Η στρατηγική σύγκλιση του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ, σε όλα τα βασικά πολιτικά μέτωπα, έχει ως συνέπεια η διεκδίκηση της επανάκτησης της κυβερνητικής εξουσίας από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ και η όξυνση της αντιπαράθεσής του με τη ΝΔ να μη γίνονται γύρω από την ουσία της πολιτικής, αλλά γύρω από ζητήματα «διαδικασίας», «διαχείρισης» και «τάξης». Η πολιτική «σύγκρουση» ανάμεσα στους εταίρους του δικομματισμού στην προεκλογική περίοδο κινήθηκε ανάμεσα στη «λάσπη» και το «βούρκο», με μοναδικό στόχο των κομμάτων της άρχουσας τάξης να μην αναδειχτούν τα πραγματικά λαϊκά και κοινωνικά προβλήματα και, κυρίως, να μη γίνει φανερή η πολιτική τους ταύτιση.

Με δεδομένο, λοιπόν, ότι μεταξύ των δυο αστικών κομμάτων δεν υπάρχουν πολιτικές διαφορές, είναι περίπου νομοτελειακό ότι η κόντρα θα επικεντρωθεί στις διαχειριστικές ικανότητες και στο ήθος. Το ΠΑΣΟΚ σήμερα επιδιώκει να αποδώσει τα νέα «κρούσματα» στον τρόπο διαχείρισης από τη ΝΔ της «εξουσίας». Μόλις την προηγούμενη Τρίτη ο Γ. Παπανδρέου μιλώντας σε συνέδριο της ΓΣΕΕ απέδωσε τη διαφθορά στην «αντίληψη διακυβέρνησης και διαχείρισης της εξουσίας» από τη ΝΔ.

Το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να εξαπατήσει τα λαϊκά στρώματα και να σπείρει «αυταπάτες» ότι, δήθεν, με μια «σοσιαλδημοκρατική» διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος, μπορούν να «εξαλειφθούν»(!) τα φαινόμενα διαφθοράς. Σήμερα τόσο ο Γ. Παπανδρέου όσο και οι εκφραστές των εσωκομματικών «ρευμάτων» στο ΠΑΣΟΚ εμφανίζονται σαν να προήλθαν από «παρθενογένεση» - την ίδια στιγμή που μόλις πριν από λίγες μέρες ήρθαν στην επιφάνεια στοιχεία για «μίζες» της γερμανικής πολυεθνικής εταιρείας «Ζήμενς» που κατέληξαν στα κομματικά ταμεία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ - θέλοντας να πείσουν ότι δήθεν έχουν «αλλάξει» και είναι έτοιμοι για «αριστερή στροφή» με στόχο τη ...«δίκαιη διαχείριση» του συστήματος. Οσες μάσκες, όμως, και αν φορέσουν προδίδονται από τις θέσεις και τα προγράμματά τους, που είναι δομημένα πάνω στην υπεράσπιση των νόμων της αγοράς και της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας του μεγάλου κεφαλαίου. Των απαραίτητων όρων, δηλαδή, που διαιωνίζουν το σύστημα της εκμετάλλευσης, οξύνουν τις ταξικές αντιθέσεις, αναπαράγουν τα φαινόμενα της σήψης και της διαφθοράς, των σκανδάλων, της μίζας.

Απέναντι στη μάχη της «σαπίλας» τους, αυτό που έχει τεράστια σημασία είναι οι εργαζόμενοι, οι άνθρωποι του μόχθου να συνειδητοποιήσουν αυτό που έγραφε ο Κ. Μαρξ στο έργο του «Η αθλιότητα της φιλοσοφίας»: «Η πολιτική εξουσία είναι η επίσημη έκφραση της ταξικής αντίθεσης μέσα στην αστική κοινωνία». Αυτή την πολιτική εξουσία πρέπει ο λαός να στερήσει από τα κόμματα της αστικής τάξης, αποδυναμώνοντάς τα ακόμα περισσότερο, αφαιρώντας τους το μέσο που έχουν στα χέρια τους για να προσφέρουν - μέσα από την «ανήθικη» πολιτική της εκμετάλλευσης που υπηρετούν - τον τεράστιο πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι για ατομική ιδιοποίηση από μια χούφτα κεφαλαιοκράτες.