Οταν οι κομμουνιστές μιλάνε για τη σαπίλα του συστήματος, ορισμένοι και όχι μόνο οι ταγμένοι θεματοφύλακές του σπεύδουν να μιλήσουν για «υπερβολές», «ανεπίτρεπτες γενικεύσεις» και άλλα παρόμοια. Η πραγματικότητα όμως επιβεβαιώνει διαρκώς ότι μάλλον «επιεικής» είναι η κριτική μας. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα με τη σπείρα των απαγωγέων, όπου η λαχτάρα των διωκτικών αρχών και της κυβέρνησης να παρουσιάσουν μια «σημαντική επιτυχία» κατά του οργανωμένου εγκλήματος, έβγαλε στην επιφάνεια με ενάργεια όλη την μπόχα και τη σαπίλα του συστήματος. Πρώτα απ' όλα επιβεβαιώνεται η πάγια εκτίμηση ότι το οργανωμένο έγκλημα είναι «σύμφυτο» με τον κρατικό μηχανισμό, με σκοπό το αμοιβαίο όφελος και κοινό παρονομαστή την απέχθεια απέναντι στο λαϊκό κίνημα. Δεν είναι μόνο ο μηχανισμός των φυλακών που εμφανίζεται διαβρωμένος, αλλά και οι ίδιες οι διωκτικές αρχές, ενώ αναπόφευκτη είναι και η «εμπλοκή» επιχειρηματιών. Στην όλη υπόθεση «αιωρούνται» και ονόματα πολιτικών, γεγονός που πλέον δεν ξενίζει κανέναν, με δεδομένο το βεβαρυμένο παρελθόν των κομμάτων εξουσίας στη μοιρασιά της κρατικής λείας αλλά και της διαπλοκής τους με μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Το συμπέρασμα σε κάθε περίπτωση είναι ένα: Οι αποκαλύψεις που γίνονται δεν πρέπει να οδηγούν στη μοιρολατρία και το συμβιβασμό με τη σαπίλα, αλλά στην ενδυνάμωση της θέλησης για ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος. Μόνο έτσι επέρχεται η κάθαρση.