Τρίτη 8 Δεκέμβρη 2009
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 2
ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ
Προετοιμάζονται

Τρία στοιχεία προβάλλονται αυτές τις μέρες από την αστική τάξη για να ενισχυθεί μια κοινωνική συνείδηση για την πραγματικότητα, τέτοια που να εδραιώνει την εξουσία της: Ως μέλλον παρουσιάζεται η «πράσινη ανάπτυξη». Ως σήμερα, ο τρόμος από έναν αναμμένο σκουπιδοτενεκέ. Ως χτες οι εξελίξεις στη ΝΔ.

Και τα τρία πλαστά. Η πράσινη ανάπτυξη δεν είναι το μέλλον της ανθρωπότητας αλλά το μέσον για να έχουν διέξοδο προς νέες κερδοφορίες τα κεφάλαια. Οι αναμμένοι σκουπιδοτενεκέδες δεν είναι το κίνημα σήμερα, αλλά το κατασκευασμένο ντεκόρ για να ενταθεί η καταστολή και να αποτραπεί το μέλλον που μπορεί να οικοδομηθεί μέσα από την ένταση της ταξικής σύγκρουσης. Οι εξελίξεις στη ΝΔ δεν είναι παρελθόν αλλά μια ακόμα προσπάθεια της αστικής τάξης να εμφανίσει ένα κάλπικο αντίπαλο δέος, τέτοιο που να επιτρέπει ανέξοδες εναλλαγές στην κυβερνητική εξουσία.

Η υποκρισία ξεχειλίζει όταν δηλώνουν διάφοροι κυβερνητικοί «αντιεξουσιαστές» , αλλά και όσοι, (αστικά έντυπα και δημοσιολόγοι), είναι μαζί τους, έχοντας υπό τη σκέπη τους, τους «αντεξουσιαστές» των τυφλών χτυπημάτων, πως τα σοβαρά προβλήματα των νέων παιδιών περιμένουν λύση μέσα από μια δημόσια διαβούλευση. Λες και τα προβλήματα των παιδιών είναι διαφορετικά απ' αυτά των πατεράδων τους, αυτά για τα οποία όταν παλεύουν οι πατεράδες τους καταγγέλλονται ως ρετιρέ που θέλουν να διασφαλίσουν τα προνόμιά τους.

Κάθε συζήτηση για «διαβούλευση» είναι ένας φερετζές. Για να μη μετατοπιστεί η συζήτηση στην αιτία του κακού. Κι αυτό που πάσχει είναι το σύστημα στο σύνολό του. Κι αυτό δεν αντιμετωπίζεται με μνημόσυνα, όσο εξεγερτικά κι αν είναι. Το σύστημα το αντιμετωπίζεις με συγκέντρωση δυνάμεων για μάχη γενικευμένη. Ιδού η Ρόδος. Στις 17 απεργία. Οσο πιο πολιτικά χαρακτηριστικά πάρει τόσο καλύτερα. Στη πορεία γι' αυτήν την απεργία οι εργάτες και ειδικά τα παιδιά τους θα μάθουν ποιος είναι ο εχθρός και ποιος ο φίλος. Παράδειγμα: Να μπουν οι συνδικαλιστές μέσα στα σχολεία να μιλήσουν στα παιδιά, να τα καλέσουν να κάνουν συνελεύσεις και να πάρουν θέση στο πλευρό των γονιών τους; Να μπουν λέμε εμείς. Να πάνε 15μελή μέσα σε εργοστάσια να μιλήσουν με εργάτες για την παιδεία; Να πάνε λέμε εμείς.

Αλλά τέτοιου είδους «διαβουλεύσεις» οδηγούν σε μάχη. Ξυπνούν απειλές. Ετσι που κάποια στιγμή ο Δεκέμβρης να είναι Δεκέμβρης. Ομως στο πανεπιστήμιο κάτι τύποι σαν τον Μαραντζίδη διδάσκουν ήδη «ποτέ πια Δεκέμβρης». Ετσι γενικά. Γιατί ο Δεκέμβρης, εκτός απ' αυτόν του '44, δηλαδή αυτός του 2008, είχε «εξέγερση του γλυκού νερού» με σπασμένες βιτρίνες και προτροπές για έφοδο στα αστυνομικά τμήματα από την «Ελευθεροτυπία» των αστών και των μηχανισμών τους, αλλά είναι και λαϊκό κίνημα που μαζί με το νεολαιίστικο έφεραν στο πρσκήνιο τα πραγματικά τους προβλήματα, σηματοδοτώντας άλλο δρόμο.

Με διαφορετικά λόγια αυτό ξορκίζουν από δήθεν διαφορετικές θέσεις οι κάθε λογής οπορτουνιστές: και αυτοί που είδαν τον Παπανδρέου στο πλάι των εξεγερμένων νέων ...«με τις σιωπές του» κι εκείνοι που κοντά 20 χρόνια πασχίζουν να εμφανίσουν το ΚΚΕ ως καθεστωτικό και ο τρίτος της παρέας που τα κάνει όλα σούπα για να καλλεργήσει ένα ανώδυνο "αϊ σιχτίρ". Μια εργολαβία εκτελούν όλοι μαζί. Διαφέρουν στο στρώμα του σοβά που έχει αναλάβει ο καθένας να ρίξει προκειμένου να μην υπάρξει κίνημα που θα έχει καθαρά αντικαπιταλιστικά, εν τέλει κομμουνιστικά χαρακτηριστικά.

Μικρή λεπτομέρεια: Στις ίδιες εφημερίδες που γεμίζουν από αναλύσεις για τα αδιέξοδα των νέων, στις ίδιες ακριβώς πλασάρεται η ιδέα ότι οι ανατροπές στα εργασιακά και ασφαλιστικά «δεν θα θίξουν ώριμα δικαιώματα». Καθησυχάζοντας τους παλιούς εργαζόμενους, ομολογούν ότι η νέα γενιά θα πληρώσει το μάρμαρο. Ενα κλασικό «διαίρει και βασίλευε». Αυτό, όμως, είναι που ξεχωρίζει την ήρα απο το στάρι.

Το ταξικό κίνημα καλεί τα νέα παιδιά να παλέψουν μαζί με αυτούς που έχουν «ώριμα δικαιώματα» και τους δεύτερους να δουν στη νέα γενιά την ίδια την εργατική τάξη στην προοπτική της. Το ταξικό κίνημα ενώνει τους εργάτες, οι «αντιεξουσιαστές» της αστικής τάξης κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους να την μοιράσουν. Είτε χαϊδεύουν τα παιδιά, είτε αυτούς με τα «ώριμα δικαιώματα», μια πράξη διχασμού εκτελούν.

Τι είναι αυτό που θέλουν να προλάβουν. Το είπε μέσα στη βιασύνη του χτες το βράδυ ο Πρετεντέρης: «να τιμούμε (σσ τον Α. Γρηγορόπουλο) με περίσκεψη όχι με συνθήματα για το Ασφαλιστικό».

Στις πολλές αναγνώσεις των όσων έγιναν το Σαββατοκύριακο, πρόσθεσε και μία ακόμα και κράτα τη για την ώρα της: Ο μηχανισμός της κρατικής καταστολής έκανε μια ακόμα ευρείας έκτασης προπόνηση για τη στιγμή που θα βρεθεί αντιμέτωπος με το πραγματικό λαϊκό κίνημα. Εδώ και καιρό τα ΜΑΤ έχουν πάψει να προπονούνται στα γήπεδα της Αχαΐας και ασκούνται στο πραγματικό πεδίο. Με «αντίπαλο» βολικό...

Η αστική τάξη έχει τρομακτική ανάγκη να γονατίσει τώρα, πριν σηκώσει για τα καλά κεφάλι το λαϊκό κίνημα. Τώρα που τρέχει να επιβάλει το ένα μετά το άλλο τα αντεργατικά μέτρα της. Προβάλλει τρόμο ως θέαμα για να επιβάλει υποταγή στην πράξη.


ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ