Τρίτη 8 Δεκέμβρη 2009
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κοροϊδία για τους αγελαδοτρόφους

Πολύς ντόρος για το τίποτα έγινε όλους τους προηγούμενους μήνες από ΕΕ και κυβερνώντες για τις ενισχύσεις που θα δίνονταν από το κοινοτικό ταμείο για τη στήριξη των παραγωγών αγελαδινού γάλακτος. Από τα 300 εκατ. ευρώ που ανακοίνωσε ότι θα μοιράσει η ΕΕ, για την Ελλάδα προέκυψαν μόλις 1,58 εκατ. ευρώ. Αυτά τα λεφτά αν μοιραστούν στους 4.900 αγελαδοτρόφους της χώρας βγάζουν 322 ευρώ ενίσχυση για τον καθένα. Ούτε ένα μηνιάτικο της πενιχρής σύνταξης του ΟΓΑ, δηλαδή. Εδώ φαίνεται, για άλλη μια φορά, η πολιτική κοροϊδίας της ΕΕ και των κυβερνώντων. Κι όπως φαίνεται επίσης, οι όροι και τα κριτήρια καταβολής τους, που θα τεθούν από την κυβέρνηση μέχρι το τέλος Φλεβάρη, δε θα αφορούν τους μικρούς και μεσαίους αγελαδοτρόφους. Τα λίγα αυτά χρήματα προφανώς θα κατευθυνθούν στους λίγους μεγαλοπαραγωγούς. Ομως η ΚΑΠ οδηγεί τους μικρομεσαίους αγελαδοτρόφους στη φτώχεια και το ξεκλήρισμα, ενώ οι γαλακτοβιομηχανίες θησαυρίζουν, κερδοσκοπώντας σε βάρος παραγωγών και καταναλωτών. Οι αγελαδοτρόφοι από 12.402 το 2000 έφτασαν να είναι 4.933 το 2008 και ο αριθμός τους θα μειωθεί ακόμα περισσότερο. Φυσικά, από τη μέση βγήκαν και θα βγούνε οι μικρομεσαίοι αγελαδοτρόφοι. Από την άλλη, τα μονοπώλια στον τομέα του γάλακτος (ΦΑΓΕ, ΔΕΛΤΑ, κλπ.) γιγαντώθηκαν. Και θα γιγαντωθούν ακόμα περισσότερο, όσο εφαρμόζεται αυτή η αντιαγροτική - αντιλαϊκή πολιτική που στρέφεται σε βάρος των συμφερόντων της αγροτιάς, της εργατιάς και γενικότερα των λαϊκών στρωμάτων. Η υπόθεση δε σηκώνει αυταπάτες, σηκώνει αντίσταση και πάλη!

Τους βγάζουν το λάδι

Ακόμη πιο χαμηλά από τις ήδη εξευτελιστικές περσινές τιμές αξιώνουν ντόπιοι και ξένοι μεγαλέμποροι να αγοράσουν τη φετινή σοδειά ελαιόλαδου, μειώνοντας τις προσφορές τους από 15 έως και 20 λεπτά το κιλό. Οι μικρομεσαίοι παραγωγοί ελαιόλαδου σε ολόκληρη τη χώρα βρίσκονται, για ακόμη μία χρονιά, απέναντι στους εκβιασμούς των χονδρεμπόρων και των βιομηχάνων, καθώς η «ελεύθερη» αγορά δε λέει να ...εξομαλυνθεί, όπως υπόσχονταν - και συνεχίζουν να υπόσχονται - «γαλαζοπράσινοι» αγροτοσυνδικαλιστές και κυβερνητικά στελέχη. Οι παραγωγοί ενός ακόμη αγροτικού προϊόντος, για ακόμη μία χρονιά, έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στο να πουλήσουν τη σοδειά τους κάτω από το κόστος παραγωγής, είτε να μην την πουλήσουν καθόλου, δηλαδή ανάμεσα στον «αργό θάνατο» και την «αυτοκτονία». Χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότερο ξεμπροστιάζονται οι απολογητές της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της ΕΕ, με την ανάγκη της ανατροπής της να προβάλλει ολοένα και πιο ξεκάθαρα για τη φτωχομεσαία αγροτιά.

Η κωλοτούμπα

«...αυτοαποκαλούμενων αντιεξουσιαστών».

«...κατά τη διάρκεια εισβολής αυτόκλητων υπερεπαναστατών, δήθεν αντιεξουσιαστών που με την πρακτική τους υποδηλώνουν τη βαθιά εξουσιαστική και αντιδημοκρατική συμπεριφορά τους».

«...οι σχεδιασμένες επιθέσεις από ομάδες οπαδών της τυφλής βίας και η στρατηγική της έντασης που έχουν επιλέξει, δεν επηρεάζει τη συντριπτική πλειοψηφία της νεολαίας, που υιοθετεί το δρόμο του συλλογικού αγώνα».

Τις παραπάνω φράσεις και λέξεις πήραμε από ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ με ημερομηνία 6/12/2009. Ας δούμε πώς ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλούσε τους ίδιους ένα χρόνο πριν.

Ο Αλέκος Αλαβάνος στις 10/12/2008 δήλωνε πως στον ΣΥΡΙΖΑ «έχουμε μεγάλη αγκαλιά» για όλους.

Ο Δημήτρης Στρατούλης, μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ, έλεγε πως «πρόκειται για κοινωνικό κίνημα και κοινωνική εξέγερση, καθώς «τμήματα της νεολαίας, λόγω της οργής που έχουν, πολύ εύκολα φοράνε την κουκούλα, γιατί νομίζουν ότι τους απελευθερώνει».

Ο Αλέξης Τσίπρας στις 10/12/2008 εξομοίωνε ευθέως τους κουκουλοφόρους με το μαθητικό κίνημα, δηλώνοντας: «Και να μεταφερθεί το κέντρο του αγώνα από τη σπασμένη βιτρίνα στα σχολεία και τις σχολές, σε όλες τις σχολές της χώρας».

Στις 21/12/2008 στην «Εποχή», εφημερίδα της ΑΚΟΑ - συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ - δημοσιεύεται άρθρο του Νίκου Γιαννόπουλου, στελέχους του «Δικτύου», από το οποίο προέρχεται η επίσης συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ «Ρόζα», σύμφωνα με το οποίο: «Η "κουκούλα" και η "πέτρα" είναι μητρικά ουσιαστικά στο λεξικό της εξέγερσης»!

Πώς αλλάζουν οι καιροί...

Ταξική απάντηση στην ολομέτωπη επίθεση

Η απεργία στις 17 Δεκέμβρη θέτει «τον δάκτυλο επί τoν τύπον των ήλων». Το «άνοιγμα» που έχει ξεκινήσει στους τόπους δουλειάς αναδεικνύει την ανάγκη η πάλη της εργατικής τάξης να πατήσει στέρεα πάνω στην εξής αφετηρία: υπάρχουν σήμερα όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες της. Από αυτό το σημείο, ανοίγει μια βεντάλια θεμάτων που όλα οδηγούν στην ανάγκη, να δυναμώσει η πάλη ώστε ο πλούτος να επιστρέψει σε όσους τον παράγουν. Ο αγώνας δεν μπορεί να φτάνει μόνο μέχρι την υπεράσπιση όσων δικαιωμάτων έχουν απομείνει.

Ταυτόχρονα, οι παρεμβάσεις στους κλάδους και τόπους δουλειάς καταγράφουν την ανησυχία και την οργή που γεννά στους εργάτες η σφοδρότητα και το βάθος της αντεργατικής επίθεσης. Επιβεβαιώνουν τον πρωτοπόρο ρόλο που παίζει το ΠΑΜΕ στην υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων, καθώς την ώρα που οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες καλούν τους εργαζόμενους σε ... αναμονή, οι ταξικές δυνάμεις, χωρίς ταλάντευση, χωρίς αναμονή, χωρίς αυταπάτες, αναπτύσσουν παραπέρα δράση για να δυναμώσει η πάλη κόντρα σε όλους τους αντιπάλους των εργαζομένων. Η απεργία διεξάγεται σε μια κρίσιμη φάση και συναντά λυσσαλέα επίθεση απ' την αστική τάξη. Η οικονομική κρίση ωθεί στην ένταση της επιθετικότητας του κεφαλαίου. Κυβέρνηση, ΕΕ, αστικά ΜΜΕ, βιομήχανοι, μαζί με τη ΝΔ, αλλά και τα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου, καλούν την εργατική τάξη να σκύψει το κεφάλι, να ποδοπατηθούν τα δικαιώματά της με τη δική της συναίνεση. Αξιους συμμάχους σε αυτή την κατεύθυνση έχουν βρει στις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, οι οποίες βάζουν ολόπλευρα πλάτη στην επίθεση της πλουτοκρατίας.

Η απεργία στις 17 Δεκέμβρη, βάζει στην πρώτη γραμμή της πάλης την ανάγκη οι εργαζόμενοι να βγουν μπροστά με επιθετικά αιτήματα, που θα απαντούν στις σύγχρονες ανάγκες τους. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Πως πρέπει να αξιοποιηθεί κάθε μορφή οργάνωσης του αγώνα, μέσα σε κάθε τόπο δουλειάς. Να γίνουν συσκέψεις, περιοδείες, γενικές συνελεύσεις, να δοθεί ο λόγος στους εργάτες, να αποφασίσουν οι ίδιοι μέσα από συλλογικές διαδικασίες πώς θα αναλάβουν το δικό τους μερίδιο για την επιτυχία της απεργίας. Να στηθούν απεργιακές επιτροπές, να ληφθούν συγκεκριμένα μέτρα για την επιτυχία της περιφρούρησης και των απεργιακών συγκεντρώσεων. Να αξιοποιηθεί κάθε λεπτό, η συζήτηση στο διάλειμμα ή στη λήξη της βάρδιας, η κουβέντα στο καφενείο. Να γίνει η νύχτα μέρα, τα κλιμάκια των συνδικάτων και άλλων μαζικών φορέων να «μοιράσουν» παντού το κάλεσμα της απεργίας, σε κάθε λαϊκή - εργατική γειτονιά. Ειδικό βάρος να δοθεί στην ολόπλευρη αντιπαράθεση με τη μοιρολατρία και το συμβιβασμό που καλλιεργούν η εργοδοσία, οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις, οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου.

Ο αγώνας για την επιτυχία της απεργίας ξεπερνά το σήμερα και τη σημερινή επίθεση. Είναι αγώνας για το αύριο. Αγώνας να αναδειχθεί η ρίζα κάθε προβλήματος, να πολιτικοποιηθούν οι αγώνες των εργαζομένων, να ριζοσπαστικοποιηθούν νέες συνειδήσεις. Να δυναμώσει η ταξική συσπείρωση και οργάνωση της εργατικής τάξης, απαραίτητη προϋπόθεση ώστε οι εργάτες να περάσουν σε αντεπίθεση.


Κώστας ΤΡΑΚΟΣΑΣ

Με στόχο τα υπερκέρδη...

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ, από ευαισθησία για το περιβάλλον, η κυβέρνηση ...σκίζει. Εχουν χάσει τον ύπνο τους - όπως μας λένε - για το τι θα γίνει στη Διάσκεψη της Κοπεγχάγης.

Για να καταλάβετε, επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Ελλάδας θα είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Τέτοια αγωνία. (Παρεμπιπτόντως αυτός ο άνθρωπος από τότε που εκλέχθηκε είναι ζήτημα να έχει καθίσει μια βδομάδα στην Ελλάδα...).

Επίσης θα πάνε εκεί και εκπρόσωποι από τις περίφημες «μη κυβερνητικές οργανώσεις». Γνωστός και μη εξαιρετέος ο θεσμός (και πλουσιοπάροχα αμειβόμενος, όπως όλοι γνωρίζουμε).

Πάντως, λίγο τη ...σούπα τη χάλασε ο υφυπουργός Εξωτερικών, ο Σπ. Κουβέλης. Ισως να του ξέφυγε, ίσως όχι, πάντως είπε και μία αλήθεια για την όλη ιστορία. Οπως δήλωσε, πάμε εκεί με στόχο «να μην πληγούν τα ελληνικά ναυτιλιακά συμφέροντα»...

Λέτε να εννοούσε τα συμφέροντα των λιμενεργατών; Μήπως των εργατών της Ζώνης; Μήπως του προσωπικού των Ναυπηγείων; Δεν νομίζουμε. Αλλο πράγμα εννοούσε.

Αλλωστε, γενικώς η όλη ιστορία είναι αυτή: Με το ...πόσο κοστίζει η ρύπανση ασχολούνται, με το ποιος θα πληρώσει λιγότερα για να ρυπαίνει και, φυσικά, πώς μέσα από την όλη ιστορία θα βγάλουν και υπερκέρδη από την περίφημη «πράσινη ανάπτυξη».

Πώς είπατε; Αυτό ήταν και το βασικό σύνθημα του ΠΑΣΟΚ προεκλογικά, όπως και της κυβέρνησής του μετεκλογικά; Ε, ναι, φυσικά. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο.


ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΘΕΛΟΥΝ 7.000 επιπλέον στρατιώτες στο Αφγανιστάν οι Αμερικανοί (προερχόμενους μάλιστα από τους συμμάχους τους), αλλά ...βιάζονται κιόλας. Μέχρι το Μάρτη - λένε - πρέπει να έχουν αναπτυχθεί τα στρατεύματα.

Εχουν να πουν κάτι, άραγε, περί αυτού οι σημερινοί κυβερνώντες που αποκαλούσαν τον Μ. Ομπάμα όταν εκλέχθηκε ... «ελπίδα για την ειρήνη», «προοδευτικό» και άλλα τέτοια;

`Η, μήπως, θα μας πουν ότι ...έπεσαν θύματα του προεκλογικού μάρκετινγκ και της καμπάνιας του νυν Προέδρου των ΗΠΑ;

«Ευρω-νομιμοποίηση»

Ολες οι υπάρχουσες ενδείξεις συνηγορούν πως η Τουρκία θα περάσει αλώβητη από τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ. Παρά το γεγονός ότι αρνείται επιδεικτικά να συμμορφωθεί με τις «προϋποθέσεις» που είχαν θέσει πριν τρία χρόνια οι ηγέτες της ΕΕ για να συνεχιστεί η ενταξιακή πορεία της, με κυριότερη την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ωστόσο το κλίμα που επικρατεί στις Βρυξέλλες είναι υπέρ της απρόσκοπτης συνέχισης της πορείας ένταξής της στην ΕΕ. Και αυτό με τις ευλογίες της ελληνικής κυβέρνησης. Χαρακτηριστική η δήλωση του αναπληρωτή υπουργού Αμυνας Π. Μπεγλίτη στη Βουλή, που, θέλοντας να καλλιεργήσει το έδαφος, υποστήριξε ότι «δε θα ήταν προς το συμφέρον της χώρας να κλείσουμε αυτή τη στιγμή την πόρτα της Τουρκίας προς την ΕΕ», απορρίπτοντας κάθε σκέψη ακόμα και για «πάγωμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων». Ποιο είναι το πολιτικό συμπέρασμα; Οτι η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας συμβάλλει στην ευρω-νομιμοποίηση των τουρκικών διεκδικήσεων σε Αιγαίο (γκρίζες ζώνες) και Θράκη, αλλά και στη νομιμοποίηση της εισβολής και κατοχής στην Κύπρο. Οι μεγαλόστομες διακηρύξεις των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που ένθερμα υποστηρίζουν την πλήρη ένταξη της Τουρκίας, επειδή τάχα μέσα από αυτή τη διαδικασία θα υποχρεωθεί να συμμορφωθεί στο ευρωπαϊκό κεκτημένο, έχουν καταρρεύσει παταγωδώς. Ακριβώς γιατί το «δίκαιο» της ΕΕ είναι ίδιο με αυτό της Τουρκίας, το δίκιο των ιμπεριαλιστών.

Αντί κατοχύρωσης της κυριακάτικης αργίας...

Οι «μνηστήρες» της κατάργησης της αργίας της Κυριακής δεν εγκαταλείπουν ποτέ τις προσπάθειες εξυπηρέτησης των μεγαλεμπόρων και των πολυεθνικών αλυσίδων. Κι ανάμεσα στα επιχειρήματά τους, πολλά από τα οποία καταπατούν ακόμη και την κοινή λογική, είναι ότι η κυριακάτικη αργία έχει καταργηθεί και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

Ωστόσο, όλοι αυτοί δέχτηκαν ένα σημαντικό χτύπημα με την απόφαση του Ανώτατου Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας ότι «η Κυριακή παραμένει ημέρα περισυλλογής και όχι εργασίας».

Μια απόφαση που πάρθηκε μετά την κίνηση του εμπορικού κόσμου της Γερμανίας να λειτουργήσουν τα καταστήματα τέσσερις Κυριακές πριν από τα Χριστούγεννα.

Ακόμη και στη Γερμανία, από την οποία προέρχονται και πολλά πολυκαταστήματα που λειτουργούν στην Ελλάδα, η αργία της Κυριακής προστατεύεται και μάλιστα σε ανώτατο νομικό επίπεδο. Είναι λοιπόν καιρός να εισακουστεί και στην Ελλάδα το αίτημα για νομοθετική κατοχύρωση της κυριακάτικης αργίας με τρόπο τέτοιο που να μη χωράνε ούτε εξαιρέσεις, ούτε άλλα τερτίπια.

Και όχι επειδή το έκαναν και στη Γερμανία, αλλά επειδή αυτό είναι το σωστό.

... την παζαρεύουν

«Για την τόνωση του λιανικού εμπορίου και για μέτρα εποπτείας της αγοράς και προστασίας του καταναλωτή», βρίσκεται η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας σε «διάλογο» με το ΣΕΛΠΕ, δηλαδή τους ιδιοκτήτες των αλυσίδων και των πολυκαταστημάτων και την Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου (ΕΣΕΕ). Αυτό είπε χτες η αρμόδια υπουργός, μιλώντας σε απονομή επιχειρηματικών βραβείων. Ναι, ναι. Προφανώς στο πλαίσιο αυτού του «διαλόγου» εντάσσεται και η αξίωση που οι μεγαλέμποροι επανέλαβαν για την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και η κυβέρνηση πρόθυμα επεξεργάζεται, με πρώτο βήμα τη λειτουργία και δεύτερης Κυριακής της αγοράς μέσα στο Δεκέμβρη. Με τέτοιους «διαλόγους» είναι ολοφάνερο ποιου μεγέθους επιχειρήσεις και ποια συμφέροντα έχουν το άμεσο ενδιαφέρον της κυβέρνησης. Μόνο που αυτά τα συμφέροντα βρίσκονται σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση από εκείνα των χιλιάδων αυτοαπασχολούμενων, των εμποροϋπαλλήλων και των καταναλωτών.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Το οργανωμένο λαϊκό κίνημα

Ενα χρόνο μετά τη δολοφονία του 15χρονου από αστυνομικό στα Εξάρχεια, εμφανίστηκαν στον αστικό Τύπο διάφορες εμβριθείς αναλύσεις σχετικά με τα γεγονότα που ακολούθησαν τον περασμένο Δεκέμβρη. Εκείνα τα γεγονότα με τις σπασμένες βιτρίνες, τις μολότοφ, τις καταστροφές, την «τυφλή βία», που, τότε, είχαν προβληθεί ως «εξέγερση» και «νέο ιδιότυπο κίνημα», «νέο επαναστατικό υποκείμενο», κ.ά. Ενα χρόνο μετά, έρχεται ξανά στο προσκήνιο το θέμα «τι είναι οργανωμένο κίνημα», ποια είναι η δράση του, πώς και πότε επιλέγει συγκεκριμένες μορφές πάλης, πώς παλεύει οργανωμένα ενάντια στη βία του αστικού κράτους είτε αυτή εκφράζεται με τη μορφή της δράσης των κατασταλτικών μηχανισμών είτε εκφράζεται εκεί όπου παράγεται ο πλούτος από τους εργαζόμενους, δηλαδή στους χώρους δουλειάς. Γιατί αυτά τα δύο δεν είναι ξεκομμένα. Γιατί το πρώτο υπάρχει επειδή υπάρχει το δεύτερο. Και αντίστροφα. Οι μηχανισμοί καταστολής του αστικού κράτους (όπως και οι αστικοί θεσμοί) υπάρχουν για να διαφυλάσσουν την εξουσία της αστικής τάξης και του κεφαλαίου, που ασκείται με βία σε βάρος της εργατικής τάξης.

Ενα δυνατό κίνημα πρέπει να έχει αιτήματα και στόχους που να ανταποκρίνονται στα συμφέροντα των εργαζομένων. Στις σημερινές συνθήκες το κίνημα πρέπει να παλεύει σε αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή γραμμή, να είναι καλά οργανωμένο στους χώρους δουλειάς, στα σχολειά, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές, παντού. Οπου ζει και δουλεύει η εργατική τάξη, η λαϊκή οικογένεια. Μέσα από τη δράση του πρέπει να κινεί ευρύτερες μάζες, να εντάσσει την αυθόρμητη κίνηση μαζών στον οργανωμένο αγώνα για τη ρήξη και την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Και οργανωμένος αγώνας είναι ο περιφρουρημένος αγώνας από κάθε ενέργεια και προβοκάτσια, που αντικειμενικά μπορεί να λειτουργήσει ως βούτυρο στο ψωμί της άρχουσας τάξης για να το συκοφαντήσει, να το διασπάσει, να απομακρύνει πλατιά λαϊκά στρώματα από την οργανωμένη δράση.

Αποδείχτηκε και πέρυσι ότι το αστικό κράτος δεν πολεμιέται - πολύ περισσότερο, δε φοβάται - ούτε με το κάψιμο των σκουπιδιών και των τραπεζών ούτε με τα αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα και τις φωτιές στο κέντρο τις πόλης. Δεν αποτελούν ενέργειες που αφυπνίζουν αντικαπιταλιστικά τη λαϊκή συνείδηση. Ισα ίσα το αντίθετο καταφέρνουν. Με αφορμή τέτοια γεγονότα πήρε ακόμα πιο σκληρά μέτρα σε βάρος του εργατικού - λαϊκού κινήματος (φακέλωμα, τράπεζα DNA, παρακολουθήσεις κινητών, κ.ά.).

Οσο κι αν αναλύουν οι αστοί δημοσιολόγοι και πολιτικοί αναλυτές τα γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη, αυτό που έχουν στο νου τους ξεκάθαρα είναι μην τυχόν και το οργανωμένο λαϊκό - εργατικό κίνημα χτυπήσει οργανωμένα και μαζικά τη βία εκεί που γεννιέται. Εκεί που οι εργάτες χάνουν τη ζωή τους ή σακατεύονται από την άγρια εκμετάλλευση και το κυνήγι των καπιταλιστών για μεγαλύτερα κέρδη. Και επειδή αυτή τη βία μπορεί να την αντιμετωπίσει μόνο το οργανωμένο ταξικό περιφρουρημένο κίνημα, που βάζει στο επίκεντρό του την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, οι μηχανισμοί - κρυφοί και φανεροί - του αστικού κράτους φοβούνται. Φοβούνται τον οργανωμένο και μαζικό αγώνα που έχει ως στόχο την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, με όρους και με αίτημα την εξουσία να πάρουν στα χέρια τους οι ίδιοι οι εργάτες που παράγουν τον πλούτο.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ