Ενα χρόνο μετά τη δολοφονία του 15χρονου από αστυνομικό στα Εξάρχεια, εμφανίστηκαν στον αστικό Τύπο διάφορες εμβριθείς αναλύσεις σχετικά με τα γεγονότα που ακολούθησαν τον περασμένο Δεκέμβρη. Εκείνα τα γεγονότα με τις σπασμένες βιτρίνες, τις μολότοφ, τις καταστροφές, την «τυφλή βία», που, τότε, είχαν προβληθεί ως «εξέγερση» και «νέο ιδιότυπο κίνημα», «νέο επαναστατικό υποκείμενο», κ.ά. Ενα χρόνο μετά, έρχεται ξανά στο προσκήνιο το θέμα «τι είναι οργανωμένο κίνημα», ποια είναι η δράση του, πώς και πότε επιλέγει συγκεκριμένες μορφές πάλης, πώς παλεύει οργανωμένα ενάντια στη βία του αστικού κράτους είτε αυτή εκφράζεται με τη μορφή της δράσης των κατασταλτικών μηχανισμών είτε εκφράζεται εκεί όπου παράγεται ο πλούτος από τους εργαζόμενους, δηλαδή στους χώρους δουλειάς. Γιατί αυτά τα δύο δεν είναι ξεκομμένα. Γιατί το πρώτο υπάρχει επειδή υπάρχει το δεύτερο. Και αντίστροφα. Οι μηχανισμοί καταστολής του αστικού κράτους (όπως και οι αστικοί θεσμοί) υπάρχουν για να διαφυλάσσουν την εξουσία της αστικής τάξης και του κεφαλαίου, που ασκείται με βία σε βάρος της εργατικής τάξης.

Ενα δυνατό κίνημα πρέπει να έχει αιτήματα και στόχους που να ανταποκρίνονται στα συμφέροντα των εργαζομένων. Στις σημερινές συνθήκες το κίνημα πρέπει να παλεύει σε αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή γραμμή, να είναι καλά οργανωμένο στους χώρους δουλειάς, στα σχολειά, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές, παντού. Οπου ζει και δουλεύει η εργατική τάξη, η λαϊκή οικογένεια. Μέσα από τη δράση του πρέπει να κινεί ευρύτερες μάζες, να εντάσσει την αυθόρμητη κίνηση μαζών στον οργανωμένο αγώνα για τη ρήξη και την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Και οργανωμένος αγώνας είναι ο περιφρουρημένος αγώνας από κάθε ενέργεια και προβοκάτσια, που αντικειμενικά μπορεί να λειτουργήσει ως βούτυρο στο ψωμί της άρχουσας τάξης για να το συκοφαντήσει, να το διασπάσει, να απομακρύνει πλατιά λαϊκά στρώματα από την οργανωμένη δράση.

Αποδείχτηκε και πέρυσι ότι το αστικό κράτος δεν πολεμιέται - πολύ περισσότερο, δε φοβάται - ούτε με το κάψιμο των σκουπιδιών και των τραπεζών ούτε με τα αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα και τις φωτιές στο κέντρο τις πόλης. Δεν αποτελούν ενέργειες που αφυπνίζουν αντικαπιταλιστικά τη λαϊκή συνείδηση. Ισα ίσα το αντίθετο καταφέρνουν. Με αφορμή τέτοια γεγονότα πήρε ακόμα πιο σκληρά μέτρα σε βάρος του εργατικού - λαϊκού κινήματος (φακέλωμα, τράπεζα DNA, παρακολουθήσεις κινητών, κ.ά.).

Οσο κι αν αναλύουν οι αστοί δημοσιολόγοι και πολιτικοί αναλυτές τα γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη, αυτό που έχουν στο νου τους ξεκάθαρα είναι μην τυχόν και το οργανωμένο λαϊκό - εργατικό κίνημα χτυπήσει οργανωμένα και μαζικά τη βία εκεί που γεννιέται. Εκεί που οι εργάτες χάνουν τη ζωή τους ή σακατεύονται από την άγρια εκμετάλλευση και το κυνήγι των καπιταλιστών για μεγαλύτερα κέρδη. Και επειδή αυτή τη βία μπορεί να την αντιμετωπίσει μόνο το οργανωμένο ταξικό περιφρουρημένο κίνημα, που βάζει στο επίκεντρό του την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, οι μηχανισμοί - κρυφοί και φανεροί - του αστικού κράτους φοβούνται. Φοβούνται τον οργανωμένο και μαζικό αγώνα που έχει ως στόχο την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, με όρους και με αίτημα την εξουσία να πάρουν στα χέρια τους οι ίδιοι οι εργάτες που παράγουν τον πλούτο.