Οταν τεθεί το ζήτημα αυτό συγκεκριμένα στο πεδίο της οικονομίας και της πολιτικής και στην αμοιβαία σχέση τους, εμφανίζεται με σαφήνεια με την ακόλουθη μορφή: Με το κεφάλαιο ή την εργατική τάξη. Με τα μονοπώλια ή το λαό. Ενδιάμεσες λύσεις δεν υπάρχουν. Και με τους δυο δεν μπορείς να είσαι.

Με δεδομένο ότι στην οικονομική και πολιτική ζωή το κεφάλαιο, τα μονοπώλια είναι κυρίαρχα, είναι εξουσία, σε γενικότερο ιδεολογικό και πολιτικό πεδίο το ζήτημα τίθεται ως εξής: Αναγνώριση και προσαρμογή σε αυτή την εξουσία ή πάλη για την ανατροπή της. Εξουσία για την αστική τάξη ή εξουσία για την εργατική τάξη και το λαό.

Ενδιάμεσες λύσεις δεν υπάρχουν. Συμβιβασμοί ανάμεσα σε αυτά τα δυο δε χωρούν. Ειδικά στη σημερινή φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού, λύσεις, πολιτικές που να υπηρετούν ταυτόχρονα την κερδοφορία του κεφαλαίου και τα συμφέροντα των εργατών δεν υπάρχουν, είναι αυταπάτη. Οσοι και όποιοι επιχειρούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα κοροϊδεύουν, εξαπατούν το λαό ή έχουν ψευδαισθήσεις.

Η απόδειξη της αλήθειας αυτής βρίσκεται στα έργα και τις ημέρες των κεντροαριστερών κυβερνήσεων συνεργασίας σοσιαλδημοκρατών, μεταλλαγμένων κομμουνιστών και άλλων λεγόμενων αριστερών ρευμάτων που ζήσαμε και ζούμε στον ευρωπαϊκό χώρο. Αποδείχτηκαν αποτελεσματικοί στυλοβάτες του συστήματος και νεκροθάφτες των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Οφείλουμε, ωστόσο, να υπογραμμίσουμε, με την ευκαιρία, ότι τα πειράματα αυτά, οι επιλογές αυτές δεν ευδοκίμησαν τυχαία. Βρήκαν πρόσφορο έδαφος. Επειδή κοινωνικά υπάρχουν δυνάμεις που στηρίζουν τη γραμμή προσαρμογής. Δυνάμεις που χαρακτηρίζονται από ανυπομονησία, από απειρία ταξικής πάλης έστω και συνδικαλιστικής δράσης. Πρόκειται για νεοεισερχόμενα, κυρίως, τμήματα στις γραμμές της εργατικής τάξης, ζυμωμένα με την αστική ιδεολογία και το μικροαστικό τρόπο ζωής. Τμήματα που είναι ευάλωτα στους πολυδαίδαλους μηχανισμούς του συστήματος χειραγώγησης, εξαγοράς, αναζήτησης ατομικών λύσεων και απεμπόλησης του κοινού ταξικού συμφέροντος. Επειδή σε πολιτικό επίπεδο η υποχώρηση της επαναστατικής γραμμής πάλης άφησε έδαφος στην ενίσχυση πολιτικών δυνάμεων που υιοθέτησαν τη θεωρία του «ιστορικού συμβιβασμού» με τον καπιταλισμό. Σήμερα οι δυνάμεις αυτές με αριστερή ρητορική, αντικαπιταλιστική φρασεολογία αναδείχτηκαν ως η σύγχρονη Κίρκη αποπροσανατολισμού, συμβιβασμού, ηττοπάθειας.

Ας πάρουμε ως παράδειγμα το κοινωνικοασφαλιστικό πρόβλημα, επίκαιρο και ζωτικό πρόβλημα, για κάθε εργατική και λαϊκή οικογένεια.

Το πρόβλημα αυτό δε γεννήθηκε από κακούς χειρισμούς ή από έλλειψη σχεδίου και προγραμματισμού, όπως επιχειρούν να το παρουσιάσουν ειδικά το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΝ και οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κλπ.

Εμφανίστηκε με οξύτητα με τη διαμόρφωση της ενιαίας εσωτερικής αγοράς στην ΕΕ, ιδιαίτερα μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Με την ένταση του ανταγωνισμού ανάμεσα στις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και στα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου από την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού.

Προκλήθηκε από την απαίτηση του κεφαλαίου να περιοριστεί το «εργατικό κόστος» (όπως λένε το μισθολογικό και μη μισθολογικό κόστος), δηλαδή με την ανατροπή του συνόλου των εργασιακών σχέσεων και το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα για παραπέρα φτήνεμα της εργατικής δύναμης. Το κεφάλαιο δεν έχει άλλη επιλογή. Αυτό απαιτεί το ταξικό του συμφέρον. Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Εχουν χαράξει ενιαία στρατηγική. Ριζική ανατροπή. Κατάργηση του κοινωνικού χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος.

Αλλά και για την εργατική τάξη είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Το πρόβλημα για την εργατική τάξη δεν είναι μόνο να μην επιδεινωθούν οι συνθήκες ασφάλισής της (υγεία, πρόνοια, όρια σύνταξης και επίπεδο σύνταξης) αλλά και βελτίωση προς το καλύτερο αυτών των συνθηκών. Το υπάρχον κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα, τα μεροκάματα, οι μισθοί κλπ. δεν μπορούν να καλύψουν με τίποτα τις σημερινές αυξημένες ανάγκες.

Είναι εμφανής εδώ η αντίφαση. Από τη μια αύξηση του παραγόμενου πλούτου και της παραγωγικότητας της εργασίας και από την άλλη χειροτερεύει και σχετικά και απόλυτα η θέση της εργατικής τάξης. Αντί λοιπόν λογικά να βελτιώνεται η θέση της χειροτερεύει και αυξάνεται η πίεση για παραπέρα μείωση της συμμετοχής της στον παραγόμενο πλούτο. Αυτό τον ωμό εκβιασμό τα κόμματα του δικομματισμού αλλά και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, κεντροδεξιές ή κεντροαριστερές, τον αποκαλούν πολιτική «προσαρμογής στα νέα δεδομένα, στα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης», «εξορθολογισμό του ασφαλιστικού συστήματος», «φροντίδα για τις νέες γενιές» που στο μεταξύ τις ξεζουμίζουν κλπ, κλπ. Η ιστορία του ασφαλιστικού συστήματος από το '90 και δώθε, δηλαδή οι πολιτικές σταδιακών ανατροπών είναι αδιάψευστος μάρτυρας. Νόμος Σιούφα, Νόμος Γιαννίτση, Νόμος Ρέππα και τώρα η ιστορία συνεχίζεται.

Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, πότε το ένα και πότε το άλλο κόμμα, εσκεμμένα ερμηνεύονται ως λάθη. Είναι στοιχείο της τακτικής στον ανταγωνισμό τους για τη νομή της εξουσίας και βοηθάει στον εγκλωβισμό εργατικών δυνάμεων.

Ταυτόχρονα από κοινού προβάλλουν μια σειρά ιδεολογήματα με τα οποία συγκαλύπτουν τις αντεργατικές και αντιλαϊκές επιλογές τους. Αρχίζουν από το εθνικό συμφέρον και την εθνική ενότητα, την ανταγωνιστικότητα της εθνικής οικονομίας και φτάνουν στα εκβιαστικά διλήμματα. Σύνταξη έστω και μικρή ή τίποτα; Ανεργία και πείνα ή μερική απασχόληση και λιγότερο μεροκάματο; κλπ, κλπ.

Η εργατική τάξη τι επιλογές έχει; Ποια πρέπει να είναι η κατεύθυνση της στάσης της; Κάθε λογικός άνθρωπος θα απαντήσει ότι πρέπει να αντισταθεί, να παλέψει, να διεκδικήσει το δίκιο της. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι υποχρεωτική αυτή η επιλογή. Αν παραιτηθεί από τον αγώνα, την περιμένει η πιο μαύρη εξαθλίωση, το κεφάλαιο δεν έχει έλεος.

Αλλά αυτός ο αγώνας έχει όρια, όρους, προϋποθέσεις. Είναι καταρχήν αγώνας να μη χειροτερέψει παραπέρα η θέση της, είναι αγώνας αμυντικός.

Να μην περάσουν τώρα τα μέτρα της κυβέρνησης, θα είναι μια επιτυχία χωρίς δεύτερη κουβέντα. Σε αυτό τον αγώνα, την κρίσιμη τούτη στιγμή αποκτά αποφασιστική σημασία η στάση της κάθε πολιτικής δύναμης και η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος.

Ενα πρώτο πρόβλημα που δημιουργείται είναι ότι όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις δεν προβάλλουν καμιά θέση που να δείχνει αλλαγές που να βελτιώνουν τη θέση της εργατικής τάξης. Αποδέχονται και μπαίνουν στη λογική πόσα θα χάσει. Ενα δεύτερο πρόβλημα δημιουργείται από την πίεση αυτών των δυνάμεων να βρεθούν συμφωνίες μέσα από διαλόγους και συμβιβασμούς, υιοθετώντας ως πρώτη προτεραιότητα τις ανάγκες της οικονομίας, της ανταγωνιστικότητας κλπ. Στην πράξη υπονομεύεται ο αγώνας και η δυνατότητα να αποτραπούν νέα δεινά για τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους.

Την αποτελεσματικότητα αυτού του αγώνα θα την κρίνει η αποφασιστικότητα των πρωτοπόρων δυνάμεων της εργατικής τάξης, ο συσχετισμός δύναμης που θα διαμορφωθεί σε αυτή τη φάση. Πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι οι δυνάμεις που επιχειρούν να ηγηθούν του αγώνα, η πλειοψηφία των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, καθώς και τα κόμματα που καλύπτουν αυτές τις δυνάμεις, κυρίως ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, έχουν ως προτεραιότητα της πάλης τους μια ήττα της ΝΔ και την αναδιάταξη δυνάμεων σε επίπεδο κυβερνητικής εξουσίας. Το μεν ΠΑΣΟΚ δεν έχει καμιά διαφορετική πρόταση στο Ασφαλιστικό από την κυβέρνηση, ο δε ΣΥΝ είναι στην πράξη και στα λόγια ουρά του ΠΑΣΟΚ. Δεν έχει ούτε τις δυνάμεις ούτε θέσεις για έναν αποφασιστικό αγώνα. Ολη του η αγωνία είναι πώς θα αυξήσει τις δυνάμεις του απέναντι στο ΚΚΕ.

Βασική προϋπόθεση, για να μπορέσει η εργατική τάξη να διεκδικήσει σήμερα ουσιαστικές αλλαγές, σταθερές, μόνιμες, που να ικανοποιούν τις σημερινές ανάγκες, είναι να συνειδητοποιήσει τη βαθύτερη ρίζα των αιτιών των προβλημάτων της, την πηγή που τα γεννάει και τα οξύνει διαρκώς. Την ανειρήνευτη αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Επομένως να προσανατολίσει αντίστοιχα και την πάλη της. Για ρήξεις, ανατροπές, ως την κατάργηση της εξουσίας του κεφαλαίου. Οσο αυτή η ανάγκη συνειδητοποιείται, τόσο πιο αποτελεσματικοί είναι οι αγώνες σε όλα τα επίπεδα και για τη ματαίωση χειρότερων μέτρων και τη διεκδίκηση βελτιώσεων και την άνοδο της πολιτικής και ταξικής πείρας.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τα κόμματα του δικομματισμού, όχι απλώς προσαρμόζονται στις ανάγκες του κεφαλαίου, αλλά έχουν ως κορόνα της πολιτικής τους την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία. Αλλά και είναι οι αρχιτέκτονες, οι πρωταγωνιστές των λεγόμενων μεταρρυθμίσεων, που ανατρέπουν το σύνολο των εργασιακών σχέσεων προς όφελος της πλουτοκρατίας.

Ο ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ ως μέρος, ως τμήμα της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Αριστεράς έχει ομολογήσει με τον πιο επίσημο και κατηγορηματικό τρόπο ότι δεν παλεύει για την κατάργηση της αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας αλλά για μεταρρυθμίσεις που θα οδηγούν σε συγκλίσεις σε ευρωπαϊκό ή διεθνές επίπεδο. Ονειρεύονται το μετασχηματισμό της ΕΕ σε μια κοινωνική Ευρώπη, και την αποκατάσταση ενός κοινωνικού κράτους πρόνοιας όπου θα εγγυάται την πλήρη απασχόληση, κοινωνικά δικαιώματα, την προστασία του περιβάλλοντος κλπ.

Αυτός είναι ο οπορτουνισμός σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Προβάλλει την ουτοπική πολιτική ότι με την ολοκλήρωση της ΕΕ σε πολιτική Ενωση μπορεί να αναπαραχθεί το λεγόμενο κοινωνικό κράτος. Καλλιεργούν αυταπάτες ότι μπορούν να συνδυάσουν την ικανοποίηση ορισμένων εργατικών και λαϊκών αναγκών με μεταρρυθμίσεις που δε θα θίγουν την κερδοφορία και την εξουσία του κεφαλαίου. Και όταν υποχρεώνονται κάτω από την πίεση του ΚΚΕ, ή όταν θέλουν να ξεγελάσουν ριζοσπαστικές δυνάμεις, τότε εναντιώνονται φραστικά στο κεφάλαιο, υπογραμμίζοντας όμως ότι δεν είναι ρεαλιστική η ρήξη και η ανατροπή. Η υποταγή και ο συμβιβασμός βαφτίζεται «αριστερός ρεαλισμός».

Στο ζήτημα προσαρμογή ή ανατροπή, που είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για την εργατική τάξη, επιλέγουν προσαρμογή. Προσαρμογή που σε τελευταία ανάλυση σημαίνει στήριξη της αστικής άποψης και πολιτικής. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν έχει ούτε ως γενική ιδέα πρόταση εξουσίας, ούτε καν μια άλλη εναλλακτική λύση, ούτε είναι τυχαία η συμμετοχή των δυνάμεων του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς σε κυβερνήσεις συνεργασίας με τη σοσιαλδημοκρατία.

Το ΚΚΕ έχει μια ριζικά διαφορετική πολιτική, έχοντας σαφή και καθαρή θέση στο βασικό ζήτημα, στο στρατηγικό ζήτημα.

Σε αυτή τη γραμμή διαμορφώνει και την τακτική του. Δεν εγκλωβίζεται στην πολεμική μόνο κατά της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής, αλλά αντιπαλεύει την αντιλαϊκή πολιτική στο σύνολό της. Δεν αρκείται μόνο να μη χειροτερεύσει η θέση της εργατικής τάξης, αλλά και διεκδικεί ουσιαστική βελτίωση της θέσης της. Παλεύει ταυτόχρονα να αλλάξει και ο συσχετισμός δύναμης σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο, έχοντας στόχο βαθύτερες ανατροπές ως το επίπεδο της εξουσίας.

Το ζήτημα επομένως που θέσαμε αρχικά έχει πέρα για πέρα καθοριστική σημασία για τις τύχες της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Ή με τα μονοπώλια ή με το λαό. Από δω και οι δυο διαφορετικές πολιτικές. Προσαρμογή ή ανατροπή.

Ποιο είναι το υπόβαθρο των εξελίξεων;

Από τη μια μεριά τα προβλήματα του λαού μεγαλώνουν, συσσωρεύονται και γίνονται ένα κουβάρι αξεδιάλυτο. Δυσκολεύεται κανένας να ξεχωρίσει ποιο είναι πρώτο ή δεύτερο, ειδικά για τους νέους ανθρώπους. Η ανάγκη για εργασία, το εισόδημα, η δημιουργία οικογένειας, η μόρφωση των παιδιών, η υγεία, οι συνθήκες εργασίας, το πρόβλημα της δημοκρατίας, η ζωή στις μεγαλουπόλεις, το περιβάλλον κλπ, κλπ.

Ολα είναι ένα κουβάρι και είναι αποτέλεσμα της σύγχρονης καπιταλιστικής ανάπτυξης, όπου μια μικρή μερίδα κεφαλαιοκρατών απομυζούν όλο και περισσότερο από τον παραγόμενο πλούτο.

Από την άλλη μεριά τα κόμματα εξουσίας, που χειρίζονται την εξουσία των καπιταλιστών, είτε με τη μορφή της δικομματικής εναλλαγής, με μονοκομματικές κυβερνήσεις, είτε με τη μορφή του διπολισμού και κυβερνήσεων συνεργασίας, δυσκολεύονται όλο και περισσότερο στη διαχείριση αυτής της εξουσίας. Δυσκολεύονται γιατί είναι περιορισμένα τα περιθώρια ελιγμών, παρά μόνο πολιτικές ελεημοσύνης με ψίχουλα και αρκετό βέβαια χρήμα για εξαγορές συνειδήσεων. Το βλέπουμε πολύ καθαρά, στο Ασφαλιστικό, αλλά και στο σύνολο των ζητημάτων που αφορούν τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία, τις γυναίκες.

Δεν μπορούν όμως να διαχειρίζονται απεριόριστα αυτή την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας χωρίς συνέπειες.

Οι λαοί, η εργατική τάξη, τα πλατιά λαϊκά στρώματα, η νεολαία, οι γυναίκες δεν αποδέχονται συνεχώς και αδιαμαρτύρητα τις αντιλαϊκές πολιτικές, τον αυταρχισμό, τους πολέμους, την καταστροφή του φυσικού πλούτου, του περιβάλλοντος. Αντιδρούν, οργανώνονται, αναζητούν διέξοδο, εξεγείρονται.

Δεν μπορούν ακόμα οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις να διαχειρίζονται αυτή την εξουσία χωρίς κλυδωνισμούς, έστω κι αν ακόμα δε συναντούν ισχυρές λαϊκές αντιδράσεις. Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις βρίσκονται αντιμέτωπες με τα κρισιακά φαινόμενα ή την προοπτική κρίσεων που προέρχονται από την ίδια τη φύση του καπιταλισμού, από τις αντιφάσεις του. Τα προβλήματα π.χ. της ηγέτιδας ιμπεριαλιστικής δύναμης των ΗΠΑ (κρίση στα στεγαστικά δάνεια, εμπορικό έλλειμμα, απώλεια της κυριαρχίας του δολαρίου κι άλλα) προκαλούν μεγάλους πονοκεφάλους και στους ιθύνοντες της καπιταλιστικής Ευρώπης. Τους ίδιους πονοκεφάλους προκαλεί και η αύξηση της τιμής του πετρελαίου. Το ίδιο ισχύει και για τη διαχείριση οξύτατων αντιθέσεων για τον έλεγχο των πηγών ενέργειας και των δρόμων μεταφοράς. Αντιθέσεις στις οποίες μπλέκεται και η Ελλάδα.

Αυτό είναι το υπόβαθρο που προκαλεί ισχυρές σεισμικές δονήσεις στο πολιτικό σύστημα, πολιτικές διεργασίες και ανακατατάξεις. Τα εκλογικά αποτελέσματα κατέγραψαν κατά ένα μέρος αυτές τις διεργασίες. Αλλά και οι μετεκλογικές εξελίξεις επίσης δείχνουν ότι οι διεργασίες συνεχίζονται.

Από δω και ο πονοκέφαλος των κυρίαρχων δυνάμεων, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Η προετοιμασία ενός νέου εκλογικού νόμου, ώστε να εξασφαλίζει σταθερή κυβέρνηση με ακόμη μικρότερη σχετική πλειοψηφία, μόνο κοντοπρόθεσμα μπορεί να λειτουργήσει.

Το σύστημα βρίσκεται μπροστά σε πραγματικά διλήμματα. Ο κύριος προβληματισμός, η κύρια ανησυχία εστιάζεται στο πώς θα αναστείλουν τις διεργασίες μέσα στο λαό και τη νεολαία και μάλιστα με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Να εμποδίσουν την ισχυροποίηση της πολιτικής του ΚΚΕ. Να εμποδίσουν τη συσπείρωση δυνάμεων, τη μετακίνηση δυνάμεων τόσο από το ΠΑΣΟΚ όσο και από τη ΝΔ, γύρω από το ΚΚΕ και την πολιτική του.

Αυτό που τρέμουν είναι η ισχυροποίηση του ρεύματος εκείνου που αμφισβητεί την εξουσία τους, που διεκδικεί μια ριζικά διαφορετική πολιτική και εξουσία, που δείχνει στο λαό μια άλλη προοπτική.

Δεν μπορεί κανείς με ακρίβεια να προβλέψει τις εξελίξεις και τη μελλοντική διάταξη των πολιτικών δυνάμεων, τη σύνθεση των μελλοντικών κυβερνήσεων. Μπορούμε όμως να διακρίνουμε πολύ καθαρά τις κινήσεις που διαγράφονται, για να προλάβουν τα χειρότερα ή να δημιουργήσουν προϋποθέσεις για να απεμπλακούν από τον κλασικό δικομματισμό, αν χρειαστεί.

Η προβολή αυτή δεν ενοχλεί ούτε τον ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε και τις κυρίαρχες δυνάμεις. Υπάρχει εδώ σύγκλιση απόψεων και συμφερόντων. Ο ΣΥΝ δεν είναι απειλή για το σύστημα. Αντίθετα, είναι χρήσιμος και προσφέρεται για να χρησιμοποιηθεί.

Τι ακριβώς υπολογίζουν με την υποστήριξη του ΣΥΝ.

Δεν προσβλέπουν τόσο στη χρησιμοποίησή του σε κυβερνητικές θέσεις. Ως τσόντα μπορεί να αξιοποιηθεί. Δε λείπουν από το αστικό σύστημα δυνάμεις. Εχουν πολλές και ικανές δυνάμεις.

Ενδιαφέρονται κυρίως για να ισχυροποιήσουν το ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ για ό,τι εκφράζει. Το ρεφορμισμό, τον οπορτουνισμό.

Μέσω του ΣΥΝ υπολογίζουν ότι μπορούν να ασκήσουν πίεση προς εργατικές και λαϊκές μάζες, κυρίως σε ανώριμα ακόμα πολιτικά τμήματα ή μικροαστικά, να εγκλωβιστούν σε λογικές καλύτερης διαχείρισης, σε αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει νοικοκύρεμα του συστήματος.

Ελπίζουν ότι μπορούν να ασκήσουν πίεση στο ΚΚΕ και άλλες ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάμεις στην κατεύθυνση να αλλάξουν ή να προσαρμόσουν την πολιτική τους σε όρια ανεκτά για το σύστημα.

Να εγκαταλείψουν ή να αμβλύνουν την πάλη για ριζικές αλλαγές σε αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Να βάλουν νερό στο κρασί τους σε ζητήματα συνεργασιών. Να εγκαταλείψουν, να υποστείλουν την ταξική πάλη. Να υιοθετήσουν στον ένα ή στον άλλο βαθμό ιδέες και πολιτικές που εξωραΐζουν το σύστημα. Αυτές τις επιδιώξεις εκφράζουν οι θέσεις για αλλαγή στρατηγικής, για την «ενότητα της αριστεράς», για κοινούς αγώνες με τη ΓΣΕΕ κλπ., κλπ.

Με την ισχυροποίηση του ΣΥΝ υπολογίζουν ότι θα κερδίσουν χρόνο και θα έχουν την ευχέρεια μεγαλύτερων ελιγμών και χειρισμών.

Επιλέγουν τον ΣΥΝ, γιατί έχει δώσει εξετάσεις. Εξετάσεις προσαρμογής και αποκήρυξης του σοσιαλισμού, της επαναστατικής πάλης.

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι ο φερόμενος ως νέος πρόεδρος του ΣΥΝ έσπευσε από τις πρώτες κιόλας συνεντεύξεις του να ξεκαθαρίσει τη θέση του σε ένα μόνο σημείο. Ενώ στα υπόλοιπα σημεία της συνέντευξής του ήταν γενικόλογος, αόριστος, φλύαρος, στο ζήτημα σχέσεις με το ΚΚΕ ήταν συγκεκριμένος και σαφής. Λέει χαρακτηριστικά στην εφημερίδα «Εποχή»: «Για να μπορέσει το ΚΚΕ να μπει σε μια τροχιά συζήτησης με την υπόλοιπη αριστερά, θα πρέπει να αισθανθεί ότι ο δρόμος που ακολουθεί είναι αδιέξοδος. Με άλλα λόγια, για να αλλάξει το ΚΚΕ στρατηγική, πρέπει να ηττηθεί πολιτικά» (οι υπογραμμίσεις δικές μας).

Προσαρμογή για το ρετουσάρισμα του συστήματος και τη μακροημέρευσή του ή πάλη για ρήξεις και ανατροπές.

Για την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία, η κατάστασή τους δεν πρόκειται να αλλάξει όσο κι αν ενισχυθεί ο ΣΥΝ.

Δεν πρόκειται να αλλάξει η πορεία των πραγμάτων, αν σε επίπεδο διακυβέρνησης προκριθεί το σχήμα συνεργασιών με τη συμμετοχή ή όχι του ΣΥΝ. Ζήσαμε αυτές τις «καινοτομίες», σε όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες.

Εδωσαν ζωή στο σύστημα, βοήθησαν να περάσουν δύσκολες αντιλαϊκές επιλογές, σύγχυση και διαφθορά συνειδήσεων.

Τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί για τα λαϊκά στρώματα δε λύνονται με τη χειραγώγηση των λαϊκών μαζών, με επικοινωνιακά τεχνάσματα και επιζήμιους συμβιβασμούς με τις δυνάμεις του συστήματος. Απαιτούν ρήξεις και ανατροπές.

Στο επόμενο διάστημα, η πολιτική πάλη είναι ολοφάνερο ότι θα οξυνθεί. Ο άξονας της πολιτικής πάλης θα επιχειρηθεί, όπως πάντα, να συσκοτιστεί βοηθούντων και των σκανδάλων και άλλων προπαγανδιστικών τεχνικών για την ηθική της πολιτικής, για τις ικανότητες των προσώπων. Σκοπός να παγιδευτεί ο λαός, η νεολαία ότι μπορεί το σύστημα να γίνει ανθρώπινο, ηθικό, φτάνει να υπάρχει καλός τιμονιέρης, ατομικός ή συλλογικός. Να παγιδευτεί ο λαός στην αντίληψη ότι δε φταίει η καπιταλιστική εκμετάλλευση, αλλά οι ανήθικοι και κουρασμένοι πολιτικοί.

Εχουμε ευθύνη και χρέος να αντιτάξουμε σε όλα αυτά τα σχέδια με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα τις θέσεις και την πολιτική του ΚΚΕ. Να κάνουμε το ΚΚΕ ακόμα πιο αποτελεσματικό στη δράση του.

Να δώσουμε στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της την πραγματική θέση στον καθορισμό των εξελίξεων. Να γίνουν μοχλός αλλαγών και αναδιατάξεων για ριζικές αλλαγές και ανατροπές και όχι κομπάρσοι σε μια κακοστημένη και επικίνδυνη παγίδα.

Είμαστε αισιόδοξοι ότι θα κερδίσουμε και αυτή τη μάχη που οργανώνει το κατεστημένο, ντόπιο και ξένο, απέναντι στο ΚΚΕ.

Μπαίνουν μπροστά μας νέα καθήκοντα, χωρίς αμφιβολία. Η υποχρέωση να επιταχύνουμε τη λύση μιας σειράς ζητημάτων που έχουμε προσδιορίσει ως κρίσιμα.

Δε δικαιολογούνται, ούτε πρέπει να συμβιβαζόμαστε με φαινόμενα που δείχνουν υποτίμηση του ρόλου και της ευθύνης των ΚΟΒ. Ολες οι ΚΟΒ, ακόμα και οι πιο μικρές, πρέπει να έχουν και γνώση και γνώμη για όλα τα ζητήματα που αφορούν την πολιτική και τις θέσεις του Κόμματος, τις εξελίξεις.

Δεν μπορούμε να διεξάγουμε αποτελεσματική πολιτική πάλη με στόχο τη συσπείρωση, απεγκλωβισμό και ενεργοποίηση πλατιών λαϊκών μαζών χωρίς μαχητική, εύστοχη, πειστική και αποτελεσματική, πλατιά διαφώτιση και προπαγάνδα, αν δεν ανέβει αισθητά η ποιότητα της συζήτησης στις Κομματικές Οργανώσεις, αν δεν εξασφαλίζουμε σταθερά σε αυτήν τη συζήτηση τη συμμετοχή του συνόλου των κομματικών δυνάμεων, της ΚΝΕ, των οπαδών και φίλων του Κόμματος.

Η αξιοποίηση του «Ριζοσπάστη», ως καθημερινού καθοδηγητή αλλά και ως καθοριστικού παράγοντα που ενιαιοποιεί όλες τις κομματικές δυνάμεις σε μια ενιαία κατεύθυνση, μαχητικοποιεί τη δράση τους και ανεβάζει την πρωτοβουλία και την ευθύνη στο σχεδιασμό της δράσης, είναι καθοριστικό ζήτημα. Πρέπει να καταπολεμήσουμε με νεύρο κάθε τάση υποτίμησης της πολιτικής μόρφωσης.

Στα πλαίσια αυτά αποκτά ξεχωριστή προτεραιότητα και σημασία η εκλαΐκευση των θέσεων, της πρότασης του Κόμματος με τρόπο ζωντανό. Δηλαδή, σε σύνδεση με τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα και σε σύγκρουση με τις αντιλαϊκές πολιτικές και σχέδια. Είναι επείγον καθήκον όλων των κομματικών δυνάμεων και της ΚΝΕ. Με πρωτοβουλία και σχέδιο μπορούμε να φτάσουμε πλατιά μέσα στο λαό. Αλλά με στόχο: Συσπείρωση δυνάμεων, απεγκλωβισμό δυνάμεων, ένταξη στην οργανωμένη πάλη.

Τι σημαίνει πρακτικά; Σημαίνει να μπει στο κέντρο της λειτουργίας, συζήτησης και δράσης όλων των οργανώσεων του Κόμματος, της ΚΝΕ πώς η πολιτική πρόταση του Κόμματος θα γίνει υπόθεση πλατιών λαϊκών μαζών. Καθήκον όχι πάντα εύκολο. Να αντιστοιχηθεί, δηλαδή, η οργανωτική πολιτική με τα πολιτικά μας καθήκοντα, με την πολιτική του Κόμματος, με την πάλη για το κέρδισμα πλατιών τμημάτων της εργατικής τάξης και της νεολαίας, στο δρόμο για την οικοδόμηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου πάλης, για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία.

Να μπει στο κέντρο της λειτουργίας της δράσης των Οργανώσεων του Κόμματος και της ΚΝΕ η οργάνωση της εργατικής τάξης, της νεολαίας, των γυναικών, των άλλων λαϊκών στρωμάτων στην ταξική πάλη.

Να δώσουμε ευθύνη και αποστολή σε δεκάδες χιλιάδες δυνάμεις που βρίσκονται δίπλα μας, με εμπιστοσύνη, υπομονή και επιμονή, αναδείχνοντας χιλιάδες νέους μαχητές της ταξικής πάλης.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να αποδεχόμαστε ή να συμβιβαζόμαστε με πρακτικές και αντιλήψεις που συντηρούν τον καμπανιακό τρόπο δουλιάς και στερούν από το Κόμμα και την ταξική πάλη χιλιάδες πρωτοπόρους εργάτες, εργάτριες, νέους και νέες που έχουν και τη θέληση και τη δύναμη να παλέψουν. Οφείλουμε όλοι από πάνω ως κάτω να συμβάλουμε για να ξεπεράσουμε φαινόμενα ρουτίνας, τυποποίησης, προσαρμογής στις δυσκολίες που παραμένουν ακόμα στη λειτουργία, στη συζήτηση και κατ' επέκταση στη δράση.

Η κριτική, αυτοκριτική στάση είναι ανάγκη να γίνει πιο ουσιαστική, μοχλός αλλαγών. Κριτική και αυτοκριτική που ανοίγει δρόμους, δίνει λύσεις, φέρνει στην επιφάνεια αδυναμίες, παραλείψεις, λάθη. Οταν η κριτική γίνεται με ευθύνη, σε συντροφικά κομματικά πλαίσια, είναι δύναμη. Κανόνας της κομματικής ζωής είναι ότι κανένας δεν είναι εκτός κριτικής και πρέπει να τηρείται, να καλλιεργείται.

Μπορούμε καλύτερα, με μεγαλύτερη σταθερότητα, σε μόνιμη βάση να συνδυάζουμε την αυτοτελή κομματική δουλιά, με τη συνδικαλιστική μαζική δράση. Ενας τέτοιος συνδυασμός ενισχύει την κινητοποίηση, αλλά και συσπείρωση νέων δυνάμεων. Εχουμε καλή πείρα σε όλες τις Οργανώσεις και καλές πρωτοβουλίες. Να τις πολλαπλασιάσουμε, να αγκαλιάσουν σταθερά όλες τις Οργανώσεις, όλες τις ΚΟΒ. Είναι πείρα και δρόμος που ανεβάζει συνολικά την ικανότητα να δουλεύουμε με την πρότασή μας, να οργανώνουμε καλύτερα την πολιτική πάλη, να μαζικοποιούμε τους αγώνες, να ξεπερνάμε δυσκολίες.

Καμιά δραστηριότητα δεν είναι αυτοσκοπός. Και η παραμικρή έχει, και πρέπει να έχει, σταθερό και αμετακίνητο στόχο. Ισχυρό ΚΚΕ, μαζικό και δυναμικό ταξικό κίνημα, συμμαχία για τη λαϊκή εξουσία. Εχει ιδιαίτερη σημασία στο σχεδιασμό της πάλης να προβλέπονται και να μπαίνουν συνδυασμένοι στόχοι από την αρχή του σχεδιασμού.

Ο συνδυασμός αμυντικών και επιθετικών αγώνων και στο περιεχόμενο και στις μορφές δίνει άλλη δυναμική και προοπτική. Εχουμε περιθώρια να εμπλουτίσουμε με νέα πείρα το οπλοστάσιό μας.

Παλεύουμε σήμερα να εμποδίσουμε αντεργατικές και αντιλαϊκές επιλογές. Δε μένουμε όμως εκεί. Παλεύουμε για ουσιαστικές αλλαγές που θα βελτιώνουν αισθητά τη ζωή των εργαζομένων, της νεολαίας. Θα δείχνουν και θα πείθουν για την αναγκαιότητα και ρεαλιστικότητά τους.

Δε χάνουμε από μπροστά μας αυτήν την προοπτική. Η προπαγάνδα μας μπορεί να γίνει πιο αιχμηρή, πιο εύστοχη, πιο αποτελεσματική.

Ο κόσμος μπαίνει στον αγώνα, ξεμπλοκάρεται από διλήμματα και φοβίες, όταν πείθεται ότι υπάρχει εναλλακτική λύση, προοπτική και αισθάνεται δίπλα του γερά στηρίγματα, αγωνιστές με ήθος, αρχές και αξίες.

Εχει αξία να εκτιμήσουμε σωστά και να μην υποτιμούμε τη συσσωρευμένη πείρα πλατιών λαϊκών μαζών. Μέχρι τώρα υποχρεώθηκαν από τις ηγεσίες, κομματικές και συνδικαλιστικές, σε αμέτρητες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς.

Πότε για να μπει η Ελλάδα στην ΟΝΕ, πότε για να μην κλείσουν μια σειρά επιχειρήσεις, πότε για να αντιμετωπιστεί η ανεργία, τώρα για να μη χρεοκοπήσουν τα Ταμεία κλπ., κλπ. Δέχτηκαν πολιτικές βάρβαρες, αντιλαϊκές, ανατροπές σε κατακτήσεις και δικαιώματα. Χάθηκαν πολλά δικαιώματα, αλλά και πολύτιμος χρόνος.

Μόνο το ΚΚΕ έχει το ηθικό και πολιτικό δικαίωμα να βλέπει κατάματα, να μιλάει καθαρά και με το κεφάλι ψηλά με το λαό.

Εχει έγκαιρα προειδοποιήσει. Δικαιώθηκε στις προβλέψεις του. Παλεύει με συνέπεια, κόντρα στο ρεύμα.

Δεν έχει δεσμεύσεις, δεν έχει εξαρτήσεις, δεν έχει κρυφές πολιτικές και σχέδια.

Εχουμε δυνάμεις, έχουμε θέσεις, έχουμε όπλα, έχουμε κύρος κατακτημένο με σκληρούς αγώνες, μπορούμε με καλύτερη και πιο σχεδιασμένη οργανωτική πολιτική και ιδεολογική δουλιά να κάνουμε το 2008 χρονιά νέων κατακτήσεων και επιτυχιών.

Εχουμε όλες τις προϋποθέσεις να χαράξουμε πιο αισιόδοξη προοπτική για το λαό μας, να κερδίσουμε και να εμπνεύσουμε σε αυτήν την προοπτική πλατιές εργατικές και λαϊκές μάζες και ειδικά της νεολαίας με το σπαθί μας.

Δε χρειαζόμαστε συμβουλάτορες πώς θα γίνουμε πιο μοντέρνοι. Χρειαζόμαστε να γίνουμε εμείς πιο αυστηροί με τον εαυτό μας και να παρουσιάζουμε πιο ολοκληρωμένα το πρόσωπο, τις αξίες, το αγωνιστικό ήθος και πάνω απ' όλα τον πλούτο των θέσεων και της πολιτικής του ΚΚΕ στο λαό και τη νεολαία. Να αφομοιώνουμε έγκαιρα ό,τι καινούργιο δημιουργείται στον αγώνα. Να αποδίδουμε στο πολλαπλάσιο την εμπιστοσύνη που δείχνουν στο Κόμμα οι πλατιές λαϊκές μάζες, χωρίς να υπολογίζουμε κόπους και θυσίες.

Στα χρόνια που πέρασαν, το ΚΚΕ δοκιμάστηκε σε πολύ σκληρές μάχες και κέρδισε με το σπαθί του το κύρος και τη δύναμη που έχει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Κρίθηκαν και δοκιμάστηκαν και πολιτικές και πρόσωπα. Αναδείχτηκαν πολλά νέα στελέχη.

Η πείρα αυτής της περιόδου είναι πολύτιμη και αναντικατάστατη στην εκπλήρωση των νέων καθηκόντων και την αντιμετώπιση των νέων δυσκολιών, που αναμφισβήτητα υπάρχουν.

Το ΚΚΕ, τα μέλη και τα στελέχη του, οι οπαδοί του, οι φίλοι του λογαριασμό δίνουν μόνο στο λαό. Βαδίζουν ακλόνητοι στον κύριο σκοπό τους. Να κατακτήσει το ΚΚΕ έναν άλλο, ανώτερο ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις.

Να γίνει ηγέτης, εμπνευστής, οργανωτής και καθοδηγητής της συγκρότησης της μεγάλης συμμαχίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό.

Με αυτό το στόχο μπροστά μας, θα αντιταχθούμε και θα υψώσουμε αδιαπέραστο τείχος σε όλους όσοι επιχειρήσουν να υποβάλουν στο Κόμμα επιλογές με τα δικά τους κριτήρια είτε αφορά πολιτικές είτε αφορά πρόσωπα.