Βασικό ζήτημα, εκτός του Μετώπου και των δυνάμεων που συμπαρατάσσονται στις γραμμές του, αποτελεί το συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης. Πολλές φωνές μέχρι σήμερα έχουν ακουστεί. Δεν είναι κατά τη γνώμη μου τυχαίο ότι πρωτοστάτησε ο αστικός Τύπος και τα ΜΜΕ για να μας πείσουν ότι το ΚΚΕ διασπά το συνδικαλιστικό κίνημα. Και είμαι σίγουρος ότι μέχρι το Συνέδριο αυτή τους η προσπάθεια θα δυναμώσει. Τους έπιασε όλους ο πόνος για την «ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος». Ολος ο αστικός Τύπος και όχι μόνο «πονούν» για την προώθηση της υποτιθέμενης διάσπασης από το ΚΚΕ.

Από κοντά και ένας αριθμός μελών του Κόμματος άλλοι επηρεάστηκαν από τις πιέσεις των ΜΜΕ, άλλοι δεν μπόρεσαν να διακρίνουν το «νέο», μπερδεύουν ηθελημένα ή όχι ζητήματα τακτικής με ζητήματα αρχών. Προσωπικές απόψεις μελών ή στελεχών τις αναγάγουν σε κομματικές αποφάσεις. Ετσι μόνο μπορούν να στηρίξουν τη θέση τους ότι το Κόμμα «δεν πάει καλά».

Κατά τη γνώμη μου το ζήτημα των αντιπροσωπευτικών προεδρείων ποτέ δεν ήταν θέμα αρχής. Για ένα δεδομένο χρονικό διάστημα εκτιμήθηκε ότι εξυπηρέτησε τις ανάγκες του κινήματος και σαν τέτοιο παλεύτηκε. Να θυμηθούμε μόνο ότι πριν το '81 όταν τα δευτεροβάθμια όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος και η ΓΣΕΕ ήταν στα χέρια «των Καρακίτσων» ποτέ το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν πρόβαλε τέτοιο ζήτημα. Στη Θέση 25 (σελ. 24) σαφώς αναφέρεται μετά τα επείγοντα ζητήματα ότι: Η προσπάθεια αυτή είναι αναπόσπαστα δεμένη με παρεμβάσεις για την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος υπέρ των ταξικών δυνάμεων. Με τη μαζικοποίηση και αναζωογόνηση της δράσης των πρωτοβάθμιων κλαδικών και εργοστασιακών σωματείων, των εργατ. κέντρων και των ομοσπονδιών, των επιτροπών αγώνα και των αγωνιστικών συσπειρώσεων.

Αυτό αναφέρουν οι Θέσεις για μαζικοποίηση, για αναζωογόνηση, για ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων και όχι για διάσπαση. Κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Το πρόβλημα της δράσης των κομμουνιστών στα αντιδραστικά συνδικάτα είναι από εκείνα που ο Λένιν το έλυσε και θεωρητικά και πρακτικά από την εποχή του. Αποτελούσε και αποτελεί ζήτημα αρχής για τους κομμουνιστές. Είναι από τα προβλήματα που κατά τη γνώμη μου «δε χωράνε νερό στο κρασί μας». Οσοι λοιπόν μπερδεύουν τα ζητήματα τακτικής με τα ζητήματα αρχών, ηθελημένα ή όχι, μόνο ζημιά κάνουν. Τα μέλη του Κόμματος έχουν και γνώση και κρίση.

Παράλληλα οι φορείς αυτών των απόψεων «αντλούν δικαιώματα» από μεμονωμένες γνώμες συντρόφων που μιλάνε για «σπάσιμο αντίφασης», γνώμες, που στον προσυνεδριακό διάλογο μπορούν να ακούγονται, αλλά δεν παύουν παρά να απηχούν τις προσωπικές τους απόψεις. Το να τις παίρνουν κάποιοι και να τις αναγάγουν σε Θέσεις του Κόμματος, αυτό πάει πολύ. Το Κόμμα το εκφράζανε και το εκφράζουν οι αποφάσεις των σωμάτων και των οργάνων. Με βάση αυτές συζητούν οι κομμουνιστές, με βάση αυτές πορεύονται.

Σαν τέτοια πρέπει να δούμε την απόφαση του Κόμματος για τη συγκρότηση του ΠΑΜΕ, που κατά τη γνώμη μου η πορεία του στα 2 περίπου χρόνια ζωής του είναι θετική. Συσπείρωσε δυνάμεις πέρα από εκείνες της ΕΣΑΚ, δίνει προοπτική στους εργαζόμενους, έκανε παρέμβαση σ' όλα τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Σ' αυτόν το δρόμο, και με τις όποιες διορθώσεις στην πορεία φανούν ότι χρειάζονται να γίνουν, μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο στους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα...

Θα ήθελα να κλείσω το σημείωμά μου με ένα απόσπασμα του Λένιν: «Οι Μαρξιστές δεν είναι τυχαίοι επισκέπτες στο εργατικό κίνημα. Ξέρουν ότι αργά ή γρήγορα όλα τα συνδικάτα θα ακολουθούν μαρξιστικές θέσεις. Πιστεύουν ότι το μέλλον ανήκει στις ιδέες τους και δε ζορίζουν τα γεγονότα, δεν κεντρίζουν τα συνδικάτα, δεν κολλάνε ταμπέλες, δε διασπούν τα συνδικάτα.

Με ηρεμία και πεποίθηση κάνουν τη μαρξιστική τους προπαγάνδα. Υπομονετικά, με βάση τα διδάγματα της ζωής, διδάσκουν στους εργάτες το μαρξισμό. Και καμία συναλλαγή ανάμεσα στις χωρίς αρχές ομάδες δε θα τους αναγκάσει να παρεκκλίνουν από το δρόμο τους αυτό» («Ναρόντνικοι και Λικβινταριστές στο Συνδικαλιστικό Κίνημα» ΑΠΑΝΤΑ τόμος 24, σελ. 353).

Συντροφικά

ΚΟΒ Αλσούπολης - Καλογρέζας