Ενα ήταν το συμπέρασμα που έβγαινε αβίαστα αν κάποιος άκουγε τους φραστικούς διαξιφισμούς μεταξύ των Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου χτες στη Βουλή: Οτι δεν μπορούν να δώσουν λύση στο καυτό θέμα της ακρίβειας και γι' αυτό το μόνο που (τους έχει απομείνει να) κάνουν είναι να εμπαίζουν τα λαϊκά νοικοκυριά και να ρίχνουν στάχτη στα μάτια του κόσμου. Και οι δύο ομνύουν στο όνομα του «υγιούς ανταγωνισμού» και στο ιερό δικαίωμα των μονοπωλίων να διαμορφώνουν ελεύθερα τις τιμές των προϊόντων. Ταυτόχρονα, από κοινού στηρίζουν την εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας, της Κοινωνικής Πρόνοιας, της Κοινωνικής Ασφάλισης, τις ιδιωτικοποιήσεις... Με άλλα λόγια, στηρίζουν την επέλαση των μεγαθηρίων της αγοράς κατά των λαϊκών εισοδημάτων... Επειδή ολοένα και περισσότερος κόσμος δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα και η δυσαρέσκεια έχει κτυπήσει «κόκκινο», επιστρατεύουν τα παραμύθια, τα ψέματα και την κοροϊδία. Βάζουν τη μάσκα του αμείλικτου διώκτη των κερδοσκόπων, αλλά τελικά ζητούν από τον «καταναλωτή» να τα βγάλει πέρα μόνος του. Αναγορεύονται σε θεματοφύλακες της ελεύθερης αγοράς, διακηρύσσοντας ταυτόχρονα ότι δεν είναι ασύδοτη, λες και υπάρχει πουθενά καμία ελεγχόμενη αγορά. Από την άλλη, δεν είπαν λέξη για τους μισθούς και τις συντάξεις πείνας... Το συμπέρασμα; Το δούλεμα θα συνεχίζεται όσο δεν αισθάνονται την απειλή από τα κάτω.