Στρώνουν επομένως το δρόμο, προβάλλοντας ως «εξεγερτικό» το κίνημα της νεολαίας, για να ξεκόψουν τη νεολαία των λαϊκών στρωμάτων από το επαναστατικό εργατικό κίνημα που πραγματικά μπορεί να εκφράσει τις ανάγκες της με στόχους πάλης, αυτούς που θέτει το οργανωμένο τμήμα των αγωνιζόμενων μαθητών, των φοιτητών, σπουδαστών, στόχοι που συνδέονται άμεσα με τη ζωή των οικογενειών τους και τη δεινή θέση των εργατών σ' αυτή την κοινωνία. Να την ξεκόψουν από τον αγώνα ρήξης και ανατροπής της πολιτικής και της εξουσίας του κεφαλαίου, που δημιουργεί και αναπαράγει τα προβλήματα και τα αδιέξοδα στους νέους, που επιβάλλει την κρατική βία και τρομοκρατία, αλλά και τη βία και τρομοκρατία των καπιταλιστών στους τόπους δουλειάς. Προβλήματα που έχουν άμεση σχέση με αυτά των γονιών τους. Να τους ξεκόψουν από τον αγώνα με προοπτική το σοσιαλισμό. Τα προηγούμενα χρόνια ανακάλυψαν τα «κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης» ως νέα, τα διάφορα «Φόρουμ», κάθε τι δηλαδή που να είναι έξω από ταξική βάση, περιεχόμενο και προσανατολισμό. Δεν «έπιασαν» τόπο και δεν μπορούσαν. Αταξικό κίνημα δεν υπάρχει, όπως δεν μπορεί να υπάρξει και κοινωνία των πολιτών.

Τι ακόμη αξιοποιούν για αυτή την επιδίωξη του κατεστημένου; Το γεγονός ότι κάτω από ορισμένες συνθήκες και για συγκεκριμένους λόγους, που δεν είναι υπόθεση αυτού εδώ του σημειώματος να τους αναπτύξουμε, μπορεί να εκφραστεί ένα μαζικό διεκδικητικό κίνημα νέων. Το οποίο όμως αν δεν έχει στόχους πάλης σε ευθεία αντίθεση με τα μονοπώλια και αν δε δεθεί με το εργατικό κίνημα, δεν μπορεί να έχει κάποια αποτελέσματα. Ακόμη και στο «Μάη του '68» στο Παρίσι, το κίνημα απόκτησε πραγματικά χαρακτηριστικά μαζικού λαϊκού κινήματος ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου, όταν η εργατική τάξη άρχισε τις καταλήψεις στα εργοστάσια και βγήκε μαζικά στους δρόμους. Ακόμη και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, μπορεί να ξεκίνησαν οι φοιτητές την κατάληψη, αλλά το κίνημα χτυπήθηκε όταν στους δρόμους της Αθήνας κατέβηκαν μαζικά οι οικοδόμοι, άλλοι εργαζόμενοι, μαζί και οι φτωχοί αγρότες από τα Μέγαρα.

Η νεολαία μπορεί να έχει κάποια κοινά χαρακτηριστικά, ωστόσο δεν έχει όλη η ηλικιακή αυτή ομάδα τα ίδια συμφέροντα. Η νεολαία, οι άνθρωποι 15, 20, 30, 34 χρόνων, δε συγκροτούν μία τάξη. Αντίθετα, προέρχονται από τάξη - από την τάξη που ανήκει η οικογένειά τους - και θα καταλήξουν σε τάξη, μεγάλο μέρος τους στην τάξη από την οποία προέρχονται. Δεν έχει τα ίδια συμφέροντα ο μαθητής - γιος του εργάτη, που εργάζεται ο ίδιος και γι' αυτό πηγαίνει σε νυχτερινό σχολείο, με τον μαθητή - γιο του βιομηχάνου. Το ίδιο ισχύει και για τους φοιτητές και για τους σπουδαστές. Δεν έχει τα ίδια συμφέροντα το παιδί του αγρότη με το παιδί του γαιοκτήμονα, ακόμα και αν κάθονται σε διπλανά θρανία.

«Με βάση την ταξική διάρθρωση της ελληνικής καπιταλιστικής κοινωνίας, τις γενικότερες τάσεις, το μεγαλύτερο μέρος της νεολαίας, είτε ως καταγωγή είτε ως θέση στην παραγωγική διαδικασία, ανήκει στη σύγχρονη εργατική τάξη», υπογραμμίζεται στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη με θέμα: «Η δράση του Κόμματος για τα προβλήματα της Νεολαίας. Η στήριξη της ΚΝΕ».

Σε τελική ανάλυση, οι μηχανισμοί της αστικής τάξης επιδιώκουν να αποδομήσουν στη συνείδηση της νεολαίας την ύπαρξη κοινωνικών τάξεων, ταξικής πάλης, προβάλλοντας ότι η νεολαία είναι η ίδια κοινωνική τάξη με ενιαία συμφέροντα. Οτι τα συμφέροντα των μαθητών, των φοιτητών από τις εργατικές, τις λαϊκές οικογένειες είναι ίδια με αυτά των νέων των αστικών οικογενειών. Να συσκοτίσουν τη διέξοδο στα αδιέξοδα της νεολαίας των λαϊκών στρωμάτων πασχίζουν.

Ομως, η διέξοδος υπάρχει. Διέξοδος, για τη μεγάλη πλειοψηφία της νεολαίας που προέρχεται από την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Είναι η πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού. Η πολιτική πάλη, με στόχο την ανατροπή του συστήματος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, με στόχο το σοσιαλισμό. Και γι' αυτό το κίνημα των νέων πρέπει να οσμωθεί με το εργατικό κίνημα. Αντικειμενικά είναι τμήμα του και αναγκαίος όρος για να ευοδωθούν οι πόθοι και οι ελπίδες της νεολαίας των εργατικών, των λαϊκών οικογενειών.

Υ.Γ.

Ο Λάκης Λαζόπουλος στην πρώτη του εκπομπή το βράδυ της Τρίτης 16/12/2008, αφιερωμένη και απ' αυτόν στη δήθεν «εξέγερση των νέων», έκλεισε με ένα τραγούδι που δείχνει ανάγλυφα το στόχο και τους σκοπούς του λεγόμενου «νέου κινήματος» και σε πόσο επικίνδυνη και αδιέξοδη δράση σπρώχνουν τη νεολαία. Παραθέτουμε τους στίχους χωρίς άλλο σχόλιο γιατί δε χρειάζεται. Μιλούν μόνοι τους για ένα κίνημα στο πουθενά, μέσα από την κρυψώνα (να θεωρεί άραγε τα καλυμμένα πρόσωπα;) που κάνει πανικό (θα θεωρεί άραγε τα τυφλά χτυπήματα και τα σπασίματα;) ως δύναμη που δεν μπορεί να τη βολέψουν τα ΜΑΤ; Για ποιο σκοπό; «Στο κενό», καταλήγει το τραγούδι. Ετσι τη θέλουν τη νεολαία. Να ξεχνιέται στο κενό. Φυγή από την πραγματικότητα, για να συνεχίζει καταπιεσμένη και εκμεταλλευόμενη αυτή και οι οικογένειές της από τον καπιταλισμό. Ας παρακολουθήσουμε τους στίχους, για του λόγου το αληθές.

«Αμα τα πάρω θα πάρω φόρα θα τους πλακώσω στην ανηφόρα.

Αμα τα πάρω δε θα μπορέσει μια διμοιρία ΜΑΤ να με βολέψει.

Ετσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι, κρύβομαι μέσα και κάνω πανικό.

Ετσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι, τη φαντασία μου χορεύω στο κενό».