«Δεν έχουμε κανένα λόγο να μεταφέρουμε εδώ το πείραμα της γειτονικής Ιταλίας» έλεγε ο Απόστολος Κακλαμάνης απ' το βήμα του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ στις 18.3.2008, μιλώντας απ' τη δική του σκοπιά για τη σταθερότητα των αστικών κυβερνήσεων και τη συνεργασία με το Συνασπισμό. «Εκεί, πρόσθεσε, με ελιές και τριανταφυλλιές, έφτασαν καμιά δεκαριά Κόμματα στην κυβέρνηση Πρόντι, που τώρα είναι ερείπια, ένα από τα Κόμματα έφυγε και έρχεται ο καβαλιέρε Μπερλουσκόνι να κυβερνήσει τη γειτονική Ιταλία των Δημοκρατών, των Σοσιαλιστών, των Αριστερών, των Κομμουνιστών που απέτυχαν να δώσουν κυβέρνηση ικανή να κυβερνήσει τη χώρα».

Δεν είναι - μόνο οι ελιές και τριανταφυλλιές - που επαναφέρουν τον Μπερλουσκόνι στην εξουσία. Την εξήγηση έδωσε την ίδια μέρα ο Καβαλιέρε σε ομιλία του βόρεια του Μιλάνου. Σε τηλεγράφημά του το ΑΠΕ (16.5.2008) αναφέρει: «Αναγνωρίζοντας τις ομοιότητες των προεκλογικών προγραμμάτων των δυο κομμάτων που μάχονται για την εξουσία στην Ιταλία, ο συντηρητικός πρώην πρωθυπουργός και μεγιστάνας του Τύπου Σίλβιο Μπερλουσκόνι αστειεύτηκε λέγοντας ότι δεν έχει τίποτε να δηλώσει μετά την υπόσχεση του σημαντικότερου αντιπάλου του για την πρωθυπουργία, κεντροαριστερού Βάλτερ Βελτρόνι, ότι θα μειώσει κατά δισεκατομμύρια ευρώ τις δημόσιες δαπάνες».

Ερχονται δηλαδή κάποιες συμπτώσεις για να αποδείξουν με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο πως μια πολιτική που ασκείται από κεντροαριστερό ή κεντροδεξιό συνασπισμό και υπηρετεί το κεφάλαιο είναι, εξ ορισμού, αντιλαϊκή και οδηγεί τις λαϊκές δυνάμεις σε αδιέξοδο.