Οκ. Γιαννόπουλος τυγχάνει υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Ελέω του κ. Σημίτη, βεβαίως, καθότι τα υπουργικά αξιώματα αποδίδει, κατ' απονομή και με αποκλειστική την ευθύνη της επιλογής, ο πρωθυπουργός. Επειδή, δε, ο τομέας κυβερνητικής ευθύνης στο χώρο της Δικαιοσύνης είναι μια κατ' εξοχήν ευαίσθητη και σοβαρή υπόθεση, ο υπουργός ο οποίος τον αναλαμβάνει πρέπει να διαθέτει, εκτός των ενδεδειγμένων και απαραίτητων πολιτικών προσόντων και διοικητικών ικανοτήτων, και προσωπικά εχέγγυα χαρακτήρα ανθρώπου, ώστε ν' ανταποκρίνεται στα σημαντικά καθήκοντα που του ανατίθενται. Ο σημερινός υπουργός Δικαιοσύνης - όπως πολλοί υποστηρίζουν και οι δημόσιες εμφανίσεις του δεικνύουν - είναι ένα πρόσωπο μειωμένης πολιτικής σοβαρότητας, αμφιβόλου ικανότητας και ιδιόμορφου προσωπικού χαρακτήρα.

Παρ' όλα αυτά ο κ. Σημίτης - «τις οίδεν» τους λόγους και ένεκα ποίων δεσμεύσεων, αναγκών ή ακόμα και εκβιασμών - επέλεξε τον κ. Γιαννόπουλο ως υπουργό Δικαιοσύνης. Ως έχων, λοιπόν, την ευθύνη της επιλογής, κρίνεται για τις «ημέρες και τα έργα» του υπουργού του. Και δε δικαιούται, κρυβόμενος πίσω από την ιδιομορφία του «εκλεκτού» του, να απεκδύεται των ευθυνών του. Να υπενθυμίσουμε, δε, ότι στη δικαιοδοσία του είναι, εκτός της ανάθεσης υπουργικών καθηκόντων και η απαλλαγή απ' αυτά υπουργών, όταν δεν ανταποκρίνονται. Ο κ. Γιαννόπουλος, όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στα καθήκοντά του, ως όφειλε, αλλά, διά της προσωπικής και πολιτικής συμπεριφοράς του, δημιουργεί πρόσθετα προβλήματα στο χώρο ευθύνης του. Επομένως, εν προκειμένω, η δικαιοδοσία του πρωθυπουργού μετατρέπεται σε υποχρέωσή του.

Ο υπουργός Δικαιοσύνης, ως εκ της θέσεώς του, είναι ο πολιτικός προϊστάμενος των δικαστικών λειτουργών και υπεύθυνος για τον τρόπο απονομής του δικαίου. Τουτέστιν η συμπεριφορά του και οι ενέργειές του, ειδικώς σε θέματα που άπτονται του χώρου ευθύνης του, θα πρέπει να είναι η δέουσα και αρμόζουσα, ώστε να εγγυάται την ομαλή και ανεμπόδιστη λειτουργία της Δικαιοσύνης και να συμβάλει στη δίκαιη κρίση της. Δε δικαιούται, δε, επ' ουδενί, να επιχειρεί τη χειραγώγηση της Δικαιοσύνης και μάλιστα προς ίδιον όφελος, εκμεταλλευόμενος το αξίωμα ως πολιτικού προϊσταμένου της. Δυστυχώς ο κ. Γιαννόπουλος αυτό ακριβώς επιχειρεί στη δίκη που διεξάγεται στο Εφετείο, όπου ο ίδιος εμφανίζεται ως αντίδικος του υπερνομάρχη Αθηνών κ. Κατριβάνου.

Στην εν λόγω δίκη όχι μόνο δεν έχουν εξασφαλιστεί η ισοδικία των διαδίκων και ομαλές συνθήκες διεξαγωγής της ακροαματικής διαδικασίας, αλλά γίνεται προσπάθεια επηρεασμού της δικαστικής κρίσης, όπως π.χ. με τις, διά των ΜΜΕ, δηλώσεις του υπουργού, ότι ενδεχομένη δικαστική κρίση υπέρ του διαδίκου του, θ' αποτελεί δικαστική πλάνη! «Εξις δευτέρα φύσις» αποτελεί για τον κ. Γιαννόπουλο, η προσπάθεια εμπλοκής της Δικαιοσύνης για εξυπηρέτηση πολιτικών, αλλά και προσωπικών σκοπών. Αυτό δείχνουν οι παραινέσεις του προς τη Δικαιοσύνη να παρέμβει κατά των αγωνιζομένων αγροτών, η πρότασή του για την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου κατά των μαθητών, η κατάθεση μήνυσης και αγωγής κατά του «Ριζοσπάστη», επειδή καταγράφει τα γεγονότα και δηλώσεις για την υπόθεση της δικαστικής αντιπαράθεσής του με τον κ. Κατριβάνο.

Βεβαίως, θα ήταν μάταιο να ζητήσουμε από το συγκεκριμένο υπουργό να συμπεριφερθεί όπως η γυναίκα του Καίσαρα - άλλωστε έχει ταυτίσει το «Είναι» με το «Φαίνεσθαι», δεν προσποιείται και αφήνει να φανεί δημοσίως το πρόσωπο ενός πολιτικού ακατάλληλου κι επικίνδυνου να προΐσταται στον ευαίσθητο χώρο της Δικαιοσύνης. Ο πρωθυπουργός προΐσταται των υπουργών του και αυτός είναι που πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του...