Παπαγεωργίου Βασίλης

Η ίδια λαϊκή αποστροφή είχε εκφραστεί εκλογικά πριν από χρόνια και προς την ετέρα γαλλική κυβέρνηση της κεντροαριστεράς, εκείνη του Ζοσπέν, που κατά τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε πρότυπο και έκφραση ανανεωτικής πολιτικής, γιατί έφερνε την αριστερά στο κέντρο των πολιτικών εξελίξεων, μακριά από το δογματισμό (!) και την απομόνωση! Θα αντιμετώπιζε (έλεγαν) εδώ και τώρα τα λαϊκά προβλήματα και όχι στη μετά θάνατον ζωή!...

Και τα ...αντιμετώπισαν. Και οι δύο αυτές κυβερνήσεις. Οπως και η τρίτη της κεντροαριστεράς: Του Ντ' Αλέμα. Στην οποία επιδαψίλευε λόγια συμπάθειας και τιμής ο Αννιέλι, ο ιδιοκτήτης της «Φίατ»: «Τι να τις κάνουμε τις κυβερνήσεις της δεξιάς, όταν έχουμε τέτοιες της αριστεράς», αναφωνούσε ο μακαρίτης.

Ποια είναι η μεγαλύτερη υπηρεσία εκείνων των κυβερνήσεων στα μονοπώλια και γενικά στο κεφάλαιο; Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι πέρασαν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις σακατεύοντας εργατικά δικαιώματα. Το κυριότερο είναι ότι προώθησαν την «κοινωνική συναίνεση», δηλαδή την υποταγή των εργαζομένων, για να τους οδηγούν στο σφαγείο και με τη συγκατάθεσή τους! Σακάτεψαν περισσότερο το ήδη αποδυναμωμένο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης, σε σύμπραξη μαύρου μετώπου με τους Ιταλούς και Γάλλους εργατοπατέρες και οπορτουνιστές, διάφορους τρόφιμους ευρωενωσιακών και άλλων κονδυλίων.

Μπροστά στον εξευτελισμό υποχρεώθηκε και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να ψελλίζει (εδώ και λίγο καιρό) τις κάποιες αποστάσεις που (δήθεν) κρατά από σχήματα τύπου Πρόντι. Αλλωστε, τι να κάνει; Εδώ υπάρχει το ΚΚΕ και πρέπει να προφυλαχτεί και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ας μην έχουν αντίκρισμα (καθότι υποκριτικές) οι αποστάσεις του, για το λόγο ότι και ο ίδιος συγκροτεί ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Οχι, όμως, οποιοδήποτε κόμμα, αλλά ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που καθοδηγείται κυρίως από στελέχη που επιχείρησαν να διαλύσουν το ΚΚΕ, απέτυχαν και με σημαία την «ανανέωση» (δηλαδή την αναπαλαίωση της σοσιαλδημοκρατίας) συνεχίζουν στο δρόμο της διαχείρισης και της συμμετοχής σε σενάρια που προωθεί η αστική τάξη.

Οχι μόνο δεν αλλάζει ο συσχετισμός των δυνάμεων σε όφελος των κομμουνιστικών δυνάμεων, αλλά και ότι αυτές οι κυβερνήσεις γίνονται μοχλός μεγαλύτερης μετατόπισης μαζών προς τα αστικά κόμματα. Γίνονται μέσον μεγαλύτερης αποδυνάμωσης και των κομμουνιστικών δυνάμεων.

Αποδείχτηκε, επίσης με απόλυτο τρόπο, πόσο απατηλό είναι το παμπάλαιο σκεπτικό που υποστηρίζει ότι μπορεί ένα κομμουνιστικό κόμμα να υποχρεώσει το συμμαχικό σοσιαλδημοκρατικό στην αποδοχή έστω 5 - 10 θετικών σημείων σε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα.

Τα αστικά κόμματα δεν έχουν κανένα πρόβλημα, αν χρειαστεί, να υπογράψουν και 5 και 10 θετικά σημεία. Και λοιπόν; Πέρα από το γεγονός ότι το κύριο είναι η κατεύθυνση του προγράμματος και όχι τα 5 - 10 επιμέρους σημεία, δεν πρέπει να διαφεύγει ότι και αυτά ακόμα τα υπονομεύουν και τελικά τα «ξεχνούν». Ταυτόχρονα, χρησιμοποιούν και το εκβιαστικό επιχείρημα: «Θα πάρετε ευθύνη αν ρίξετε την κυβέρνηση συνεργασίας, γιατί θα έρθει η δεξιά»!...

Βεβαίως, είναι αμφίβολο αν έχουν μόνο αυταπάτες οι κομμουνιστικές δυνάμεις που συμμετέχουν στις κεντροαριστερές κυβερνήσεις. Πάντως, έτσι ή αλλιώς, η συγκεκριμένη επιλογή τους γίνεται αναπόφευκτη, από τη στιγμή που πέταξαν στον κάλαθο των αχρήστων τις κομμουνιστικές αξίες, τις νομοτέλειες της ταξικής πάλης και την επιστημονική μέθοδο ανάλυσης του καπιταλισμού.

Επιβεβαιώνεται ακόμα ότι χρεοκόπησε πλήρως και η αντίληψη που ισχυρίζεται ότι οι αλλαγές σε όφελος του λαού θα έρθουν από «πάνω».

Ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν σε τέτοιες συνθήκες τέτοιες αλλαγές. Θετικές εξελίξεις από τα πάνω (πάντα όμως με τη συμμετοχή των «κάτω») υπήρξαν τότε που ο λαός γινόταν πρωταγωνιστής των εξελίξεων, όταν αναλάμβανε επαναστατική δράση, κατακτώντας την εξουσία, όταν άλλαζε τους συσχετισμούς σε δικό του όφελος.

Η αλλαγή του σκηνικού από τα «πάνω» δεν καλλιεργείται μόνο από το ΠΑΣΟΚ. Κυρίως καλλιεργείται και από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, έναν φορέα του κυβερνητισμού που ο πολιτικός του ορίζοντας φθάνει μέχρι εκεί που το σύστημα επιτρέπει.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν κάνει λόγο για την ανάγκη ενός ισχυρού εργατικού και λαϊκού κινήματος κατά των μονοπωλίων και της πολιτικής που τα υπηρετεί, αλλά και επιχειρεί με κόλπα να ανακοπεί ο ριζοσπαστισμός λαϊκών μαζών, επιτιθέμενος κατά του ΚΚΕ και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Επόμενο:

Γιατί δε θέλουν την οργάνωση του λαού. Φοβούνται τη λαϊκή πρωτοβουλία και αυτενέργεια. Τη λαϊκή οργάνωση και κινητοποίηση τις θέλουν (για να τις χρησιμοποιήσουν), μόνο όταν εκφράζονται σε οργανώσεις τύπου ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, σε μη κυβερνητικές οργανώσεις, στα Φόρουμ και σε δημοψηφίσματα με αβαθές περιεχόμενο. Για παράδειγμα, η πολιτική του δεν αντέχει ούτε τη συγκρότηση απεργιακών επιτροπών στους τόπους δουλειάς, την αγωνιστική παρουσία των συνδικαλιστικών οργανώσεων σε κάθε τόπο δουλειάς όπου κυριαρχεί η τρομοκρατία του εργοδότη.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει λόγο για την ανάγκη αλλαγής των συνειδήσεων (για ποια αλλαγή άλλωστε να κάνει λόγο;). Επιδιώκει την αλλαγή (απλώς) των εκλογικών συσχετισμών, με τη μετατόπιση, από το ΠΑΣΟΚ στον όμορό του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ανθρώπων σοσιαλδημοκρατικών πεποιθήσεων, που αναζητούν κάποιες «λύσεις» επιφανειακές. Αυτή τη μετατόπιση (την εντός και επί τα αυτά) την ονομάζουν ανατροπή του πολιτικού σκηνικού! Και καλλιεργούν αυταπάτες στο λαό ότι με την ενίσχυση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα υποχρεωθεί και το ΠΑΣΟΚ να γίνει φιλολαϊκό.

Εδώ εντάσσεται και η ουσία που κρύβει το σύνθημα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ «έρχεται η ώρα της αριστεράς». Πρόκειται για την επιδίωξή του να συμπράξει με αυξημένη προίκα στην ελληνική έκδοση μιας κυβέρνησης Πρόντι. Από εδώ και το κάλεσμα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προς το ΠΑΣΟΚ, για κοινή δράση στο Ασφαλιστικό και σε άλλα θέματα. Τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ υπερασπίζεται το δικό του νόμο, το νόμο «Ρέππα», ο οποίος αποτελεί συνέχεια του νόμου «Σιούφα»...

Στα διπολικά σενάρια εγκλωβισμού των μαζών και αναχαίτισης των θετικών διεργασιών, καθώς και στο δικομματισμό, μία είναι η απάντηση: Ισχυρό ΚΚΕ, αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική κοινωνικοπολιτική συμμαχία, πάλη για τη λαϊκή εξουσία.

Ταυτόχρονα, η ισχυροποίηση του ΚΚΕ και η προώθηση των συσπειρώσεων και συμμαχιών που πατάνε στο κοινωνικό επίπεδο, θα δυσκολεύουν την υλοποίηση των πιο σκληρών κυβερνητικών μέτρων που έρχονται, θα αλλάζουν θετικά τη γενικότερη πολιτική ατμόσφαιρα, πρωταρχικά στους τόπους δουλειάς, πρώτα απ' όλα στη νεολαία της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, θα μαχητικοποιούν περισσότερο τη λαϊκή αντεπίθεση. Είναι τα ρυάκια, οι χείμαρροι που ενώνονται προς τη συγκρότηση του Αντιμονοπωλιακού, Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Μετώπου.