Για να θυμηθούμε: Μας είχαν τάξει ότι οι Αγώνες της Αθήνας θα ήταν «λιτοί». Αλλά αντί για «μέτρο» και «σεμνότητα», είχαμε «φαραωνισμούς» τύπου Καλατράβα και ένα κόστος 600% (!) πάνω από το αρχικά προϋπολογιζόμενο.

*

Μας είχαν τάξει επιστροφή στο «αρχαίο» πνεύμα το «αθάνατο». Αλλά, αντίθετα, είχαμε την εμπορευματοποίηση στο απόγειό της, τον Παρθενώνα να μετατρέπεται σε ντεκόρ της «Κόκα - Κόλα», την αρχαία Ολυμπία σε φόντο για τα διαφημιστικά της «Adidas» και τη λαμπαδηδρομία σε μαραθώνιο διαφημιστικό πρόγραμμα των «χορηγών». Και όλα με το Ζέπελιν πάνω από το κεφάλι μας...

*

Εκείνο, όμως, που κυρίως μας είχαν τάξει ήταν «καθαροί» Αγώνες...

Ολοι αυτοί που μας έταζαν τους «καθαρούς» Αγώνες (από τους λογής αρμόδιους μέχρι τα τρωκτικά με τις μπουκωμένες ολυμπιακές τους μασέλες), έτρεχαν μετά να κουκουλώσουν τις βρωμιές τους, επικαλούμενοι «τροχαία» κι άλλα τέτοια καραγκιοζιλίκια.

Κάπως έτσι, σαν να μην πέρασε μια μέρα από το 2004, φτάσαμε από τον Τζέκο με το λαδωμένο μαλλί, στην κυρία Σου - Λι...

*

Μακάρι αυτό το τελευταίο «ξεφτιλίκι» να ήταν οι αναγκαίες ωδίνες μιας κάθαρσης. Αλλά, ο καθαρτήριος χαρακτήρας μιας εξέλιξης καθορίζεται από την ποιότητα του «εξυγιαντή».

Ποιος είναι ο «εξυγιαντής»; Ρίξτε μια ματιά στα τηλεπαράθυρα: Ολοι αυτοί που εξέθρεψαν, συνειδητά ή ασυνείδητα, διά πράξεων ή παραλείψεων, το πρόβλημα. Οι εγχώριοι. Και οι ξένοι. Με προεξάρχουσα τη ΔΟΕ! Αυτό το κλαμπ των βαρόνων, των μαχαραγιάδων και των μεγαλοκαπιταλιστών, αυτοί δηλαδή που «πουλάνε» τις ντόπες μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Αυτοί και οι χορηγοί τους, που για να αναδειχτούν σε πρωταθλητές του κέρδους έχουν οδηγήσει τον αθλητισμό στον πρωταθλητισμό της ντόπας. Τούτοι είναι που καμώνονται τους ...αδέκαστους!

*

Το διαφημιστικό σύνθημα των Ολυμπιακών Αγώνων, το «Citius, altius, fortius» (ταχύτερα, υψηλότερα, δυνατότερα), έγινε σλόγκαν σε ένα «χορό» για αμφεταμίνες και στεροειδή, για ερυθροπιτίνες, αυξητικές ορμόνες και κάθε λογής ανακάλυψη της «φαρμακοβιομηχανίας των ρεκόρ».

*

Ο αθλητισμός από παιχνίδι και άμιλλα, από καταξίωση της ανθρώπινης θέλησης μέσα από τη διεύρυνση των ορίων της ανθρώπινης φύσης, έγινε εμπόριο και «βαρβιτουρικό» της βιομηχανίας του θεάματος.

Μόνο που ο «έμπορος», ο χορηγός, η πολυεθνική, θέλουν κέρδη. Η διαφήμιση της «πραμάτειας» τους, για να αποφέρει κέρδη, πρέπει να είναι εντυπωσιακή. Θέλει «ρεκόρ»! Ναι, αλλά τα ρεκόρ για να φέρνουν κέρδη πρέπει να «σπάνε» με ακόμα μεγαλύτερα και εντυπωσιακότερα ρεκόρ. Ομως, η ανθρώπινη φύση έχει τους δικούς της χρόνους, για να υπερνικήσει τα κάθε φορά όριά της. Και ποιος νοιάζεται; Θα φτιαχτούν άνθρωποι έξω από το χώρο και το χρόνο, έξω δηλαδή από την ανθρώπινη φύση τους. Θα κατασκευαστούν «ρέκορντμαν» και «ρεκορντγούμαν». Θα γεννηθούν αθλητές - υπεράνθρωποι.

*

Ζούμε χρόνια τώρα τον πρωταθλητισμό των κατασκευασμένων στα εργαστήρια των εταιρειών, που αντί για μετάλλια κερδισμένα με τον ιδρώτα τους, τρέχουν σαν τον κλέφτη για να κερδίζουν μετάλλια βουτηγμένα στα αναβολικά, στη «σύριγγα», στην ντόπα...

Και τότε έρχεται κάποια στιγμή που το πράγμα «στομώνει». Η μπόχα μεγαλώνει. Η καπηλεία των ξυπόλυτων μαραθωνοδρόμων και των γνήσιων αγωνιστών του αθλητισμού, δεν αρκούν για άλλοθι.

Τότε ακριβώς απαιτείται να ριχτεί λίγο «πατσουλί», για να κρυφτεί η αποφορά. Τότε οι κατασκευαστές των σωματικά μεταλλαγμένων αθλητών, οι διακινητές της «πρέζας» στα γήπεδα του παρά φύσιν πρωταθλητισμού, αφού πρώτα ...«πέφτουν από τα σύννεφα», κατόπιν υποκρίνονται τους «καθαρούς», τους «ελεγκτές», τους «άτεγκτους», τους «τιμωρούς».

Μόνο που η «καθαρότητα» - όπως έλεγε ο παγκόσμιος πρωταθλητής Πιέτρο Μενέα - έχει μια βασική προϋπόθεση: Οτι «το καθήκον της καταπολέμησης του ντόπινγκ πρέπει να αφαιρεθεί από τους οργανισμούς που αποκομίζουν κέρδη από τις αθλητικές εκδηλώσεις».

Οσο για τον διάσημο Σουηδό αθλητίατρο Εϊνάρ Ερικσον έχει πει το εξής αυτονόητο: «...ο πόλεμος εναντίον των απαγορευμένων ουσιών θα είναι μια δύσκολη μάχη όσον καιρό οι σπόνσορες είναι βασικοί οικονομικοί χορηγοί των αθλητών. Οι σπόνσορες αυτοί δεν πληρώνουν μόνο τους μισθούς των αθλητών, αλλά υπόσχονται και επιπλέον χρήματα για την πρωτιά και το ρεκόρ».

*

Βιώνουμε, το «Citius, altius, fortius» σε όλο του το «μεγαλείο». Απαραίτητα αξεσουάρ του το χρονόμετρο και η ...σύριγγα (για να «σπάνε τα χρονόμετρα» και να «λυγίζουν οι μπάρες»)!

Ενας αθλητισμός στα κουλουάρ και τα ταπί της αθλιότητας, γεμάτος «φυσαλίδες» από το ανθρακικό των «μεγάλων χορηγών».

Ενας αθλητισμός που το πολιτικό προσωπικό που τον επιδοτεί τρέχει να φωτογραφηθεί με τους «ήρωες» των στίβων, «ήρωες» που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος είναι ο «απατεώνας» και ποιος ο αθλητής.

`Η, μάλλον, μπορείς. Εχουμε αναφερθεί και παλιότερα στο πείραμα που συνιστούσε ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Πεν Στέιτ, ο Τ. Γεσάλις: Αν, έλεγε, οι «ντοπαρισμένοι» παίξουν με τους καθαρούς έναν αγώνα ποδοσφαίρου, τότε «οι πρώτοι θα κέρδιζαν 84 - 3»...