Βέβαια και μόνο το γεγονός αυτό είναι ενδεικτικό - αν όχι αποκαλυπτικό - για ποια ενότητα και ποια Αριστερά μιλά ο Γ. Π. Το αφήνουμε στην άκρη, όμως. Αλλωστε, η στάση του ΚΚΕ, απέναντι σε άλλα κόμματα καθοριζόταν και καθορίζεται, έχοντας ως κυρίαρχα κριτήρια τις πολιτικές θέσεις και την πρακτική τους και όχι τι λέει ή τι κάνει κάθε φορά το όποιο στέλεχός του. Ας εξετάσουμε, λοιπόν, τις θέσεις του ΚΚΕ και του ΣΥΝ, πάνω στο θέμα της «σύγχρονης, ριζοσπαστικής, αντιδικομματικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς».

***

Για τη συγκρότηση αυτού του Μετώπου παλεύουν σήμερα οι κομμουνιστές, πρώτα και κύρια, μέσα στους εργαζόμενους και το λαό. Μπαίνοντας μπροστάρηδες στις αγωνιστικές συσπειρώσεις και την οργάνωση των λαϊκών αγώνων, για τα καθημερινά, μικρά και μεγάλα προβλήματα και αποκαλύπτοντας, ότι η ουσιαστική και αποτελεσματική αντιμετώπισή τους, απαιτεί και προϋποθέτει τη ριζική αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων και τη ριζική αλλαγή της πορείας της χώρας, στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού. Κι όπως δεν κάνουν διαχωρισμούς ανάμεσα σε «γαλάζιους», «πράσινους» ή «κόκκινους» εργαζόμενους, δε διστάζουν, να δράσουν από κοινού για επιμέρους ζητήματα, μέσα στους αγώνες, με άλλες κινήσεις, παρατάξεις ή πολιτικές δυνάμεις, όταν αυτό ωφελεί τα λαϊκά συμφέροντα και την ανάπτυξη της λαϊκής πάλης.

Αυτές, ακριβώς, οι βασικές πολιτικές θέσεις και πρακτική του ΚΚΕ, το καθιστούν αναμφίβολα - και τουλάχιστον - μια σύγχρονη, αριστερή, αντιδικομματική και αντικαπιταλιστική δύναμη, για να μεταχειριστούμε τις έννοιες που χρησιμοποιεί ο Γ. Π.

***

Ουσιαστικά, ακόμη κι αν πάρουμε σοβαρά υπόψη τα περί «αυτόνομου ρόλου», αφήνοντας κατά μέρος τους υπαρκτούς σχεδιασμούς και όνειρα, περί «κεντροαριστεράς» και συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, η πολιτική πρόταση του ΣΥΝ δε συνιστά παρά μια ακόμη, σοσιαλδημοκρατική διαχείριση του σημερινού καπιταλιστικού συστήματος.

Ετσι ή αλλιώς, πάντως, όλ' αυτά κάθε άλλο παρά κατατάσσουν το ΣΥΝ στα πλαίσια μιας «σύγχρονης, ριζοσπαστικής, αντιδικομματικής, αντικαπιταλιστικής Αριστεράς» και κάνουν, επομένως, τη συζήτηση περί πολιτικής συνεργασίας και «ενότητας», το λιγότερο περιττή και αποπροσανατολιστική. Εκτός και ο Γ. Π. θεωρεί τη «σύγχρονη Αριστερά», όχι ως μια δύναμη ουσιαστικής και ριζικής αλλαγής, αλλά μια ακόμη δύναμη διαχείρισης της εξουσίας των μονοπωλίων. Ουσιαστικά, δηλαδή, μια εφεδρική δύναμη του κατεστημένου, που θα την αξιοποιήσει όταν και εάν τη χρειαστεί και πάντα, σε βάρος των εργαζομένων και του λαού, με προφανή στόχο την εκτόνωση και χειραγώγηση της λαϊκής οργής και αγανάκτησης. Μια τέτοια δύναμη, όμως, ούτε είχε, ούτε έχει καμιά σχέση με την Αριστερά.

***

Από την άλλη, βέβαια, τόσο στο ΣΥΝ, όσο και σε όλα τ' άλλα κόμματα, συσπειρώνονται αναμφίβολα και άνθρωποι, που αισθάνονται αριστεροί ή που θέλουν, στον ένα ή άλλο βαθμό, να δράσουν ως αριστεροί. Με τους ανθρώπους αυτούς, οι κομμουνιστές έχουν βρει μέσα στους αγώνες σε διάφορα μέτωπα πάλης, συνεχίζουν να βρίσκουν και θα βρίσκουν καθημερινά και περισσότερο κοινή γλώσσα, καθώς - εκτός των άλλων - η πραγματικότητα δικαιώνει τις εκτιμήσεις και τις θέσεις του ΚΚΕ. Καθώς, η αντιιμπεριαλιστική συσπείρωση και πάλη αναδείχνεται καθημερινά και περισσότερο, ως ο πραγματικός μονόδρομος των εργαζομένων και του λαού και η σοσιαλιστική αλλαγή, η μοναδική διέξοδος από τη σημερινή καπιταλιστική ζούγκλα.