Το ρεπορτάζ του συναδέλφου Μιχάλη Χάρου, που μεταδόθηκε χτες από τον «902», αξίζει προσοχής. Καταγράφουμε ορισμένα από τα στοιχεία και τις επισημάνσεις του:

*

«Μόνο μεμονωμένο περιστατικό δεν ήταν ο θάνατος του Γκαμπριέλε Σάντρι, την περασμένη Κυριακή στην Ιταλία, από σφαίρα αστυνομικού.

Στην Ιταλία, τη χώρα που διαθέτει ένα από τα πλέον "προηγμένα" ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα στον κόσμο, όπου ομάδες - οικονομικά μεγαθήρια και ακριβοπληρωμένοι παίκτες αποτελούν τη βιτρίνα του εμπορευματοποιημένου αθλητικού θεάματος, η "μαύρη" λίστα έχει ανοίξει εδώ και πέντε δεκαετίες (Πηγή: Gazzetta dello Sport):

28 Απριλίου 1963: Το πρώτο θύμα. Ο Τζιουζέπε Πλαϊτίνο, 48χρονος φίλαθλος της Σαρλενιτάνα, χάνει τη ζωή του στη διάρκεια επεισοδίων.

28 Οκτωβρίου 1979: Ο Βιτσέντζο Παπαρέλι, φίλαθλος της Λάτσιο, βρίσκει τραγικό θάνατο από βεγγαλικό που προήλθε από την πλευρά των κερκίδων της Ρόμα.

30 Σεπτεμβρίου 1984: Ο Μάρκο Φονγκέσι, οπαδός της Μίλαν, χάνει τη ζωή του μετά από συμπλοκή με άλλους οπαδούς της Μίλαν!

4 Ιουνίου 1989: Ο Αντόνιο ντε Φάλκι, 18χρονος οπαδός της Ρόμα, χάνει τη ζωή του από καρδιακή προσβολή, στην προσπάθειά του να ξεφύγει από περίπου είκοσι οπαδούς της Μίλαν.

30 Ιανουαρίου 1994: Ο 22χρονος Σαλβατόρε Μοσκέλα σκοτώνεται όταν πηδά από τρένο για να αποφύγει την επίθεση οπαδών της Μεσίνα.

29 Ιανουαρίου 1995: Ο φίλαθλος της Τζέονοα Βιτσέντζο Σπανιόλο μαχαιρώνεται θανάσιμα από 18χρονο οπαδό της Μίλαν.

17 Ιουνίου 2001: Ο 24χρονος οπαδός της Μεσίνα Αντονίνο Κούρο τραυματίζεται σοβαρά από φωτοβολίδα και πεθαίνει λίγες μέρες αργότερα.

20 Σεπτεμβρίου 2003: Στο ντέρμπι της Αβελίνο με τη Νάπολι σημειώνονται επεισόδια με την αστυνομία και ο Σέρτζιο Ερκολάνο χάνει τη ζωή του πέφτοντας από την εξέδρα.

2 Φεβρουαρίου 2007: Ο αστυνομικός Φίλιπο Ρατσίτι σκοτώνεται στη διάρκεια επεισοδίων στο περιθώριο του ντέρμπι μεταξύ της Κατάνια και της Παλέρμο.

*

Μόνιμη τακτική των ιταλικών αρχών είναι να ανακοινώνουν "σκληρά" μέτρα μετά από κάθε τέτοιο τραγικό περιστατικό. Μέτρα, που έχουν βέβαια σαν στόχο να βγάλουν τη βία έξω από τα γήπεδα, ώστε να περιφρουρηθεί αυτό το άκρως κερδοφόρο προϊόν. Και τα καταφέρνουν: Λίγες βδομάδες πριν, έρευνα ιταλικής εφημερίδας ανέφερε ότι η βία που σχετίζεται με το ποδόσφαιρο έχει μεν μειωθεί κατά 80% μέσα στα γήπεδα. Ωστόσο έχει παρουσιάσει αύξηση εκτός γηπέδων...

*

Περνώντας στην Ελλάδα, πράγματι το ελληνικό πρωτάθλημα υστερεί σε αγωνιστικό επίπεδο του "καμπιονάτο", ωστόσο, στο θέμα της βίας, τους ...παίζουμε σαν ίσος προς ίσον:

1982: Οπαδοί του ΑΡΗ στήνουν ενέδρα έξω από το γήπεδο του Χαριλάου και μαχαιρώνουν τον Αρη Δημητριάδη.

1986: Κατά τη διάρκεια του αγώνα Λάρισα - ΠΑΟΚ, εκτοξεύεται μια φωτοβολίδα, η οποία χτυπά στην καρωτίδα τον δάσκαλο Χαράλαμπο Μπλιώνα.

1991: Νεκρός από κροτίδα πριν από το ντέρμπι ΑΕΚ - Ολυμπιακού πέφτει ο 15χρονος μαθητής Γιώργος Παναγιώτου.

1995: Αγριες συμπλοκές με μαχαιρώματα ανάμεσα σε οπαδούς του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού προκαλούν το θάνατο του Γιώργου Καρνέζη.

2007: Ο 22χρονος Μιχ. Φιλόπουλος βρίσκει τραγικό θάνατο στην Παιανία.

*

Τι κάνει η ελληνική πολιτεία για να πατάξει το φαινόμενο; Βάζει κάμερες στα γήπεδα, ιδρύει χαφιεδίστικους μηχανισμούς για την παρακολούθηση των οπαδών και ουσιαστικά ζητά από τον κάθε φίλαθλο "ποινικό μητρώο" για να μπορέσει να παρακολουθήσει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα».

***

Αυτά τα μέτρα - σημειώνει ο συνάδελφος - υπάρχουν και στην Ιταλία, αλλά δε φαίνεται να λειτουργούν. Στην Ελλάδα γιατί θα λειτουργήσουν; Και γιατί αυτοί που συνηθίζουν να αναζητούν «μοντέλα» στο εξωτερικό, δεν κοιτούν για το θέμα της βίας στα γήπεδα αλλού; Στη Νορβηγία, για παράδειγμα, όπου το φαινόμενο της βίας εκλείπει. Μήπως γιατί εκεί το ποδόσφαιρο είναι κατά βάση ερασιτεχνικό και μια πιθανή αντιπαραβολή του με το «ποδόσφαιρο - εμπόριο - αθλητικό θέαμα - βία» μπορεί να δημιουργήσει λαϊκούς συνειρμούς επικίνδυνους για τα αφεντικά του χρηματιστηρίου που έχει στηθεί γύρω από το ποδόσφαιρο;