Βεβαίως, μέσα σε όλο αυτό το κουβάρι, βρέθηκε και η καλή μας κυβέρνηση, το κράτος συνολικά, που, σαν Πόντιος Πιλάτος, ένιψε τας χείρας του. Κι ας καμώνεται το αντίθετο.

***

Μόνο που την κοινωνία, στην οποία οι Αλβανοί δουλεύουν ήλιο με ήλιο, αυτοί την κυβερνούν. Την κοινωνία, η οποία ποτίζεται με το δηλητήριο του ρατσισμού έπειτα από κάθε υπόθεση του αστυνομικού δελτίου, αυτοί την κυβερνούν. Το κράτος, που γεννά και συντηρεί τους θύλακες της ξενοφοβίας, αυτοί το κυβερνούν. Το κράτος, που απελαύνει το θύμα του φασίστα Καζάκου - φυσικά, το θυμάστε εκείνο το ανθρωποειδές, που βγήκε πέρσι παγανιά στην Ομόνοια και σκότωνε όποιο μελαμψό έβρισκε μπροστά του - αυτοί το κυβερνούν. Ενα από τα θύματά του λοιπόν, ανάπηρος πλέον ο άνθρωπος, με τσακισμένη τη σπονδυλική του στήλη, απελαύνεται στο Ιράκ, γιατί έληξε, λέει, η άδεια παραμονής του. Το κράτος που απελαύνει το θύμα του φασίστα, το κράτος που στέλνει έναν πολιτικό πρόσφυγα στο θάνατο, ώστε να ολοκληρωθεί το έργο του φασίστα -πιστολέρο (!), αυτό το κράτος, ο κ. Ευθυμίου και οι λοιποί το κυβερνούν. Για να μην ξεχνιόμαστε...

Τελικά, μέσα σε όλο αυτό το απαράτ της υποκρισίας, ο μόνος συνεπής με τις απόψεις του αποδείχτηκε ο κ. Χριστόδουλος. Αυτός ο άγιος άνθρωπος βρήκε τη στιγμή, τις ώρες που γινόταν ό,τι γινόταν με τον 15χρονο μαθητή, να τραβήξει έναν εξάψαλμο κατά των μεταναστών... Ο Θεός να βάλει το χέρι του.

***

α) Ναι, λένε οι μεν, γιατί είναι καλός μαθητής.

Μα, πατριώτες, οι εθνικές εορτές δε γίνονται για να επιβραβεύονται οι καλοί ή να τιμωρούνται οι κακοί μαθητές. Αυτή η βλακώδης τεχνική λεπτομέρεια, της παράδοσης της σημαίας στον καλύτερο μαθητή, δεν αποτελεί σοβαρό επιχείρημα, για να υπερασπιστεί κανείς την άποψη ότι ένας μη Ελλην υπήκοος έχει το δικαίωμα να συμμετέχει στις εθνικές εορτές του ελληνικού λαού, φέρων ή μη σημαία. Ο πατριωτισμός, η απόδοση τιμής στους αγώνες του λαού και ο σεβασμός στο νόημα της θυσίας δε μετριέται με βάση το βαθμό στη Γυμναστική, ούτε καν με το βαθμό στο μάθημα της Πατριδογνωσίας.

Οπως έλεγε προχτές στον «902» η Ιωάννα Καρυστιάνη, εκτός από τους αριστούχους, όταν χρειαστεί, θα κληθούν να θυσιαστούν για την πατρίδα και οι μετεξεταστέοι...

β) Ναι, να τη δώσουμε τη σημαία, γιατί - αυτή είναι η άλλη εκδοχή - έτσι θα τους «αφομοιώσουμε» τους Αλβανούς.

Αυτό είναι το «επιχείρημα» κυρίως των «ανανεωτών» του ροζ και πράσινου «εκσυγχρονισμού». Σπουδαία λογική! Σπουδαία «ευρυχωρία»! Οχι παιδιά, τη σημαία δε θα τη δώσουμε για να τους αλλαξοπιστήσουμε. Η ελληνική κοινωνία έχει υποχρέωση να δεχτεί στους κόλπους της όλους τους «άλλους» που βρίσκονται στο εσωτερικό της και να τους δεχτεί «όπως είναι». Οχι μεταλλαγμένους.

Το θέμα δεν είναι η «ενσωμάτωσή τους», κύριε Μπίστη και κύριε Κουναλάκη. Το θέμα είναι η αρμονική σύνδεσή τους με την ελληνική κοινωνία. Αυτή είναι η αριστερή τοποθέτηση επί του ζητήματος. Το άλλο, εκείνο που λέτε εσείς, είναι η έτερη όψη του ίδιου εθνικιστικού - με κοσμοπολίτικη χροιά - νομίσματος.

***

Ε, λοιπόν, δικαίωμα συμμετοχής στις εθνικές γιορτές του ελληνικού λαού έχει ο καθένας που εμπνέεται από αυτούς τους αγώνες. Το να τιμά κανείς το μήνυμα της θυσίας των Θερμοπυλών, το να τιμά το μήνυμα της αντίστασης για την αποτίναξη του ζυγού είτε των Οθωμανών είτε των Γερμανών, το να συναισθάνεται το μήνυμα του αγώνα για τη λευτεριά, δεν καθορίζεται από ληξιαρχικές πράξεις.

Και όταν κάποιος συνεγείρεται από αυτά τα μηνύματα, όταν τα σέβεται και αναγνωρίζει την αξία τους, αυτοί που βαρύνονται με την ηθική αυτουργία για τις ασχημονίες που έγιναν στη Μηχανιώνα, πρέπει να το βουλώνουν. Ετσι, απλά.

***

Κύριε Παπαθεμελή, κύριε Ψωμιάδη, κύριε Γιαννόπουλε, αφού θέλετε τέτοιου επιπέδου συζητητή, θα την έχετε: Κύριοι, ένας ελληνοαλβανικός πόλεμος δεν είναι απλώς ένας ελληνοαλβανικός πόλεμος. Οπως ένας ελληνοτουρκικός πόλεμος δεν είναι απλά ένας ελληνοτουρκικός πόλεμος. Οι πόλεμοι, κύριοι, χωρίζονται σε δίκαιους και σε άδικους πολέμους. Και τώρα ρωτάμε εμείς: Στον πόλεμο της Κορέας, τι ήταν πατριωτικό: Να πολεμάς με τα ελληνικά διακριτικά υπό τη σημαία του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, ή να μη συμμετέχεις σε έναν πόλεμο εναντίον ενός λαού, με τον οποίο δεν έχεις να χωρίσεις τίποτα; Στο πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, τι ήταν πατριωτικό; Να πολεμάς υπό τη σημαία του ΝΑΤΟ ή να μην πολεμάς; Στην εκστρατεία κατά της νεαρής Σοβιετικής Ενωσης, ποιοι ήταν οι πατριώτες; Αυτοί που έστειλαν τα παιδιά του ελληνικού λαού σε μια ιμπεριαλιστική εκστρατεία ή εκείνοι που έλεγαν ότι δεν είχαμε καμία δουλιά στο έγκλημα; Αλλά και στο Μικρασιατικό Πόλεμο, που τόσα δεινά συσσώρευσε στη χώρα, ποιος ήταν ο πατριώτης; Οι Γιαννόπουλοι ή εκείνοι που έλεγαν ότι οι πόλεμοι υπέρ της πατρίδας δεν έχουν καμία σχέση με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους;

***

Αυτό, λοιπόν, είναι το θέμα. Το θέμα είναι οι καταχραστές ενός συμβόλου, μιας ιδέας, ενός οράματος, μιας ιστορίας. Εχουμε γνωρίσει πολλούς Παττακούς, Παπαδόπουλους, Εφιάλτες, Τσολάκογλου, Αλκιβιάδηδες, ώστε να ξεχωρίζουμε ποιοι είναι οι καταχραστές των συμβόλων και της σημαίας. Και τέτοιος ο 15χρονος Αλβανός δεν ήταν, προφανώς.

***

Το πιθανότερο, δε, είναι ότι, αν σε όλους αυτούς που «φέρουν όνομα ελληνικό» και που «φέρονται σαν τους Ελληνες», αν τους πεις ότι ο Οδυσσέας Ανδρούτσος ήταν Αρβανίτης, θα βγάλουν σπυράκια στην εσωτερική πλευρά του άδειου κρανίου τους. Αν τους μιλήσεις για τον Ουγκώ, τον Βερανζέρο, τον Σανταρόζα, τον Λόρδο Βύρωνα, ή τον Φαβιέρο, απλώς θα σηκώσουν τους ώμους τους. Ισως σου «χαρίσουν» και μια γκριμάτσα περιφρόνησης, που τολμάς να μπλέκεις τους φιλέλληνες με τον ...«Αλβανό». Γιατί οι κύριοι τους φιλέλληνες τους σέβονται, λένε. Τρίχες σέβονται, λέμε εμείς.

Οσο για μας, επιπλέον, πράγματι, δεν το ξέραμε ότι ο Πούσκιν - που τραγούδησε με πάθος την «Επαναστάτισσα Ελλάδα» - πρέπει να πάρει την άδειά τους για να σηκώσει την ελληνική σημαία, αφού ήταν Ρώσος. Δεν ξέραμε ότι ο Ναζίμ Χικμέτ - που η καρδιά του τουφεκιζόταν κάθε πρωί στην Ελλάδα - πρέπει να πάρει την άδειά τους να σηκώσει την ελληνική σημαία, επειδή ήταν Τούρκος. Δεν το ξέραμε...

***

Εμείς λέμε ότι:

• Ενας Ελληνας, που πολέμησε ή εμπνεύστηκε από τον αντιφασιστικό αγώνα του ελληνικού λαού, είχε κάθε δικαίωμα να σηκώνει το λάβαρο της αντιφασιστικής πάλης στις επετείους της Σοβιετικής Ενωσης.
• Ενας μαχητής του αγώνα των Διεθνών Ταξιαρχιών δεν πρέπει να δίνει λόγο στους απογόνους του Φράνκο, για το αν σήκωσε την ισπανική σημαία.
• Ενας Γερμανός, που πολέμησε το ναζισμό ή που νιώθει την ντροπή που συνιστά για την ανθρωπότητα το φίδι του φασισμού, έχει κάθε δικαίωμα να συμμετέχει στις γιορτές μνήμης για το ολοκαύτωμα των Εβραίων.
• Ενας λευκός, που απεχθάνεται και πολέμησε το απαρχάιντ, έχει κάθε δικαίωμα να σηκώνει τη σημαία του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου.
• Ομοίως, ο αληθινός Ιταλός λοχαγός Κορέλι, και όχι αυτό το υποπροϊόν που γυρίστηκε ταινία, έχει κάθε δικαίωμα να σηκώνει την ελληνική σημαία στις επετείους του ελληνικού λαού.

Με δυο λόγια, το ζήτημα βρίσκεται στο «ποιος» είναι αυτός που σηκώνει τα λάβαρα και στο «γιατί» τα σηκώνει. Το ζήτημα δεν είναι ούτε το χρώμα του, ούτε η υπηκοότητά του. Με δυο λόγια, η ουσία βρίσκεται στο περιεχόμενο των ανθρώπων και όχι στην ετικέτα τους. Και κανείς δε δικαιούται να ξεχνά ότι την ελληνική σημαία είχε στην προμετωπίδα του το τανκς, την ώρα ακριβώς που κάτω από τις ερπύστριές του ματωνόταν η ελληνική σημαία του Πολυτεχνείου.