«Με την κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, η Νοτιοανατολική Ευρώπη έχει μετατραπεί σε μήλο της έριδος μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ζήσαμε όλοι μας τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας. Εγινε, όπως δήλωναν όλα τα φερέφωνα του ΝΑΤΟ και οι κυβερνήσεις όλων των χωρών - μελών του ΝΑΤΟ, για ανθρωπιστικούς λόγους, με στόχο την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Κόσσοβο. Γνωρίζετε όλοι σας πολύ καλά, ότι τον τελευταίο καιρό καταβάλλεται προσπάθεια από τους διανοουμένους που περιβάλλουν τα κέντρα λήψης αποφάσεων του καπιταλισμού, για τη δημιουργία μιας νέας φιλοσοφίας, μιας κοινωνίας των κοσμοπολιτών, όπου την πρώτη θέση θα κατέχουν, όπως λέει ο Γ. Χάμπαμας, ένας Γερμανός κοινωνικός φιλόσοφος, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Με βάση αυτή την άποψη, ο κ. Χάμπαμας δικαίωσε, αλλά και νομιμοποίησε σαν προσωπικότητα το βάρβαρο πόλεμο των ΝΑΤΟικών δυνάμεων σε βάρος της Γιουγκοσλαβίας. Ομως, πέρα από μια συναισθηματική τοποθέτηση απέναντι στο θέμα του πολέμου, υπάρχει η πολιτική πραγματικότητα. Ποιοι ήταν οι στόχοι της ΝΑΤΟικής επέμβασης; Η διαδικασία διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας τέθηκε το Δεκέμβρη του 1991, όταν ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Γκένσερ, δρομολόγησε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας. Σκεπτόμενος πάντα με βάση τις επιταγές του γερμανικού ρεβανσισμού, ενίσχυσε αυτός και η κυβέρνησή του τις αποσχιστικές τάσεις της Σλοβενίας και της Κροατίας. Τα υπόλοιπα τα γνωρίζουμε. Τραγικό είναι ότι σ' αυτή την απόφαση, μεταξύ άλλων, συμμετείχε και ο τότε Ελληνας ΥΠΕΞ Αντ. Σαμαράς, ο οποίος συνυπέγραψε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Επίσης σημαντικό είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί επεμβαίνουν, βομβαρδίζοντας αθώα θύματα, στο όνομα της πολυπολιτισμικότητας και στο όνομα της πολυεθνικότητας. Η προσπάθεια νομιμοποίησης αυτών τα οποία συνέβησαν στη Βοσνία, στηρίχτηκε ιδεολογικά ακριβώς πάνω σε αυτή τη θέση. Μα, αναρωτιέται ένας απλός άνθρωπος: Η μόνη περίπτωση πολυπολιτισμικής πολυεθνικής οντότητας που είχαμε μετά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν η Γιουγκοσλαβία και στο όνομα αυτής της θέσης την βομβαρδίσανε. Ο δεύτερος στόχος, εκτός από την τιμωρία της Σερβίας, γιατί η κυβέρνησή της αρνήθηκε να δεχτεί τη Νέα Τάξη Πραγμάτων μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, είχε ως αντικείμενο, πλέον, τη Ρωσία και την Κίνα».

«Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, η αμερικανική κυβέρνηση, ο δυτικός κόσμος, με επικεφαλής την Αμερική, θέλησαν να δώσουν ένα μήνυμα, τόσο στη Ρωσία, όσο και στην Κίνα, ότι ο κυρίαρχος είναι πλέον ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Μην ξεχνάμε ότι παραδοσιακά η Ρωσία διαδραμάτισε έναν πολύ σημαντικό ρόλο στο χώρο της ΝΑ Ευρώπης και επομένως η απομάκρυνσή της είναι βασικής ζωτικής σημασίας για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα του δυτικού κόσμου σε αυτή την περιοχή. Το ίδιο ισχύει, βεβαίως, και με την Κίνα. Δεν ήταν, κατά την άποψή μου, τυχαίος ο βομβαρδισμός της Πρεσβείας της Κίνας, ήταν απλούστατα μια κτηνώδης πρόκληση έξω από τα όρια της δήθεν ηθικής του πολέμου. Γιατί επικαλούνται συχνά και την ηθική του πολέμου.

Ετσι, λοιπόν, με στόχο να σηματοδοτήσουν ότι κυρίαρχη δύναμη είναι η Αμερική και φυσικά το ΝΑΤΟ, προχώρησαν στο βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Εκείνο, όμως, το οποίο πρέπει να επισημάνουμε είναι ότι, στο όνομα δήθεν της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αποκαλύφθηκε πλέον και ο ρόλος των διεθνών οργανισμών, με πρώτο και καλύτερο τον ΟΗΕ. Στην ουσία, δεν πρόκειται περί ενός οργάνου διεθνούς πολιτικής για την αποφυγή των συγκρούσεων, αλλά, απλούστατα, για ένα φερέφωνο των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Είναι τραγικός ο ρόλος του ΟΗΕ, γιατί όλοι πιστέψαμε μεταπολεμικά ότι θα διαδραμάτιζε έναν άλλο ρόλο, από αυτόν τον οποίο φαίνεται να διαδραματίζει και θα διαδραματίζει στο μέλλον».

«Η ΝΑ Ευρώπη, λοιπόν, έγινε μήλον της έριδος μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και, μάλιστα, για γεωπολιτικούς, γεωστρατηγικούς και οικονομικούς λόγους. Τόσο η Αμερική, όσο και η ΕΕ, με επικεφαλής τη Γερμανία, αν και συμμετείχαν από κοινού στο βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας, τα συμφέροντά τους, όσον αφορά τη ΝΑ Ευρώπη, διαφέρουνε. Τα αμερικανικά συμφέροντα, ωστόσο, κυριαρχούν στην περιοχή μας και οι επιλογές, κατά την άποψή μου, είναι δύο: Η μεν Τουρκία έχει επιλεγεί να διαδραματίσει το ρόλο περιφερειακής δύναμης, ένα είδος χωροφύλακα, πειθάρχησης όλων των όμορων χωρών από τη μια μεριά, αλλά και εξασφάλισης του αγωγού πετρελαίου από την Κασπία προς τη Μεσόγειο. Ας μην ξεχνάμε ότι κυρίαρχο, στα πρώτα 100 χρόνια της νέας χιλιετίας, θα είναι το ενεργειακό πρόβλημα και πως η λεκάνη από την Κασπία μέχρι τα Αραβικά Εμιράτα είναι ο βασικός παραγωγός πετρελαίου (περισσότερο από το 90% της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου). Οποιος ελέγχει σήμερα το πετρέλαιο, ελέγχει σε μεγάλο βαθμό και τον ανταγωνισμό όσον αφορά στα βιομηχανικά προϊόντα. Ας θυμηθούμε την τεχνητή πετρελαϊκή κρίση το 1973, η οποία δρομολογήθηκε τότε από την Αμερική, προκειμένου να επιβάλει στους Ευρωπαίους, αλλά και στους Γιαπωνέζους τη δικιά της αντίληψη για τη λεγόμενη ελεύθερη αγορά. Οσον αφορά, λοιπόν, στην Τουρκία, έχει γεωπολιτική - γεωστρατηγική σημασία για την Αμερική, γιατί ελέγχει και θα ελέγχει στις επόμενες δεκαετίες το χώρο και έχει τις προεκτάσεις της στη Μέση Ανατολή.

Τα συμφέροντα των Αμερικανών στην Ελλάδα είναι πρωτίστως οικονομικά, αλλά και γεωπολιτικά. Στην επίσκεψή του στη χώρα μας, ο Κλίντον αναφέρθηκε επισταμένα στο θέμα της οικονομικής συνεργασίας. Κυρίαρχο θέμα στον Τύπο πριν την επίσκεψη Κλίντον ήταν οι συνεργασίες ανάμεσα σε επιχειρηματικούς κύκλους της Αμερικής και της Ελλάδας. Και ενώ από τη μεριά της κυβέρνησης επισημαινόταν η μεγάλη σημασία της επίσκεψης Κλίντον για την επίλυση των εθνικών μας θεμάτων, στην ουσία, αυτό το οποίο επιβεβαιώθηκε ήταν πως εκείνο που ενδιαφέρει είναι η οικονομική συνεργασία. Αλλωστε, θα ήταν περίεργο να ενδιαφέρεται η Αμερική για την επίλυση των προβλημάτων που έχει η Ελλάδα είτε πρόκειται για τις σχέσεις μας με την Τουρκία, είτε πρόκειται για το Κυπριακό, καθότι χρησιμοποιεί και τις δύο αυτές εστίες κρίσεων ως δίαυλο, ως μεταφορικό ιμάντα για την επιβολή της δικής της επικυριαρχίας, προκειμένου να εξασφαλίσει μακροπρόθεσμα τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά της συμφέροντα στη Μεσόγειο. Ωστόσο, όμως, υπάρχει αυτή η διασύνδεση οικονομικών συμφερόντων. Η παγκοσμιοποίηση σήμερα αποτελεί ένα είδος ιδεολογικής καραμέλας που νομιμοποιεί τα πάντα. Νομιμοποιεί την αποδόμηση της βιομηχανίας, την αποδυνάμωση του βιομηχανικού συστήματος, τη μείωση των μισθών, την αποδιοργάνωση των εργασιακών σχέσεων, όλα στο όνομα του ανταγωνισμού. όπως αυτός διαμορφώνεται στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης».

«Η έννοια της παγκοσμιοποίησης, όπως χρησιμοποιείται σήμερα, είναι μια ιδεολογικά φορτισμένη έννοια, καθότι δεν πρόκειται περί παγκοσμιοποίησης στο όνομα της ενσωμάτωσης όλων των χωρών του κόσμου στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Αντίθετα, πρόκειται για παγκοσμιοποίηση των πολιτικών και οικονομικών δομών κάτω από την επίδραση και με σχέδιο, το οποίο διαθέτει το πολυεθνικό κεφάλαιο. Χαρακτηριστικά γνωρίσματα της παγκοσμιοποίησης είναι: Η μετακίνηση του κέντρου λήψης αποφάσεων από το εθνικό στο πολυεθνικό επίπεδο. Η συγκρότηση μιας νέας κυρίαρχης τάξης, η οποία αποτελείται από τους κεφαλαιοκράτες όλων των χωρών, οι οποίοι αποδεσμεύονται - απεγκλωβίζονται από διάφορες υποχρεώσεις που είχαν ως μέλη κάποιων εθνικών αστικών τάξεων. Αυτή τη στιγμή, συγκροτείται μια νέα κυρίαρχη πλανητική αστική τάξη, το συμφέρον της οποίας επικεντρώνεται αποκλειστικά και μόνο στα οικονομικά και άλλα γεωπολιτικά συμφέροντα. Με την έννοια αυτή, και ορισμένοι από τη χώρα μας συμμετέχουν σ' αυτήν τη νέα προοπτική του πολυεθνικού κεφαλαίου.

Η Αμερική ενδιαφέρεται για τη χώρα μας οικονομικά και ιδιαίτερα για τη Βόρειο Ελλάδα, με επίκεντρο, βέβαια, τη Θεσσαλονίκη γιατί: Θέλει να χρησιμοποιήσει τη Βόρειο Ελλάδα, τη Θεσσαλονίκη, ως εφαλτήριο για τη διείσδυση των επιχειρηματικών οικονομικών συμφερόντων της Αμερικής στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Θα παρακολουθήσατε όλοι δύο τάσεις στην περιοχή μας από τη σκοπιά της κυβερνητικής πολιτικής. Εχουμε, από τη μια μεριά, από το '88 και μετά, μια τάση αποδυνάμωσης του βιομηχανικού συστήματος, συστηματικής αποεπένδυσης στη Θεσσαλονίκη. Εχουν κλείσει πολλά εργοστάσια. Αν ρίξουμε μια ματιά στα στατιστικά στοιχεία, θα διαπιστώσουμε ότι στο χώρο της Κλωστοϋφαντουργίας και Ενδυσης έχει μειωθεί το εργατικό δυναμικό από το '88 ως το '96 κατά 59%. Η Θεσσαλονίκη έχει αναδειχτεί πράγματι σε μητρόπολη της ανεργίας, γιατί επισήμως η ανεργία της πόλης είναι 13,1%, αν λάβει κανείς υπόψη την υπολανθάνουσα ανεργία, η οποία οφείλεται στην εποχικότητα της εργασίας και στην υποαπασχόληση, τότε φθάνουμε αισίως σε ένα ποσοστό της τάξης του 17% με 18% ανέργων. Εκείνο το οποίο είναι ιδιαίτερα τραγικό είναι ότι το μεγαλύτερο ποσοστό, το 59% των ανέργων, είναι νέοι και γυναίκες ηλικίας από 15 ως 29 ετών. Εχουμε το προνόμιο να έχουμε γύρω στο 33% ανέργους νέους ηλικίας 15 ως 29 ετών. Θα κάνω μια παρένθεση και θα αναφερθώ στα περίφημα στοιχεία της έρευνας της ΓΓ Νέας Γενιάς, που κατέληξε πως η νεολαία μας βρίσκεται σε μια συντηρητική πορεία, καθότι ανακάλυψε ξανά παραδοσιακές αξίες της χώρας μας, όπως η πατρίδα, η θρησκεία, η οικογένεια, ο στρατός κλπ. Εγώ την αμφισβητώ. Εκείνο το οποίο δε μας είπαν, όμως, είναι το εξής: Ποια είναι εκείνα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι σήμερα και ακολουθούν τέτοιου είδους συντηρητικές αντιλήψεις; Ποιος είναι εκείνος, ο οποίος φέρει την ευθύνη γι' αυτήν την κατάσταση; Πέραν αυτού όμως, θα πρέπει να δούμε ότι γύρω στις 150.000 πτυχιούχοι είναι άνεργοι, καθότι τα πτυχία τα οποία δίδουμε στα παιδιά δεν έχουν αντίκρισμα από άποψη εξεύρεσης εργασίας ή πρόσβασης σε κάποιο εισόδημα. Αυτή είναι η κατάσταση και η τάση αποδόμησης του βιομηχανικού συστήματος, αποεπένδυσης συνεχίζεται στην πόλη μας».

«Κατά περίεργο τρόπο όμως, από την άλλη μεριά, παρατηρείται το εξής φαινόμενο: Από κυβερνητικής πλευράς επισημαίνεται συνεχώς η προοπτική της Θεσσαλονίκης να μετατραπεί σε διαμετακομιστικό - τηλεπικοινωνιακό και συγκοινωνιακό κέντρο. Μάλιστα, γίνονται προσπάθειες να δημιουργηθεί μια ζώνη ελευθέρων συναλλαγών. Παράλληλα, βλέπουμε ότι όλες οι επενδύσεις, οι οποίες προγραμματίζονται για τα επόμενα χρόνια στη Θεσσαλονίκη και στην περιοχή, είναι επενδύσεις οι οποίες θα γίνουν σε χώρους διαμετακομιστικού εμπορίου ή γενικά σε ό,τι αφορά τη μετατροπή της Θεσσαλονίκης σε ένα κέντρο παροχής υπηρεσιών. Αλλωστε, τόσο η ιδιωτικοποίηση του Λιμανιού, όσο και η ιδιωτικοποίηση της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης υπακούει στην ίδια λογική, δηλαδή τον απεγκλωβισμό δύο βασικών θεσμών - φορέων της πόλης μας από το δημόσιο και το πέρασμά τους στον ιδιωτικό τομέα. Πράγμα, το οποίο για πολλούς και διάφορους λόγους εγκυμονεί κινδύνους και μάλιστα εθνικούς.

Μην ξεχνάμε ότι η Θεσσαλονίκη, ιδιαίτερα μετά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, έχει αναδειχτεί σε ένα βασικό πόλο στα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά σχέδια των ιμπεριαλιστών του ΝΑΤΟ. Ομως, από την άλλη μεριά, η εκχώρηση του λιμανιού και της ΔΕΘ στην ιδιωτική πρωτοβουλία σημαίνει ότι εκχωρούμε, συνειδητά πλέον, εργαλεία εξωτερικής πολιτικής - εθνικής πολιτικής στην ιδιωτική πρωτοβουλία με τραγικές συνέπειες στο μέλλον. Γιατί αν διατηρούνταν το καθεστώς της δημόσιας επιχείρησης, οι δυνατότητες παρέμβασης θα ήταν διαφορετικές. Αλλωστε, σ' αυτό υπολογίζανε και τα πολυεθνικά κεφάλαια, και γι' αυτό επέμεναν και αυτά στην ιδιωτικοποίηση με στόχο τη μετατροπή της Θεσσαλονίκης σε ένα εφαλτήριο διείσδυσης των οικονομικών συμφερόντων της Αμερικής στη ΝΑ Ευρώπη.

Εκείνο στο οποίο φαίνεται να αποβλέπουν είναι η δημιουργία μιας Σιγκαπούρης στη ΝΑ Ευρώπη. Η Σιγκαπούρη είναι ένα κέντρο παροχής υπηρεσιών στη Νοτιοανατολική Ασία. Θα μου πει κάποιος: Είσαι ενάντια στην ανάπτυξη της πόλης μας; Καθόλου. Είμαι, όμως, της άποψης πως οποιαδήποτε ανάπτυξη προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να συνδέεται άμεσα με επενδύσεις παραγωγικές. Η μόνη εγγύηση για την εξασφάλιση ενός δυναμικού ρόλου, όχι ιμπεριαλιστικού ή διείσδυσης, όπως οι διάφοροι επικαλούνται ότι θα πρέπει να διαδραματίσει η Θεσσαλονίκη, αλλά μιας πόλης με δυναμική, που θα εξασφαλίζει εργασία στους πολίτες, αλλά και παράλληλα θα διαδραματίζει ένα θετικό αναπτυξιακό ρόλο σ' αυτή την περιοχή, είναι όταν παράλληλα με τις όποιες δραστηριότητες στον τομέα των υπηρεσιών υπάρχει εκείνη η ακλόνητη παραγωγική βάση, η οποία εξασφαλίζει την ανεξαρτησία μιας χώρας. Οταν μετατραπεί σε μια "Σιγκαπούρη" της ΝΑ Ευρώπης, τότε τα κέντρα λήψης αποφάσεων μετατοπίζονται από την Ελλάδα και οι αποφάσεις, οι οποίες θα λαμβάνονται όσον αφορά στο ρόλο τον οικονομικό, το γεωπολιτικό, το γεωστρατηγικό που θα παίξει αυτή η πόλη, θα είναι αποφάσεις είτε εξωθεσμικές είτε αποφάσεις που θα παίρνονται στο εξωτερικό. Σε όλους εκείνους, οι οποίοι προσπαθούν να μας πουν ότι ακολουθούμε τις όποιες εθνικιστικές θέσεις επειδή είμαστε ενάντια στη διείσδυση του πολυεθνικού κεφαλαίου, λέμε το εξής: Το να υπεραμύνεσαι των συμφερόντων του λαού σου δε σημαίνει εθνικισμός. Σημαίνει απλούστατα μια πατριωτική στάση, μια αντιιμπεριαλιστική στάση και σ' αυτή την κατάσταση βρισκόμαστε σήμερα ως Ελληνες».

«Μέσα σ' αυτήν τη λογική, η Αμερική προσπαθεί, λοιπόν, να προωθήσει τα συμφέροντά της σ' αυτές τις χώρες. Αλλωστε, ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν σήμερα ιδεολογικά οι διάφοροι φορείς μιας τέτοιας πολιτικής είναι περίεργος. Εχω ακούσει τελευταία ότι στόχος είναι η δημιουργία μιας οντότητας, όχι εθνικής ή κρατικής, η οποία θα συμπεριλαμβάνει όλη τη ΝΑ Ευρώπη με σκοπό να ελέγχεται άμεσα. Γιατί υπάρχει πράγματι μια σοβαρή αντίθεση ανάμεσα στην Αμερική, η οποία, για διάφορους λόγους, επιμένει στο να ελέγχει αυτή την περιοχή, αλλά και στην ΕΕ. Οχι γιατί υπάρχουν μεγάλες αντιθέσεις στα κεφάλαια. Είναι αυτές οι συνήθεις αντιθέσεις που υπάρχουν μέσα σε έναν αναρχικά εξελισσόμενο καπιταλισμό. Και με την έννοια αυτή, θα δούμε στα επόμενα χρόνια μεγάλες αντιπαραθέσεις πολιτικού χαρακτήρα εδώ στην περιοχή μας, προκειμένου να εκφραστούν αυτά τα συμφέροντα ή να βρεθούν εκείνοι οι κατάλληλοι συμβιβασμοί ανάμεσα στην ΕΕ και τα οικονομικά συμφέροντα των ΗΠΑ, τα οποία θα καθυποτάξουν αυτή την περιοχή, μετατρέποντας την Ελλάδα σε εφαλτήριο αυτών των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων».

«Εκείνο στο οποίο θα πρέπει να επιμείνει ένα προοδευτικό κίνημα στη χώρα μας είναι κατ' αρχήν να σταματήσει η διαδικασία αποδιοργάνωσης του οικονομικού συστήματος. Είναι πολύ σημαντικό να επιμείνουμε σε παραγωγικές επενδύσεις, γιατί, όπου συνέβη αυτή η εξέλιξη, δηλαδή η μετατροπή από παραγωγικό τομέα σε τομέα παροχής υπηρεσιών, πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος να χάσει κανείς τον έλεγχο πάνω στις εξελίξεις και να μετατραπεί σε νέου τύπου προτεκτοράτο, στα πλαίσια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης της αγοράς. Από την άλλη μεριά, οι κυβερνήσεις οι οποίες υπάρχουν στις γειτονικές μας χώρες, δεν είναι ό,τι το καλύτερο. Από εδώ, εκείνο το οποίο ανοίγεται ως προοπτική, είναι η συνεργασία που μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στους λαούς. Και όταν το λέμε έτσι αφηρημένα δε σημαίνει απολύτως τίποτα, γιατί οι λαοί από μόνοι τους δε συνεργάζονται. Ο Μαρξ είχε δίκιο, όταν έλεγε ότι το κλειδί της ιστορίας είναι ο συντηρητισμός των μαζών. Αρα, χρειαζόμαστε μια παρέμβαση στη βάση, για τη διαμόρφωση εκείνων των προϋποθέσεων και εκείνης της συνείδησης, η οποία θα οδηγήσει στην κατανόηση αυτών των προβλημάτων, έτσι ώστε το κίνημα για την αντιμετώπιση αυτών των εξελίξεων να είναι μαζικό. Διαφορετικά, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα. Δυστυχώς όμως, βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου ο λαός μας έχει εκμαυλιστεί στα πλαίσια αυτής της υπερχρηματιστηριοποίησης της παγκόσμιας οικονομίας, την οποία ζούμε και εμείς εδώ υπό την μορφή του Χρηματιστηρίου. Και αυτό δεν το λέω για να καταγγείλω την επιθυμία των ανθρώπων να εξασφαλίσουν κάτι παραπάνω. Εκείνο, όμως, που συμβαίνει είναι ότι ενώ οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κεφαλαίου δεν είναι πλέον ικανοί και θα έλεγα ούτε αρκετοί, να επιβάλουν την καπιταλιστική επικυριαρχία, διαπιστώνουμε ότι ο τρόπος με τον οποίο εκμαυλίζονται οι άνθρωποι είναι πολύ πιο σημαντικός. Γιατί ενσωματώνονται οι συνειδήσεις και γίνονται οι ίδιοι φορείς μιας πολιτικής, η οποία είναι κάθετα αντίθετη με τα συμφέροντα των εργαζομένων, κάθετα αντίθετη με τα συμφέροντα του λαού μας. Κάθετα αντίθετη με τα συμφέροντα όλων των λαών, εκείνων τουλάχιστον που ενδιαφέρονται να ζήσουν ειρηνικά και να προωθήσουν την ανάπτυξη των χωρών τους και μαζί την ευημερία των λαών».