολιτικός λόγος δεν αποδίδει παρά την πρόστυχη πολιτική σκέψη και η πρόστυχη πολιτική σκέψη δεν αποτυπώνει παρά την προστυχιά, τη δυσωδία και τη λιπαρότητα μιας ολιγαρχίας που η ύπαρξή της περνάει μέσα από την ανυπαρξία ενός ολόκληρου λαού.

*

Ο Πάγκαλος είναι ο αξιοθρήνητος θυρωρός της ταξικής Κόπρου του Αυγείου που στον «κήπο» της ανθίζουν όλα τα πολιτικά σαπρόφυτα της παρακμής και της ελεεινότητας του εκφασισμού.

Μέσω της φρασεολογίας του πιο αγοραίου πολιτικού παζαριού, κάνοντας σημαία την έλλειψη παντελούς αυτοεκτίμησης, χωρίς ελάχιστο ενδοιασμό μπρος στον αυτοεξευτελισμό, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ βρήκε στο ύφος και το ήθος του «Μεγάλου τραγουδιστή» τον αυθεντικότερο εκφραστή του «πατριωτισμού» της «περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας», τον ιδανικότερο εκπρόσωπο του «σοσιαλισμού» της αρπαγής μισθών και συντάξεων.

*

Το ύφος και το ήθος του Πάγκαλου είναι το ύφος και το ήθος του «βαθέος» πολιτικού συστήματος της πλουτοκρατίας. Δικός τους είναι, μαζί του συναγελάζονται, τον κόσμο τους εκφράζει.

*

Ο πρωτόγονος αντικομμουνισμός του, η προπαγάνδα του βγαλμένα από τα εγχειρίδια του Γιόζεφ Γκέμπελς της εποχής του καμένου Ράιχσταγκ, αντανακλούν την «ποιότητα» εκείνων που τον θωπεύουν, που τον κολακεύουν, που τον κανακεύουν και που τον κρατούν στον αφρό.

Μιλάμε για τον αστικό Τύπο και τα αστικά ΜΜΕ. Οι εργολάβοι, οι πετρελαιάδες, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, που μέσα από τις «ΥΕΝΕΔ» τους διακινούν τις προβοκάτσιες εναντίον του ΚΚΕ, έχουν εκείνο το είδος αντι-προέδρου που τους αρμόζει.