Στα 27 χρόνια που συμπληρώνονται αύριο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου μπορεί να έχουν αλλάξει πολλά στο πολιτικό σύστημα σε ό,τι αφορά τη μορφή του, ωστόσο επί της ουσίας τα κεντρικά πολιτικά αιτήματα παραμένουν άλυτα. Ο αντιιμπεριαλιστικός, δημοκρατικός χαρακτήρας της εξέγερσης αυτής διατηρεί σήμερα στο μέγιστο την επικαιρότητά του και εμπλουτίζεται από τη νέα πραγματικότητα που έχει διαμορφώσει η σημερινή βαρβαρότητα της νέας τάξης πραγμάτων, ιδιαίτερα μετά τη δυσμενή αλλαγή των συσχετισμών με τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες.

Το ψωμί, με την έννοια των στοιχειωδών όρων διαβίωσης, λείπει από τη συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων που διαβιεί πολύ κάτω από τα όρια της φτώχειας. Η ανεργία μαστίζει την κοινωνία και πλήττει ιδιαίτερα τις νέες γενιές, στερώντας τα αυτονόητα από εκατοντάδες χιλιάδες εργατικά νοικοκυριά. Η παιδεία έχει καταντήσει ένα ακόμη εμπόρευμα που πληρώνεται ακριβά από το νηπιαγωγείο μέχρι και το πανεπιστήμιο και στενάζει στις «ταξικές συμπληγάδες πέτρες» που συνεχώς διευρύνονται. Είναι αυτές που τα τελευταία 3 χρόνια της εφαρμογής της αντιμεταρρύθμισης πέταξαν έξω από τη βασική μόρφωση 120.000 χιλιάδες μαθητών, είτε εκτός εκπαίδευσης είτε στα υποβαθμισμένα ΤΕΕ και στην ακριβοπληρωμένη ψευτοκατάρτιση των ΙΕΚ. Είναι αυτοί οι ταξικοί φραγμοί, της σημερινής κυβερνητικής πολιτικής που αδειάζουν τις τσέπες εργαζομένων καλώντας να πληρώσουν για τη μόρφωση των παιδιών τους. Ετσι ούτε το δημόσιο, ούτε το δωρεάν δεν έχει εξασφαλιστεί από το αστικό «δημοκρατικό» κράτος.

Οσο για την ελευθερία, είναι η ελευθερία του ολοένα και πιο ασύδοτου κεφαλαίου στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων. Είναι η ελευθερία της τρομοκρατίας στους χώρους δουλιάς, η ελευθερία στη χειραγώγηση και ενσωμάτωση των εργαζομένων στα πλαίσια του συστήματος, η ασυδοσία της παραπληροφόρησης των ΜΜΕ.

Ετσι υπάρχουν όχι μόνο λόγοι, άλλα αντικειμενικές προϋποθέσεις για τη συνέχιση του αγώνα για τα οράματα του Νοέμβρη του '73. Η αυριανή λαϊκή αντιιμπεριαλιστική διαδήλωση στην Αθήνα με την πορεία στην αμερικανική πρεσβεία, οι διαδηλώσεις σε πολλές πόλεις της χώρας είναι ένας ακόμα σταθμός στην πάλη του λαϊκού κινήματος. Σε αυτή την κινητοποίηση έχουν θέση όλοι όσοι έχουν κλειστά τα αυτιά στις Κασσάνδρες της μοιρολατρίας και της υποταγής. Οι κομμουνιστές, οι νεολαίοι της ΚΝΕ, οι αγωνιστικές ταξικές δυνάμεις θα είναι και πάλι στην πρώτη γραμμή. Μαζί με τους εργάτες που αντιστέκονται στον εργασιακό μεσαίωνα που ετοιμάζει η πλουτοκρατία, τους αγρότες που αγωνίζονται ενάντια στον αφανισμό τους, στους μικρομεσαίους της πόλης που συνθλίβονται από τις πολυεθνικές, τους νεολαίους που διεκδικούν το δικαίωμα στη μόρφωση στα σχολειά και τα πανεπιστήμια. Οι αγώνες αυτοί χρειάζεται να δυναμώνουν να συντονίζονται, να οδηγούν στην κοινή κοινωνικοπολιτική δράση ώστε να γίνουν τα ρυάκια που θα ενωθούν στο ποτάμι του μετώπου που θα συγκρουστεί με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό για την πραγματική λαϊκή εξουσία και ελευθερία.